Ο Αύγουστος κοντεύει να μας αποχαιρετήσει και δε λέει να βρει την ισορροπία του. Τη μια ο ήλιος λαμποκοπάει και μας τσουρουφλίζει και την άλλη κρύβεται μέσα σε καρβουνιασμένα σύννεφα και οι ουρανοί ανοίγουν τους κρουνούς και μας στέλνουν δροσερές καταιγίδες, και μας γυρίζουν σε χειμωνιάτικες μέρες. Σήμερα, η μέρα ήρθε μουντή και μαυρισμένη. Κι από το χάραμα πότε πέφτουν γρήγορες κι απανωτές σταλαματιές και πότε το ψιλοβρόχι σταματάει. Καθώς αγουροξύπνησα, είπα να πάω στη βεράντα να πιω τον καφέ μου. Πήρα και ένα βιβλίο να διαβάσω. Εριξα ανόρεχτα μια ματιά, το έκλεισα, το απόθεσα στο τραπεζάκι κι άρχισα να σαϊτεύω με το βλέμμα μου ένα πουλάκι που είχε στηθεί, σαν σχοινοβάτης τσίρκου, στο σύρμα του ηλεκτρισμού.

Οι σταγόνες της βροχής πέφτουν πάνω στο φτέρωμά του κι εκείνο έμοιαζε να το φχαριστιέται. Φορές, ανασήκωνε τη φτερούγα του, την τσιμπολογούσε απανωτά με βιάση κι ύστερα γυρνούσε το κεφαλάκι του κατά τη μεριά μου, λες και ήθελε να μου στείλει κάποιο μήνυμα. Αραγε, λογιάστηκα, αυτό το κεφαλάκι που μέσα έχει μικρό μυαλουδάκι, θα 'χει και σκέψη! Για ώρα, το χάζευα, καρφωμένος στην πολυθρόνα μου μην και τρομάξει και φτερουγίσει. Ευθύς είπα μέσα μου, είτε αυτό το μυαλουδάκι γεννάει σκέψεις, είτε όχι, εκείνο που νιώθω είναι ότι δείχνει χαρούμενο και ξέγνοιαστο. Και τότες, ως ξέβγαιναν τούτα τα σκαρφίσματα του νου μου, αναδύθηκε απ' το μυαλό μου η ιδέα πως τούτο το πτηνό - καθώς και όλα τ' άλλα - είναι χαρωπά και μερωμένα γιατί νοιάζονται μόνο για τη θρέψη τους και, σαν έρθει ο καιρός, για το ζευγάρωμά τους. Αραγε, στοχάστηκα, μήπως κι ο άνθρωπος αν είχε μόνη φροντίδα του το φαΐ και το πλήθεμά του, δε θα ήταν κι αυτός χαρούμενος κι ευτυχισμένος σαν και τούτα τα πτηνά;..

Ο άνθρωπος στις μέρες μας, γιομάτος άγχη, αγωνίες, ανασφάλειες, πνίγεται μέσα στο χάος του σύγχρονου πολιτισμού. Κι όσο οι επιστήμες κι η τεχνολογία προοδεύουν, τόσο το ανθρώπινο γένος χωρίζεται σε δύο αντιμαχόμενες ομάδες. Στη μία είναι όλοι εκείνοι που τρώνε κι απολαμβάνουν και στην άλλη όλοι όσοι πεινάνε. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε πλούσιους και φτωχούς, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε αφέντες και δούλους. Τούτη τη στιγμή μέσα μου αντηχεί η σπαρακτική κραυγή του Joshe de Castro (πρώην Προέδρου του FAO) που μας έστειλε με το βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος της πείνας» (Le livre noir de la faim): «Η ομάδα αυτή που δεν τρώνε, πιστεύει πως συνθλίβεται από την οικονομική καταπίεση κι εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Και η άλλη ομάδα των πλουσίων που ζει μέσα στη χλιδή και την καλοπέραση, από το φόβο μήπως μια μέρα οι καταπιεσμένοι ξεσηκωθούν, έχει χάσει τον ύπνο της. Μήπως η ανθρωπότητα έχει πάρει στραβό δρόμο στο διάβα του μακραίωνου βίου της κι έχει χωριστεί σ' αυτούς που δεν τρώνε και σ' αυτούς που δεν κοιμούνται;».