Τετάρτη 24 Σεπτέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Το γαϊτανάκι της αυθαιρεσίας

Ηταν εκεί γύρω στα 1991-'92, που ο - εκλιπών πια - υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ της κυβέρνησης της ΝΔ Χ. Κατσιγιάννης έδινε στη δημοσιότητα τους σχεδιασμούς του για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Τότε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δε δίστασε να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση της ΝΔ «σούπερ μάρκετ» και «μεσιτικό γραφείο», αλλά και τον αρμόδιο υφυπουργό «βαρόνο των αυθαιρέτων». Τώρα, αμέσως μετά την εξαγγελία του νομοσχεδίου της κυβέρνησης - του ΠΑΣΟΚ, πια - για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, η ΝΔ, διά των εκπροσώπων της, δε δίστασε να μιλήσει για «προεκλογικά παιχνίδια», «αθλιέστερο σύμπτωμα της πολιτικής ζωής» κλπ.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και τα δύο αυτά κόμματα, με απόλυτο σεβασμό στη «μαυρογιαλούρεια» λογική τους, η οποία εδράζεται στην αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθούν, δε διστάζουν σε κάθε προεκλογική περίοδο να παίζουν το γαϊτανάκι της «νομιμοποίησης» των αυθαιρέτων. Είναι κι αυτός ένας από τους τρόπους που εφηύραν για να εξαπατούν τους εργαζόμενους, που θέλουν ένα «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι τους και να τους κρατούν συνεχώς σε πολιτική ομηρία. Ο εμπαιγμός αυτός δεν έχει όρια. Είναι, μάλιστα, ένα διαρκές παιχνίδι «με τη φωτιά», καθώς, όπως σημείωσε προχτές και το ΤΕΕ, με τον τρόπο αυτό της δήθεν «νομιμοποίησης» παραγνωρίζεται κάθε έννοια ασφάλειας των οικοδομών και των ενοίκων τους σε περίπτωση σεισμού ή πλημμύρας, ενώ οι κάτοχοί τους καταδικάζονται να ζουν σε ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον, χωρίς καν στοιχειώδεις υποδομές.

Οι μεγαλύτερες, όμως, ευθύνες των δύο κομμάτων προκύπτουν από το γεγονός ότι στο μεσοδιάστημα μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεχίσει να ανθίζει το φαινόμενο της αυθαίρετης δόμησης. Είναι οι κυβερνήσεις που επί 25 χρόνια αρνούνται επίμονα να ολοκληρώσουν το χωροταξικό σχεδιασμό και να περιγράψουν τις επιτρεπόμενες χρήσεις σε κάθε περιοχή. Είναι εκείνες που ακόμη και όταν άρχισαν να συντάσσουν το Εθνικό Κτηματολόγιο, από εργαλείο ανάπτυξης και προστασίας της δημόσιας περιουσίας το μετέτρεψαν σε ιμάντα νομιμοποίησης των καταπατητών. Είναι εκείνες που δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν για εισπρακτικούς λόγους τους ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων. Είναι εκείνες που εξαγγέλλουν και ξαναεξαγγέλλουν «εντάξεις σε σχέδια», που εκκρεμούν ακόμη και από την εποχή του Τρίτση!

Τι μπορούν να κάνουν όμως και οι μαζικές εντάξεις στα σχέδια πόλης, όταν δε συνοδεύονται από ανάλογη πολιτική γης και από την ανάπτυξη προγραμμάτων φτηνής και ποιοτικής λαϊκής κατοικίας; Θα διαιωνίζουν, απλώς, το φαινόμενο της αυθαίρετης δόμησης. Ενα παράδειγμα αρκεί: Στα Μεσόγεια ένα στρέμμα εντός σχεδίου κοστίζει 30-50 εκατομμύρια δραχμές, ενώ εκτός σχεδίου 3-5 εκατ. δρχ. Πώς να χτίσει νόμιμα, λοιπόν, ένας εργαζόμενος και να μην αναγκαστεί να παρανομήσει χτίζοντας όπως όπως ένα αυθαίρετο; Και το ζήτημα των αυθαιρέτων, λοιπόν, είναι ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό. Απαιτεί την εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής γης και την ανάπτυξη προγραμμάτων λαϊκής στέγης. Μια τέτοια, όμως, πολιτική τα δύο μεγάλα κόμματα ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εφαρμόσουν, αφού, εκτός των άλλων, δε θα μπορούν να εγκλωβίζουν και να εξαπατούν τους πολίτες.


Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ