Ως «όργανο» τιμητικής αναφοράς στην αθάνατη μολιερική δημιουργία - δραματουργική, σκηνοθετική, υποκριτική - και λιγότερο ως κωμωδία που προσφέρει πλουσιοπάροχο γέλιο, αντιμετώπισε τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» ο Βασίλης Νικολαΐδης. Ο σκηνοθέτης συνειδητά επέλεξε να ανεβάσει το τελευταίο έργο του Μολιέρου, θέλοντας η παράστασή του να αποτελεί μια ιστορικοποίηση της «καταγωγής» του μολιερικού θεάτρου, του ίδιου του έργου και βέβαια των τελευταίων στιγμών της ζωής του Ζαν Μπατίστ Ποκλέν (του επιλεγόμενου Μολιέρου), αναπλάθοντας σκηνικά τον - σχεδόν επί σκηνής- θάνατό του. Η σκηνοθετική πρόθεση έγινε απολύτως σαφής. Με τη μετάφραση και τις διακριτικά βιογραφικές διασκευαστικές παρεμβάσεις (τη μετάφραση - διασκευή υπογράφουν ο σκηνοθέτης με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο). Με παντομιμικά μοτίβα που θύμιζαν ότι η μολιερική κωμωδία είναι απόγονος της κομέντια ντελ άρτε. Με τον τριπλό ρόλο που κλήθηκε να παίξει ο πρωταγωνιστής της παράστασης, Γιώργος Παρτσαλάκης. Να είναι δηλαδή ένας σύγχρονος ηθοποιός, ο οποίος αναπαριστά τον Μολιέρο, να ανεβάζει, παρότι βαριά άρρωστος, το κύκνειο άσμα του, τον «Κατά φαντασίαν ασθενή», παίζοντας ο ίδιος τον αρρωστόφοβο Αργκάν και πεθαίνοντας σχεδόν επί σκηνής. Με έναν επίλογο τιμής στον δημιουργό, ως φινάλε της παράστασης.

Απολύτως θεμιτή και θεατρικά συγκινητική η σκηνοθετική πρόθεση, απέδωσε ένα ενδιαφέρον, στέρεο, σεμνό παραστασιακό αποτέλεσμα, στο οποίο γόνιμα συνέβαλαν οι: Νίκος Σαριδάκης (σκηνικό - κοστούμια), Μανώλης Μανουσάκης (μουσική) και Εφη Καρακώστα (χορογραφίες). Μια τέτοια μνημοσυνιακή, επομένως μελαγχολική, σκηνοθετική κατεύθυνση φυσικό ήταν να «φρενάρει» τις κωμικές κλιμακώσεις της πλοκής και των προσώπων και να «διχοτομεί» την ερμηνεία των ηθοποιών και προπάντων του Γιώργου Παρτσαλάκη, ο οποίος, χάρη στο ταλέντο και την εμπειρία του, παρότι κινήθηκε στο μεταίχμιο του τρισυπόστατου ρόλου του, ήταν ο κύριος και αποτελεσματικότερος φορέας και του κωμικού στοιχείου. Αξιόλογες ερμηνείες κατέθεσαν, επίσης, οι: Πένυ Παπουτσή, Γιάννης Κρανιάς, Κατερίνα Μανουσοπούλου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Φώτης Σπύρου.

Την κλασική - «διαβολεμένα» και σκανδαλωδώς τολμηρή για την εποχή της (1774) - κωμωδία του Μπωμαρσαί «Ο κουρέας της Σεβίλλης», η οποία σατίριζε τα ήθη, τις συμπεριφορές, τις ερωτικές περιπέτειες της αριστοκρατικής και αστικής τάξης του 18ου αιώνα και η οποία ενέπνευσε συνθέτες, χορογράφους, ζωγράφους και άλλους δημιουργούς, ανέβασε το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, αναθέτοντας τη σκηνοθεσία στον Νίκο Μαστοράκη. Ο πραγματικά ταλαντούχος σκηνοθέτης, έχει επιδείξει (λ.χ. με τον περσινό του «Γλάρο») την ικανότητά του, αλλά και την τόλμη του να εμβαθύνει στην ουσία, να αναλύει τη δομή, αλλά και να αναδομεί σκηνικά ένα έργο. Ο Μαστοράκης συνέλαβε την ιδέα να αναγάγει το θέμα του έργου στο σήμερα, στον κόσμο της μεγαλοαστικής τάξης και να επεκτείνει τους δεσμούς του έργου με το μουσικό θέατρο, φτάνοντάς το μέχρι και τη σύγχρονη μουσική κωμωδία, ακόμη και με το μιούζικαλ.

Προσαρμοσμένη σ' αυτή την ιδέα, η ελεύθερη απόδοση της Εφης Γιαννοπούλου και του Θοδωρή Γκόνη (ο οποίος έγραψε και τους στίχους των τραγουδιών), υπηρέτησε την τολμηρά εκσυγχρονιστική, ευφρόσυνα ευρηματική (βέβαια, λίγο υπέρ το δέον), περιπαικτική και αμφίσημα χιουμοριστική σκηνοθετική άποψη. Αποψη, που στήριξαν - λειτουργώντας παράλληλα ως σχόλιο - το «κοσμοπολίτικα» σύγχρονο σκηνικό και τα υπερμοντέρνα κοστούμια της Μαγιού Τρικεριώτη και κυρίως τα κωμικής και παίζουσας διάθεσης τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, καθώς και η συνθετική και τραγουδοποιητική δουλιά του Χρίστου Θεοδώρου από τη «Σπείρα -Σπείρα».

Το τόλμημα του Ν. Μαστοράκη, για να στερεωθεί και να λειτουργήσει θεατρικά, απαιτούσε, αλλά και απέσπασε, και την υποκριτική τόλμη των ηθοποιών. Ο ταλαντούχος, μεταμορφώσιμος, αλλά και εξαιρετικά καλλίφωνος, όπως αποδείχτηκε, με τα τραγούδια του Κραουνάκη, Ταξιάρχης Χάνος, με αμεσότητα, απλότητα, λαϊκότητα και χιούμορ έπλασε ένα σημερινό «διαβολεμένο» Φίγκαρο. Η Δήμητρα Ματσούκα, με δυνατή αίσθηση του χιούμορ, σκηνικό νεύρο, σουμπρετίστικη χάρη και θηλυκή σπιρτάδα ερμήνευσε την Ροζίνα. Ο Αρης Λεμπεσόπουλος μας ξάφνιασε ευχάριστα, καθώς «λύθηκε», απελευθέρωσε τα εκφραστικά του μέσα και απέδειξε μια ευφρόσυνη υποκριτική «τρέλα». Απολαυστικός, με δυνατή αίσθηση του κωμικού, ήταν ο νέος ηθοποιός Τάσος Κορόζης. Πολύ καλές ερμηνείες κατέθεσαν και οι Δημήτρης Κολοβός, Γιάννης Παπαθανάσης και Παναγιώτης Παναγόπουλος

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στα θεατρικά μας πράγματα. Εχει διαπλάσει ένα εντελώς δικό του αισθητικό «λεξιλόγιο». Ενα δικής του σύνθεσης εξπρεσιονιστικό και έντονα φορμαλιστικό «κώδικα», στον οποίο μπορεί να διακρίνει κανείς στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, που επέδρασαν και στο θέατρο (λ.χ. συμβολισμός, εξπρεσιονισμός, υπερρεαλισμός, παράλογο, θέατρο της ωμότητας) αλλά και ειδών (λ.χ. κινηματογράφος, κόμικ, τα θεατρόμορφα σόου της πανκ και μέταλ μουσικής, κ.ά). Μόνιμο σκηνοθετικό στίγμα της δουλιάς τού εξαιρετικά ευφάνταστου Κακλέα είναι η έντονη, κάποτε και παραμορφωτική υπογράμμιση κάποιων μυθοπλαστικών στοιχείων ή προσώπων του έργου, η νοηματική ένταση, η εικονοπλαστική ευχέρεια (έως και εντυπωσιοθηρία), ο καλπάζων σκηνικός ρυθμός. Στα χέρια του Κακλέα, τα έργα μπορούν να έρθουν τα μέσα έξω... Να ιδωθούν από την ανάποδη... Η φωτεινή τους πλευρά να καλύπτεται από την αφανή και την ενδεχόμενα σκοτεινή. Η κωμική τους πτυχή να μελαγχολεί και η δραματική τους να κρυφογελά. Ο έρωτας αντί για χαρά να είναι άγριος αγώνας και η ομορφιά της φύσης να κρύβει μυστήρια που φέρνουν τρόμο.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είχε η ενδιαφέρουσα, ελκυστική, αλλά και εντυπωσιοθηρική στην όψη παράστασή του με το σαιξπηρικό «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας», σε χυμώδη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Μια ονειρική, αλλά και σκοτεινή ερωτική κωμωδία, κράμα λυρισμού, ρεαλισμού και υπερρεαλισμού, με γήινα πρόσωπα, αλλά και με υπερφυσικά πλάσματα. Ο σκηνοθέτης, ευφυώς κατά τη γνώμη μας, συνέθεσε εις σάρκα μία τον γήινο Θησέα με τον υπερβατικό Ομπερον και την Ιππολύτη με την Τιτάνια, υπογραμμίζοντας εμμέσως το «δαίμονα», που έχει μέσα του ο άνθρωπος και το ερωτικό του πάθος. Τη «σκοτεινή» και μεταφυσική πλευρά του έργου υπογράμμισαν το «ονειρικό» σκηνικό και τα εντυπωσιακά κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά, οι σκιεροί φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση, η υποβλητική μουσική που επέλεξε ο Ιάκωβος Δρόσος, και η εκφραστική χορογραφία της Αντιγόνης Γύρα.

Από τις συνολικά αρμόζουσες στη σκηνοθετική «ανάγνωση» ερμηνείες των ηθοποιών ξεχώρισαν με τις ιδιαίτερες υποκριτικές ικανότητες και για τις καλύτερες επιδόσεις οι: Αννα Μάσχα, Αρης Σερβετάλης, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Λεωνίδας Κακούρης, Ιφιγένεια Αστεριάδη. Καλό ήταν το υποκριτικό επίπεδο των Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου και κωμικά αποτελεσματικοί οι: Γιάννης Στεφόπουλος, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Γρηγόρης Ποιμενίδης.