Η σιδεροκατασκευή με τα χιλιάδες λαμπιόνια σπαθίζει με έπαρση τα ύψη. Για να συμπεριληφθεί, με την πρόκληση της αλαζονείας, στο βιβλίο των ρεκόρ.

Στα δέντρα της πλατείας, που ταυτίστηκε με την αξίωση του Συντάγματος και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, λαμπηδόνες, φωταύγειες και βιομηχανοποιημένες πυγολαμπίδες.

Στις φετινές γιορτές πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι γιρλάντες, οι παράτες, τα πυροτεχνήματα. Πρέπει να κατασκευαστεί η ατμόσφαιρα τεχνητής ευφορίας και της εικονικής πραγματικότητας. Πρέπει η κοινωνία της χρυσόσκονης και της ενοχής να σκεπάσει τις κραυγές θανάτου των ανθρώπινων πυρσών, που φωτίζουν τους δρόμους της τουρκικής Ολυμπιάδας τρόμου. Από κοντά, οι δεκαπέντε εταίροι, που ανοίγουν διάπλατες τις αγκαλιές τους στην εταίρα και στις πόρτες προς τα «λευκά κελιά», που άλλωστε πρώτοι δημιούργησαν. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», φαίνεται να κομπάζει ο Τούρκος πρωθυπουργός της εταιρικής λυκοπαρέας.

Λίγο πιο κάτω, στο προαύλιο άσυλο των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου, Τούρκοι και Κούρδοι, κορίτσια και άντρες παλικάρια, συνεχίζουν για τρίτη βδομάδα την απεργία πείνας - συμπαράστασης στους αγωνιστές μελλοθάνατους των «λευκών κελιών». Τριγύρω τους, βουνά οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, το κέρας της Αμαλθείας γεμάτο με τα αγαθά της ευμάρειας για τους έχοντες και κατέχοντες. Γύρω τους οι φωνές των δικών μας, που αγωνίζονται για το ψωμί και τα δικαιώματα, για το «καλάθι της νοικοκυράς», που όλο και περισσότερο αδειάζει, όπως υπόσχεται ο νέος προϋπολογισμός. Και η απορία της Μαρίας Αντουανέτας από τα βάθη της Ιστορίας: - Μα, καλά, δεν έχουν παντεσπάνι αυτοί οι άνθρωποι;

Στις παραμονές του καινούριου χρόνου, τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου παθαίνουν στο μαραγκιασμένο στήθος της πεθαμένης μάνας και την ίδια στιγμή τα κανάλια της ντροπής προβάλλουν ένα διαφημιστικό στηθόδεσμο, κεντημένο με πολύτιμες πέτρες, αξίας δεκαπέντε εκατομμυρίων δολαρίων. Και ο πόνος του ποιητή: «Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου».