Ακόμα ένα προμελετημένο έγκλημα σε βάρος 153 ανθρώπων έγινε την περασμένη Τετάρτη. Το μοιραίο αεροπλάνο της εταιρείας «Spanair» (θυγατρική της σκανδιναβικής SAS), που συνετρίβη στο αεροδρόμιο Μπαράχας της Μαδρίτης, αναδεικνύει για άλλη μια φορά με τραγικό τρόπο ποιες είναι οι επιπτώσεις της απελευθερωμένης αγοράς και στον τομέα των αερομεταφορών. Για το συγκεκριμένο αεροσκάφος υπήρχαν ανησυχίες και καταγγελίες που αφορούσαν στην ασφάλεια των πτήσεων. Μάλιστα, ένας από τους πιλότους της εταιρείας λέγεται πως είχε αρνηθεί να «πετάξει». Τα στοιχεία που έρχονται μέρα με τη μέρα στη δημοσιότητα είναι αποκαλυπτικά. Η εταιρεία είχε ξεκινήσει περικοπές στο προσωπικό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ειδικοί μηχανικοί ελέγχου ασφαλείας. Οι πιλότοι αναγκάζονταν να «πετούν» περισσότερες ώρες και μάλιστα χωρίς συγκυβερνήτη. Παρ' όλ' αυτά, η εταιρεία συμπεριλαμβανόταν στη λίστα των «ασφαλών αεροπορικών εταιρειών» της ΕΕ...

Ολα τα παραπάνω έχουν άμεση σχέση με το δυστύχημα. Με κάθε δυστύχημα. Οπως αυτό στο Γραμματικό με το αεροπλάνο της HELIOS τέτοιες μέρες πριν τρία χρόνια, στις 14 του Αυγούστου του 2005, με τους 121 νεκρούς. Η λεγόμενη απελευθέρωση των αερομεταφορών και ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που αναπτύσσεται σε αυτό το πλαίσιο οδηγούν το μεγάλο κεφάλαιο, που έχει στην ιδιοκτησία του τις αεροπορικές εταιρείες και κατά συνέπεια την ασφάλεια δισεκατομμυρίων επιβατών, να κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα ασφάλειας, προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία του. Είναι γνωστό ότι με οδηγία της ΕΕ, στο πλαίσιο της πολιτικής των «Ελεύθερων Ουρανών», έχουν καταργηθεί οι υποχρεωτικοί τεχνικοί έλεγχοι των αεροσκαφών πριν από κάθε πτήση, από εξειδικευμένο πτυχιούχο μηχανικό - πιστοποιημένο στο συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους και σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ορίζει η κατασκευάστρια εταιρεία. Οι έλεγχοι αυτοί γίνονται πλέον από απλούς μηχανικούς, τους οποίους ορίζει η εταιρεία, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι εταιρείες αναθέτουν στον ίδιο τον πιλότο τον προ πτήσης έλεγχο!

Αυτή είναι η φονική πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζουν τα καπιταλιστικά κράτη. Και γι' αυτήν την πολιτική πρέπει να υπάρχει οργή και αγανάκτηση. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που με την πρόοδο της τεχνολογίας, τη βελτίωση της τεχνογνωσίας και με δεδομένη τη συσσωρευμένη πείρα, τα αεροπορικά δυστυχήματα θα μπορούσαν να έχουν μειωθεί κατά πολύ. Ομως, όλα αυτά που θα μπορούσαν να είναι η εγγύηση για την ασφαλή εναέρια, θαλάσσια ή χερσαία μεταφορά είναι υποταγμένα στο κέρδος και στην ανταγωνιστικότητα. Εννοιες ασυμβίβαστες με την ασφάλεια.

Οι εναέριες μεταφορές, όπως και οι χερσαίες και οι θαλάσσιες (αλλά και γενικότερα οι λαϊκές ανάγκες Υγεία, διατροφή, στέγη, Παιδεία, κλπ.) δεν μπορεί να είναι εμπορεύματα, αλλά κοινωνικά αγαθά. Ολες οι αεροπορικές υπηρεσίες πρέπει να είναι δημόσιες, υψηλής ποιότητας και ασφάλειας, ενταγμένες σε έναν κεντρικό σχεδιασμό ανάπτυξης, να βρίσκονται στην υπηρεσία του λαού και όχι του μεγάλου κεφαλαίου. Ομως, για να γίνει αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και η λαϊκή εξουσία που θα οργανώσει την κοινωνία με κριτήριο τις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού.