Η άνευ προηγουμένου επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι δεν αφήνει κανένα περιθώριο ούτε για εφησυχασμό ούτε για αναβολές. Τώρα, σήμερα, επιβάλλεται να οργανωθεί η απόκρουση της ολομέτωπης επίθεσης. Να δυναμώσει η πάλη για την προστασία των ανέργων, την υγεία του λαού, τις Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις, τους μισθούς, την ασφάλιση, την ακρίβεια κ.λπ. Να πάρει απάντηση ο ιδεολογικοπολιτικός πόλεμος που εξαπολύει το κεφάλαιο με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του υπηρέτες, συκοφαντώντας και στοχοποιώντας τις ανάγκες των παραγωγών του πλούτου και όλου του εργαζόμενου λαού. Να γιατί η επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας του Φλεβάρη αναδεικνύεται ως πρώτιστο καθήκον για την εργατική τάξη.

Επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων σημαίνει, πρώτα και κύρια, ότι η προετοιμασία τους θα ενισχύσει την οργάνωση του λαού στα ταξικά σωματεία, με εντατική δράση στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Και θα είναι θετικός στο βαθμό που η απόφαση για απεργία, η μαζική συμμετοχή, η διατύπωση σύγχρονων αιτημάτων θα γίνεται υπόθεση όλο και περισσότερων εργαζομένων. Στο βαθμό που αμφισβητείται συνολικά και οργανωμένα η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ΕΕ, η λογική της ανταγωνιστικότητας και της διάσωσης των επιχειρήσεων. Στο βαθμό που θα αναδεικνύεται η ανάγκη της πάλης για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας, κόντρα στη δράση της εργοδοσίας να πληρώσουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Στο βαθμό που οι εργαζόμενοι, οικοδομώντας την ταξική τους ενότητα, παλεύουν για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση. Στο βαθμό που θα δυναμώνει η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους των λαϊκών οικογενειών, γιατί ενιαία επίθεση δέχονται, ενιαία πρέπει να είναι και η αντεπίθεση.

Ακριβώς όλα τα παραπάνω πολεμάει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Για παράδειγμα, η λογική της ανταγωνιστικότητας οδήγησε την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να αναπαράγει τα εκβιαστικά διλήμματα εργοδοτών και κυβέρνησης σχετικά με τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Τέτοιες υπέγραψαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στη «ΝΕΟΓΑΛ» και η παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στον «Παπαστράτο». Δεν είναι τυχαίο ότι συστηματικά απορρίπτουν προτάσεις των ταξικών δυνάμεων για απεργία, με διάφορα προσχήματα: Σε επίπεδο ΓΣΕΕ είτε ισχυρίζονται ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, είτε απλά κωλυσιεργούν «παίζοντας» με ημερομηνίες. Σε επίπεδο ΕΚ, Ομοσπονδιών, Συνδικάτων περιμένουν τη ΓΣΕΕ να πάρει απόφαση, καθώς ταυτίζονται με την πλειοψηφία της ιδεολογικά και πολιτικά. Και έτσι υπονομεύουν τις διαθέσεις για αγώνα, καλλιεργούν μοιρολατρία, τσακίζοντας το κίνημα, βάζοντας πλάτη στο πέρασμα της αντεργατικής πολιτικής.

Ετσι, οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» μπλόκαραν παντού την προκήρυξη και προετοιμασία απεργιακών κινητοποιήσεων με πλαίσιο αντίστοιχο των εργατικών αναγκών (π.χ. ΕΚ Πειραιά, ΕΚ Θεσσαλονίκης, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, ΟΜΕ ΟΤΕ, Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, Ομοσπονδία Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας...). Οπως έκαναν και με την απεργία στις 10 Φλεβάρη, που τσαλαπάτησαν την απόφαση δεκάδων Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Συνδικάτων και, μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση, έκαναν μιαν ακόμη διασπαστική κίνηση αποφασίζοντας για απεργία στις 23 Φλεβάρη. Αλλωστε, η γραμμή πάλης που προβάλλουν είναι ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν αυτές τις δυνάμεις. Τα σωματεία, τα συνδικάτα, να συσπειρωθούν με το ΠΑΜΕ, κατακτώντας την ταξική ενότητα πάλης ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Είναι μονόδρομος.