Οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη αντεργατική επίθεση. Μέσα στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και τους κλάδους, η εργοδοτική επιθετικότητα δεν έχει όρια. Το κεφάλαιο, έχοντας στα χέρια του ένα τεράστιο οπλοστάσιο με αντεργατικούς νόμους, και στην πλάτη του την ισχυρή και δεδηλωμένη στήριξη της κυβέρνησης, απαιτεί «γην και ύδωρ» από τους εργάτες. Αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση και με δεδομένες τις ασφυκτικές συνέπειες που προκαλεί η εκτίναξη της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, τα μονοπώλια συμπιέζουν στο έπακρο την τιμή της εργατικής δύναμης. Η εργατική τάξη βρίσκεται σε σημείο καμπής.

Απ' αυτήν την άποψη, η απόφαση των Ομοσπονδιών Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Μισθωτών Τύπου και Χάρτου για προκήρυξη πανελλαδικής απεργίας στους κλάδους τους, στις 2 Ιούνη, με κεντρική διεκδίκηση την υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, σηματοδοτεί μια μεγάλη και κρίσιμη αναμέτρηση συνολικά με τη μεγαλοεργοδοσία και την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι το σημείο - κλειδί για την υπεράσπιση συνολικά των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι μάχη, όχι μόνο στενά για κάποια μισθολογική αύξηση, αλλά για την υπεράσπιση όλων των όρων και συνθηκών που οι εργαζόμενοι εργάζονται και παράγουν. Αφορά τη θέση του εργάτη μέσα στην παραγωγή, τις συνθήκες εργασίας, τα ωράρια, τις ειδικότητες, τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, τη σύνταξή του, τα συνδικαλιστικά του δικαιώματα και ως εκ τούτου το σύνολο της ζωής του.

Στον πόλεμο, που το κεφάλαιο κήρυξε στους εργαζόμενους, η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων είναι η «σημαία» που πρέπει να κρατηθεί γερά και ν' αντέξει στη θύελλα. Είναι το «ύψωμα» που δεν πρέπει να πέσει, που πρέπει να κρατηθεί με κάθε θυσία, με όσο προσωρινό κόστος και αν πληρωθεί. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα ο αντίπαλος. Γι' αυτό έχουν «σκυλιάσει» βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, γι' αυτό ουρλιάζουν τα μαντρόσκυλα της κυβέρνησης. Γιατί θέλουν τον εργάτη να χάσει οποιαδήποτε συλλογική προστασία, να περάσουν σε ατομικές συμβάσεις, να τον έχουν μόνο και απροστάτευτο στο χέρι. Να διαλύσουν την αντικειμενική βάση της συνδικαλιστικής πάλης, να υποσκάψουν το ρόλο των συνδικάτων.

Γι' αυτό, η προκήρυξη απεργίας από τις δύο Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας τις αντικειμενικές δυσκολίες, είναι απόφαση για οργανωμένη δράση και απάντηση στις αξιώσεις του κεφαλαίου. Είναι απόφαση για σύγκρουση με την εργοδοσία, είναι πράξη ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους, στους αγώνες που δόθηκαν, αλλά και στις νέες γενιές που ακολουθούν, που οι σημερινοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να τις παραδώσουν αμαχητί, αιχμάλωτες στις ορέξεις του κεφαλαίου. Είναι μάχη και αναμέτρηση που αφορά όλους τους εργαζόμενους και απαιτεί την αλληλεγγύη τους. Δεν είναι απλά άλλη μια κλαδική απεργία. Είναι απεργία - οδηγός, που δείχνει το μοναδικό δρόμο που πρέπει σήμερα να επιλέξουν οι εργάτες, μπροστά στη λαίλαπα που αντιμετωπίζουν. Στις θυσίες που τους ζητάνε για να ενισχυθεί η πλουτοκρατία και να βγει αλώβητη από την κρίση, υπάρχουν και οι θυσίες που δε θα πάνε στράφι. Είναι θυσίες που αργά ή γρήγορα θα πιάσουν τόπο, θα γονιμοποιήσουν τους ταξικούς αγώνες, θα πυκνώσουν τις στρατιές της αντίστασης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για νέες κατακτήσεις, για βάθεμα της ταξικής πάλης.