Καθώς πλησιάζει η έναρξη της νέας σχολικής περιόδου, η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας επιχειρούν να θολώσουν τα νερά και να περάσουν στην κοινή γνώμη, στους εργαζόμενους την ειδυλλιακή εικόνα που μόνο στα σχέδια επί χάρτου της μπορεί κανείς να συναντήσει. Οι νέες εξαγγελίες περί «ποιότητας κι αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες» δεν μπορούν να κρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα των ταξικών φραγμών, την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, το αβάσταχτο οικονομικό κόστος, αλλά και τις ψυχοφθόρες διαδικασίες που σηκώνουν στις πλάτες τους τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Το νέο «χρυσό χάπι» που λανσάρει η κυβέρνηση είναι η ευρεία χρήση των νέων τεχνολογιών και των ηλεκτρονικών υπολογιστών (Η/Υ) στην εκπαίδευση. Αυτό, όμως, που παρουσιάζεται ως «πανάκεια διά πάσαν νόσον», δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φυσική διαδικασία που αναλογεί στην τεχνολογική εξέλιξη της εποχής, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σημασία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Φυσικά, αυτό που έχει στο νου της η κυβέρνηση που υπηρετεί πιστά την πλουτοκρατία, είναι αυτό που ζητούν σήμερα οι κεφαλαιοκράτες: εργαζόμενους σε μαζική παραγωγή με πολύ συγκεκριμένες δεξιότητες, που κυνικά τις διατυπώνουν στη «Λευκή Βίβλο» για την Παιδεία, με το σχήμα γραφή, ανάγνωση, ξένες γλώσσες και χρήση Η/Υ.

Βέβαια, η κατάντια της εκπαίδευσης, με τις ελλείψεις σε σχολικές αίθουσες, εκπαιδευτικούς, βιβλιοθήκες, ακατάλληλα ή και ανύπαρκτα βιβλία (βλέπε υποβαθμισμένα ΤΕΕ) δεν ξεπερνιούνται με τις αίθουσες υπολογιστών. Η χρήση τους δεν αλλάζει σε τίποτα το βασικό περιεχόμενο των μαθημάτων και θα είναι απλώς μια εκγύμναση δεξιοτήτων και προπάντων ιδεολογική προετοιμασία, για την περιβόητη «διά βίου κατάρτιση κι απασχολησιμότητα». Αυτό αποδεικνύει περίτρανα, επίσης, η οικονομική και επιστημονική υποβάθμιση, στην οποία έχει οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς η κυβέρνηση, με την πολιτική της αδιοριστίας και της χρήσης «φτηνών» αναπληρωτών και ωρομίσθιων.

Η κυβέρνηση, αυταρέσκεται ακόμα να παρουσιάζει ως επιτυχία της πολιτικής της την αποψίλωση του Λυκείου, όταν είναι αποδειγμένο ότι στα χρόνια εφαρμογής της μεταρρύθμισης πενταπλασιάστηκε σχεδόν η μαθητική διαρροή από το Λύκειο. Οσο για την «κοσμογονία» των ΤΕΕ, πράγματι αυξήθηκε ο μαθητικός πληθυσμός, αλλά η στροφή προς τη ληξιπρόθεσμη κατάρτιση και ψευτοειδίκευση δε σημαίνει ουσιαστικά τίποτε για τη βασική εκπαίδευση των νέων. Αντίθετα, το ξεκαθάρισμα με το διπλό σχολικό δίκτυο, Ενιαίο Λύκειο και ΤΕΕ, ξεκινάει από πολύ νωρίτερα, μόλις από τα 15 χρόνια. Εκεί είναι η πρώτη κρησάρα, ενώ επίσης αποδεδειγμένα στα χρόνια της μεταρρύθμισης το 1/3 των συνολικών αποφοίτων από το Γυμνάσιο τη χρονιά '96-'97, έχει εκδιωχθεί από κάθε μορφή εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Τα λαϊκά στρώματα μπορούν σήμερα να βγάλουν συμπέρασμα και να διαπιστώσουν πιο καθαρά το πόσο εχθρική είναι για τις δικές τους ανάγκες η σημερινή εκπαιδευτική πολιτική. Να δουν ότι ουσιαστική άνοδος του μορφωτικού επιπέδου του λαού και των παιδιών του, για τη σφαιρική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ριζική ανατροπή του σκοπού και του προσανατολισμού της εκπαίδευσης. Και αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την πιο πλατιά λαϊκή συσπείρωση που θα διεκδικεί την αναδιοργάνωση της Παιδείας από κοινού με την πάλη για νέα οργάνωση όλης της κοινωνίας, σε ρήξη με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων.