Πέμπτη 24 Ιούλη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 28
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά

Ισως και να «φταίει» το ότι συμμετέχει πρώτη φορά σε συνέδριο της Οργάνωσης ως αντιπρόσωπος. Πάντως, ακούγοντας το χαιρετισμό του συντρόφου από τη διπλανή χώρα, τα καστανά μάτια της 22χρονης Καμίλα γεμίζουν δάκρυα. Μένει με την οικογένειά της στο Σάντος, που απέχει μόλις μια ώρα από το Σάο Πάολο, με το λεωφορείο. Ο πατέρας της δουλεύει στο λιμάνι. Αμα υπάρχει δουλειά, όπως του λένε. «Αλλιώς δε φέρνει μεροκάματο στο σπίτι...» Στην πατρίδα της, από τα 106 εκατομμύρια του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τα 9 είναι άνεργοι. Τα 60 εκατομμύρια δουλεύουν στη «μαύρη αγορά». Για τους υπόλοιπους, ο μισθός ξεκινά από 300 δολάρια το μήνα.

«Οι δάσκαλοι στο σχολείο, ποτέ δε με ενθάρρυναν να παλέψω για ό,τι όνειρα έχω... Λες και πηγαίνεις στο σχολείο, όχι για να μάθεις, να γίνεις καλύτερος, αλλά μόνο για να κάνεις αύριο ό,τι θα σου ζητάει η εταιρεία...», εξηγεί. Εδώ και καιρό, το παράπονό της μετατρέπεται σε οργή. Αυτά που της στερούν δεν είναι «ευκαιρίες». Είναι δικαιώματα.

Ο Γκιγιέρμο ήταν από αυτούς που άκουγε «κομμουνιστής» και καταλάβαινε «τρομοκράτης». Ειρωνευόταν, κατηγορούσε, θύμωνε με όσους δεν πίστευαν ότι η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη δημοκρατία. Οταν συμμετείχε στην έρευνα για τις εξαφανίσεις φοιτητών στην περιοχή του, κατέγραψε στοιχεία που φώτιζαν μια πραγματικότητα που δεν μπορούσε καν να υποψιαστεί. Οι οργανώσεις κι οι υπηρεσίες που μάζευαν στοιχεία δήθεν για να εξιχνιάσουν δολοφονίες στελεχών της ACEU έδιναν τις πληροφορίες κατευθείαν στις παραστρατιωτικές οργανώσεις που σπέρνουν το φόβο και τον τρόμο.

Στις πρώτες απειλές για τη ζωή του και την οικογένειά του, απλά, τρόμαξε. Οταν όμως η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, αποφάσισαν ότι η ζωή του δεν ήταν πια ασφαλής στην πόλη. Χρειαζόταν να εξαφανιστούν τα ίχνη του, τουλάχιστον για λίγο. Αποφάσισαν με την Οργάνωση να μείνει στην Μπογκοτά. «Φύγαμε τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα καν να αποχαιρετίσω τη μητέρα μου», θυμάται...

Στη γειτονιά του Καράκας όπου μένει ο Οσβάλντο, η πλαγιά του λόφου είναι «πλημμυρισμένη» απ' τα σπίτια που έχουν για σκεπή ένα κομμάτι λαμαρίνα και για τοίχο μια ολόγυμνη σειρά από τούβλα. Το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε εδώ λίγα χρόνια πριν, μετά την επικράτηση των δυνάμεων που στηρίζουν τον Ούγο Τσάβες, το 1998.

Νωρίτερα, οι άνθρωποι δεν είχαν καν ταυτότητες. Για το επίσημο κράτος τυπικά δεν υπήρχαν, όπως βέβαια δεν υπήρχε και καμία παροχή, καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Για το λαό του Οσβάλντο, πριν δέκα χρόνια «άνοιξε» ένας δρόμος. Ενας δρόμος όμως, ανηφορικός και πολύ μακρύς. Οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγάλες, ακόμα και για την ίδια την επιβίωση. Κάθε μήνα σκοτώνονται δεκάδες νέα παιδιά στις φτωχογειτονιές, κατά τις συγκρούσεις διαφόρων συμμοριών. Οι προσδοκίες όσων παράγουν τον άφθονο πλούτο της χώρας, δεν μπορεί να περιορίζονται σ' ένα πιάτο φαγητό κι ένα σχολείο για τα παιδιά τους...

Οταν η χαρά μοιράζεται, μεγαλώνει. Οταν ο πόνος μοιράζεται, απαλύνεται, έγραφε κάποιος σύντροφος σ' ένα βιβλίο. Αυτή είναι η ανεξάντλητη δύναμη της αλληλεγγύης. Το να βαθαίνει και να απλώνεται το κοινό μέτωπο ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Κάθε Καμίλα, Γκιγιέρμο, Οσβάλντο, είναι συνοδοιπόρος του μαθητή που κάνει αφισοκόλληση στο σχολείο του κόντρα στην πρακτική των μαθητοδικείων, του εργαζόμενου που απεργεί παρά την απειλή της απόλυσης, του φοιτητή που αρνείται για χορηγό του πανεπιστημίου του την Κόκα - Κόλα, ενάντια τον εκβιασμό της χρηματοδότησης. Στη συγκίνηση που εύλογα γεννιέται, κυριαρχεί η βεβαιότητα της επιλογής.


Γ.Ρ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ