Τετάρτη 24 Ιούλη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η «ισχυρή δημοκρατία» τους

Η χρονική σύμπτωση της επιχείρησης εξάρθρωσης της «17 Ν» με τη σημερινή 28η επέτειο από την κατάρρευση της χούντας έχει πυροδοτήσει μια έντονη φιλολογία περί του «τέλους της μεταπολίτευσης» και της «ισχυρής δημοκρατίας». Πρώτος ο Κ. Σημίτης αποφάνθηκε ότι «η τρομοκρατία ήταν ένα στίγμα για τη μεταπολίτευση. Ηταν μια βαριά σκιά πάνω στην καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος(!)... Σήμερα η δημοκρατία μας, πιο ισχυρή από ποτέ, απαντά σε αυτή τη βίαιη πρόκληση, χωρίς να καταφεύγει στη βία και την καταστολή».

Τη σκυτάλη πήρε χτες ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης: «Σήμερα είναι η στιγμή που κλείνει ένας ακόμη κύκλος της μεταπολίτευσης. Η επόμενη φάση θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών». Η συσχέτιση της εξάρθρωσης της «17 Ν» με το «τέλος της μεταπολίτευσης» φαίνεται παράδοξη από πρώτη ματιά. Πολύ περισσότερο, που δεν ήταν η δράση της «17 Ν» αυτή που κυριάρχησε και έβαλε τη σφραγίδα της στις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Αντίθετα - και αυτό αποτελεί μεγάλη ειρωνεία - η αποτρόπαια δράση των δολοφόνων της «17 Ν» μάλλον συνέβαλε στην αυταρχική θωράκιση της σημερινής «ισχυρής δημοκρατίας».

Τι σηματοδοτεί, λοιπόν, το «τέλος της μεταπολίτευσης» και πώς οραματίζονται την «ισχυρή δημοκρατία» οι θιασώτες της; Αν και δε διατυπώνεται (σκόπιμα) ευθέως, ωστόσο το περίγραμμά τους προβάλλει με σαφήνεια μέσα από τα λεγόμενά τους.

Είναι σαφές ότι το τέλος της μεταπολίτευσης (θέλουν να) σηματοδοτεί το τέλος της αμφισβήτησης του συστήματος, των μεγάλων κοινωνικών αγώνων, που βάζουν στο στόχαστρο την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών και την ανατροπή του καπιταλισμού. Στο ίδιο πλαίσιο, οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες και η αντίσταση στα εγκλήματα και την τρομοκρατία της «νέας τάξης» είναι όχι μόνον «περιττά», αλλά και επικίνδυνα «κατάλοιπα του παρελθόντος». Η σημερινή κοινοβουλευτική, τυπική, δημοκρατία αναγορεύεται περίπου ως το «τέλος της δημοκρατίας» («καλύτερη δημοκρατία» την αποκάλεσε ο Κ. Σημίτης...). Δεν υπάρχει, δηλαδή, τίποτα καλύτερο από το σημερινό καθεστώς της πλουτοκρατίας και γι' αυτό οι πάντες και τα πάντα πρέπει να υποταχθούν στην παραπέρα εδραίωση και ισχυροποίησή του. Η «αντιτρομοκρατική συναίνεση», σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι το όχημα για να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι. Μέσω αυτής της «συναίνεσης», αποκηρύσσεται η βία (ενάντια στο σύστημα και καθαγιάζεται η βία του συστήματος ενάντια στους λαϊκούς αγώνες), ενώ αναγορεύεται ως ιδανικό σύστημα η «κοινωνία των πολιτών». Πρόκειται, βέβαια, για την κοινωνία των αστών πολιτών, δηλαδή την κοινωνία όπου ουσιαστικά δικαιώματα απολαμβάνουν «οι έχοντες και κατέχοντες».

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζουν την αστική κοινωνία ως το «τέλος της ιστορίας» και έχουν διακηρύξει το τέλος της «πάλης των τάξεων». Αλλη μια φορά θα σπάσουν τα μούτρα τους στην «ξεροκέφαλη» ιστορία, που έχει τους δικούς της νόμους εξέλιξης και δεν μπορεί, βέβαια, να σταματήσει στο σημερινό εφιάλτη...


Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ