Οι πρόσφατες συζητήσεις στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο που σαρώνει ό,τι εργατικό - λαϊκό δικαίωμα έχει απομείνει και κλιμακώνει τη φοροεπιδρομή, αλλά και το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη νέα δημόσια τηλεόραση ήταν μια ακόμα ευκαιρία να εκδηλωθεί ο αποπροσανατολιστικός καυγάς ανάμεσα στο νέο δίπολο που διαμορφώνεται, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπόλικη ρητορεία αναπτύχθηκε περί του ποιος καλύτερα μπορεί να διαχειριστεί την υπάρχουσα καπιταλιστική κρίση, που την εμφανίζουν ως «κρίση χρέους». Η φαγωμάρα ανάμεσα στους δύο πόλους γίνεται για το ποιος είναι πιο ικανός να φέρει καπιταλιστική ανάπτυξη που δήθεν θα ανακουφίσει και τους εργαζόμενους. Η δικομματική κυβέρνηση λέει ότι με τα μνημόνια και τα μέτρα επέρχεται το απαραίτητο «νοικοκύρεμα της οικονομίας για να ανοίξει ο δρόμος στην ανάπτυξη». Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι για τα πάντα φταίνε ...«τα μνημόνια, η υποτέλεια στην Μέρκελ, η λιτότητα και η μη αναπτυξιακή κατεύθυνση» και προωθεί το άλλο μείγμα διαχείρισης που προβλέπει «χαλάρωση στη λιτότητα». Ετσι προβάλλει τα κίβδηλα διλήμματα «καταστροφή ή σωτηρία με αριστερή κυβέρνηση», «μνημόνιο ή δημοκρατία». Για ποια δημοκρατία μιλάνε; Για την αστική δημοκρατία που δεν είναι τίποτε άλλο παρά δικτατορία του κεφαλαίου που επιδιώκει το κέρδος.

Βεβαίως, τα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα ενδιαφέρουν και την εργατική τάξη, πρωτίστως η δημοκρατία στους τόπους δουλειάς όπου επικρατεί η δικτατορία και η τρομοκρατία του καπιταλιστή, το αντιπάλεμα στις διώξεις των απεργιών κ.λπ. Αλλά εδώ το «δημοκρατία ή μνημόνιο» του ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλύπτει και την ταξική ουσία της δικής του πολιτικής και την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας. Και οι δύο δουλεύουν για το σύστημα, κρύβοντας το βασικό ζήτημα ότι σκοπός των μέτρων είναι η κεντρική επιδίωξη του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι να γίνουν ακόμη πιο φτηνοί. Τα περισσότερα μέτρα δεν είναι καινούργια, ανεξάρτητα αν στην Ελλάδα καθυστέρησαν και λόγω του κινήματος. Εχουν αποτυπωθεί και αποφασιστεί σε συνθήκες και ντιρεκτίβες της ΕΕ πολύ πριν το μνημόνιο και βέβαια προωθούνται με τη μια ή άλλη παραλλαγή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Ο λαός πίσω από τα μεγάλα λόγια και τις βαρύγδουπες διατυπώσεις μπορεί να συνειδητοποιήσει αυτό που του λέει ξεκάθαρα μόνο το ΚΚΕ. Οτι τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η αυτοπροβαλλόμενη ως «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή υποστηρίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Υποστηρίζουν τη στρατηγική που προβλέπει την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, την κατάργηση εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας. Ολοι μαζί θέλουν να ξαναεγκλωβίσουν το λαό και να διαιωνίζεται το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να βγει από αυτόν το φαύλο κύκλο και να πιστέψει στη δύναμή του, στη δύναμη της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών από τις λαϊκές οικογένειες. Αυτή η λαϊκή συμμαχία μπορεί να σπρώξει μπροστά τη λαϊκή πάλη, ώστε λαϊκοί άνθρωποι να μην παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και επιδιώξεις της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης. Κρίσιμο ζήτημα σ' αυτήν την προοπτική είναι η ανασύνταξη του εργατικού και του λαϊκού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό, η συμπόρευση με το ΚΚΕ.