Σύμφωνα με τα επίσημα τα στοιχεία των Αμερικανών, από τη μέρα που ο Μπους κήρυξε το τέλος του πολέμου κι άρχισε η αμερικανοβρετανική κατοχή του Ιράκ, 170 στρατιώτες των ΗΠΑ σκοτώθηκαν σ' αυτή τη χώρα, ο ανυπότακτος λαός της οποίας ξεκίνησε, αμέσως, μια σθεναρή κι αποτελεσματική αντικατοχική δράση. Πολλοί άλλοι σκοτώνονται στον «τραχύ τόπο» του Αφγανιστάν, όπου - κι ας μην αναφέρεται συχνά - οι πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται, καθώς υπάρχουν πολλές εστίες αντίστασης. Επιπλέον, εκατοντάδες στρατιώτες που τραυματίζονται ζουν μαρτυρικά, ενώ χιλιάδες ακόμα «τρελαίνονται», μην αντέχοντας το καθημερινό «σοκ» του ασίγαστου πολέμου. (Η Washihgton Post καταγράφει «κενό» 6.000 στρατιωτών που επαναπατρίστηκαν από το Ιράκ για λόγους υγείας!)

Η Αμερική, λοιπόν, θυσιάζει πολλά παιδιά της στο βωμό της ιμπεριαλιστικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Ο Μπους, προκειμένου να γίνει πλανητάρχης, δε διστάζει να στέλνει όλο και περισσότερους νέους Αμερικανούς στο θάνατο. Τούτο το «ξόδεμα» νεανικών ζωών είναι η συνέχεια της «τρομερής αιμορραγίας» στην Κορέα και στο Βιετνάμ, όταν ξεκινούσε η «ιμπεριαλιστική εξόρμηση» για την επιβολή της αμερικανικής επικυριαρχίας σ' όλο τον κόσμο. Στο «μονοπάτι του πολέμου», που βαδίζουν, εδώ και δεκαετίες, οι ΗΠΑ, χάνονται εκατομμύρια παιδιά της Αμερικής, κυρίως παιδιά της φτώχειας, της μειονότητας των μαύρων και των Λατίνων, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Γιατί, στον πόλεμο δεν πάνε οι γιοι των πλουσίων και των ισχυρών πολιτικών οικογενειών κι ας μην ξεχνάμε ότι στο Βιετνάμ αρνήθηκαν να πάνε ο Κλίντον και ο Μπους.

Οχι, δε χάζεψα ξαφνικά κι άρχισα να γράφω λόγια συμπόνιας για δολοφόνους. Δεν αγνοώ ότι πριν πεθάνουν οι «καημένοι», σκότωσαν πολλούς αθώους, που ήταν φτωχότεροι απ' αυτούς. Και γνωρίζω πως, πριν σκοτωθούν, πολλοί από τους «ράμπο» ένιωθαν περήφανοι που έμαθαν να σκοτώνουν εν ψυχρώ και χωρίς έλεος. Δεν έχω ξεχάσει τις βόμβες ναπάλμ, που έκαιγαν τα κορμάκια των μικρών Βιετναμέζων, τους «τυφλούς» βομβαρδισμούς στη Λιβύη, στη Γιουγκοσλαβία, στο Σουδάν, στην Κένια, στο Αφγανιστάν και, για δεύτερη φορά, στο Ιράκ. Και πάντα συνυπολογίζω στα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τους νεκρούς από τις «ειρηνικές» επεμβάσεις των ΗΠΑ σε δεκάδες χώρες, από την Ινδονησία και τη Χιλή, την Παλαιστίνη και τη Νικαράγουα, μέχρι την Κύπρο και την Ελλάδα του Εμφυλίου και της χούντας.

Και, βεβαίως, χρέος του αμερικανικού λαού, πρωτίστως, είναι να νοιαστεί για τα παιδιά του. Ν' αντιληφθεί, επιτέλους, πως οι «ράμπο» δεν πολεμούν για την ασφάλεια της χώρας τους, ούτε για την ανεξαρτησία των πατρίδων, την ελευθερία των λαών, τη δημοκρατία των πολιτών, την επί Γης ειρήνη. Πολεμούν για να συντρίψουν κάθε αντίσταση στην τρομοκρατική «Νέα Τάξη» του ιμπεριαλισμού, για να επιβάλουν παντού το ανελεύθερο κι αντιδημοκρατικό καπιταλιστικό «μοντέλο» διακυβέρνησης. Πολεμούν εναντίον των φτωχών και των αδυνάτων, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών. Οι «ράμπο» είναι «επαγγελματίες» φονιάδες, οι στρατιώτες της Αμερικής δε σκοτώνονται για ιδέες και ιδανικά, αλλά για την εξασφάλιση μιας δουλιάς και λίγου χρήματος. Ομως, «για μια χούφτα δολάρια» δεν αξίζει να ζει και, προπάντων, να πεθαίνει κανείς...