Τετάρτη 24 Απρίλη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

«Μείγματα» αντιλαϊκά

Δίνουν και παίρνουν οι «μπαταριές» από τη μια και την άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη διαμάχη για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Από τα αστικά ΜΜΕ, η επιμονή κυρίως του ΔΝΤ και των ΗΠΑ να εγκαταλείψει η Ευρωζώνη την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, για να δώσει τάχα ώθηση στην ανάπτυξη, προβάλλεται κάλπικα σαν φιλολαϊκή παρέμβαση και σαν αντίλογος στις «ιδεοληψίες» των ισχυρών οικονομιών στην Ευρωζώνη, που θέλουν περιορισμό των χρεών και ελλειμμάτων, σαν προϋπόθεση, για να γίνει ανάπτυξη. Πάνω σε τέτοιες αντιλήψεις και αναλύσεις πατάνε και οι προτάσεις για «σχέδιο β» από κόμματα και κινήσεις που δρουν αποπροσανατολιστικά για το λαό. Λένε πως η Γερμανία ευθύνεται για τη λιτότητα και τα μέτρα και καλούν το λαό άλλοτε να στοιχηθεί πίσω από το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ, άλλοτε πίσω από τη Ρωσία και άλλους, με το παραμύθι ότι έτσι θα σωθεί.

Κανένας, ούτε η Αμερική, ούτε η Ευρωζώνη, ούτε η Γερμανία, ούτε η Ρωσία, ανεξάρτητα από το ποιο μείγμα υπερασπίζεται ο καθένας, δεν λένε να αντιστραφούν τα αντιλαϊκά μέτρα, να αποκατασταθούν και να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις, να σταματήσει η απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, να γίνει καθολική και δωρεάν η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια για το λαό. Ολοι συμφωνούν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν, η εργατική δύναμη να γίνει ακόμα φθηνότερη, να βαθύνει η ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση των κοινωνικών παροχών, να ελαστικοποιηθούν παραπέρα οι εργασιακές σχέσεις. Ολοι συμφωνούν ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων είναι όρος για ανάπτυξη και εκεί εστιάζουν τις νομοθετικές τους παρεμβάσεις όλες οι αστικές κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες», «κεντροαριστερές» και «κεντροδεξιές».

Πού διαφωνούν και γιατί τσακώνονται; Διαφωνούν στον τρόπο που θα επιμερίσουν τη ζημιά από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, με δεδομένο ότι οι οικονομίες τους εξαρτάται η μία από την άλλη και την ίδια ώρα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, που επιταχύνει τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, περιφερειακά και παγκόσμια. Τσακώνονται ο καθένας για λογαριασμό των μονοπωλίων του, αφού η καταστροφή κεφαλαίου πλήττει και μερίδα των επιχειρηματικών ομίλων, που δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό και είτε καταποντίζονται, είτε εξαγοράζονται, είτε συγχωνεύονται. Αυτή είναι η ουσία της διαμάχης ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα μείγματα διαχείρισης της κρίσης.

Οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ και άλλοι ζητάνε πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική για να περισσεύει κρατικό χρήμα για ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις. Η Γερμανία και άλλοι λένε ότι η χρηματοδότηση της ανάπτυξης από ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, μεγαλώνει τα χρέη και αποσταθεροποιεί την οικονομία. Μερίδες του κεφαλαίου (εφοπλιστές, τουριστικό κεφάλαιο, εξαγωγείς) που έχουν συμφέρον από μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, κοντράρουν το κυρίαρχο μείγμα στην Ευρωζώνη και εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο με προπαγανδιστές του άλλου μείγματος και του λεγόμενου «σχεδίου β». Καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του λαού, που στενάζει από τα βάρβαρα μέτρα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η διέξοδος για το λαό είναι μία: Πάλη ενάντια στα μέτρα, συγκέντρωση δυνάμεων για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ