Την ίδια στιγμή, αλλού, στο πανέμορφο Βασιλικό Θέατρο, άλλα νεαρά άτομα, πανέμορφα και ευγενικά και ετούτα, οι ταξιθέτες και οι ταξιθέτριες, αλλά και άλλοι εργαζόμενοι δουλεύουν με ωρομίσθιο. Αλλος εκβιασμός και ετούτος! ΄Η ωρομίσθιο ή εθελοντισμός! Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής νεολαίας. Ωρομίσθιο για να σε έχουν πάντα ενέχυρο ή ένταξη στο πρόγραμμα εθελοντισμού για να μπαίνεις τζάμπα στο σινεμά (αν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις). Βέβαια, για τους εθελοντές, υπάρχει το έκτακτο επίδομα. Το προνόμιο να βγάζουν φωτογραφίες με τον Γιώργο!

Δυο «θαυμάσιες» και πολύ αποκαλυπτικές εικόνες, στην ίδια πόλη την ίδια στιγμή. Πενήντα; Εκατό; Παραπάνω; Πόσα ακριβώς είναι τα θύματα του εθελοντισμού; (Τα θύματα του ωρομίσθιου τα ξέρουμε. Είναι χιλιάδες). Πόσες ακριβώς είναι οι παγίδες που έστησαν; Τα έφεραν από την Αθήνα, και άλλες πόλεις υποθέτω, με το γλειφιντζούρι ότι θα μπαίνουν στο σινεμά, ότι θα συναναστρέφονται με σταρ, ότι θα βγάζουν φωτογραφίες με εκείνη, και προπαντός, με τον Γιώργο. Και, πού ξέρεις, όλο και κάποιος παραγωγός μπορεί να βρεθεί! Για δουλιά δεν μπαίνει ζήτημα! Τέτοια ελπίδα δεν υπάρχει!

Τότε θα βλέπαμε αν θα είχε όρεξη για δημόσιες σχέσεις η Δέσποινα, για τσαχπινιές ο Γιώργος. Οι οποίοι τώρα, με τους παχυλούς μισθούς που παίρνουν και τα άλλα, ακόμα πιο παχυλά, προνόμια, δείχνουν να ζουν σε παραζάλη. Ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν τέτοιο ανέλπιστο. Ιδιαίτερα ο Γιώργος. Ο οποίος έχει τόσο ξαφνιαστεί με την τύχη του, που απ' τη χαρά του παριστάνει τη μέλισσα, που παίζει κουτσό μόνη της, παριστάνει το παιδί με τη σανίδα του σκέιτ και πότε - πότε, όταν του μένει καιρός, παριστάνει και τον πρόεδρο! Τον πρόεδρο που πιάνει αλά μπρατσέτα τη διευθύντρια και βγάζουν φωτογραφίες με εξαπατημένα παιδιά.

Χωρίς τον χαριτωμένο σταρ και τη φιλόδοξη διευθύντρια, δε θα ήταν τόσο εύκολο το «στήσιμο» της φωτογραφίας. Της φωτογραφίας που ενώ την έστησαν και την πλούτισαν με την παρουσία τους, ούτε μια στιγμή δε γύρισαν να την κοιτάξουν. Τσαφ το φλας και την κοπάνισαν! Αν είχαν την εντιμότητα και το θάρρος να πιάσουν στα χέρια τους το ενσταντανέ, θα βλέπανε πως τα περισσότερα παιδιά δε γελούσανε, έκλαιγαν! Εμένα τουλάχιστον αυτό μου είπαν μερικά (όλα πτυχιούχα μα άνεργα) που ρώτησα: «Καλά, ρε, σας εκμεταλλεύονται και εσείς γελάτε και από πάνω;». «Δε γελάμε», μου είπαν, «κλαίμε». «Ψάχνω για δουλιά, δεν υπάρχει τίποτα, ήθελα να δω μερικές ταινίες, ήρθα». Ομως, δε σκέφτεσαι πως παίρνεις τη δουλιά κάποιου, του εαυτού σου τελικά, αφού κάποιος θα έπρεπε να κάνει με αμοιβή τη δουλιά που κάνεις εσύ χωρίς χρήματα; «Γι' αυτό σου λέω, δε γελάμε. Κλαίμε, φίλε μου»!