Στο πούλμαν από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της Μόσχας κάποιος σηκώνεται και μοιράζει σ' όποιον θέλει εισιτήρια για τα Μπαλσόι. Ασφυκτικό το πρόγραμμα. Θα μας άφηναν εκεί και θα μας έκαναν τη χάρη να πάνε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο. Δεν κατέβηκα. Ημασταν πτώματα. Δυο ντόπιοι συνοδοί κατέβηκαν κι αναμείχθηκαν μ' ένα πλήθος εργαζομένων ντυμένων με τα ρούχα της δουλειάς, χιόνι, λάσπη, μπότες, ακόμα και πλαστικές σακούλες στα χέρια. Οι Μοσχοβίτες έσπευδαν ακόμα στα Μπαλσόι τους. Κι εγώ με το μικροαστισμό μου σκεφτόμουνα πως δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη... Εκστασιάστηκα και ντράπηκα τόσο που 20 χρόνια μετά να θυμάμαι τι έχασα εκείνο το απόγευμα που έτσι κι αλλιώς αποκοιμήθηκα στη συνέντευξη Τύπου που πήγαμε κατευθείαν χωρίς να νοιαζόμαστε για την ενδυμασία...

20 χρόνια μετά flash άνοιξε για την απεργία, η «Intralot» χτύπησε και πήρε την τεχνική υποστήριξη του ΟΠΑΠ, ο... Σίμος του Λεμονόσοφ κάλυψε το αστικό φιάσκο ΔΕΠΑ με τρικομματική γκλάσνοστ μαϊμού και ο Χατζηδάκις είμαι σίγουρη ότι έχει πια ερμηνεύσει «το χαμόγελο της Τζοκόντας». Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη νομιμότητα των αστών.

Και σήμερα που γράφω, μέρα μουσικής. Οι αναστεναγμοί των απολυμένων μουσικών που θα ψωμολυσσάξουν σαν αυτούς της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» κι άλλων πολλών περικοπών, δεν ηχούν σαν σάλπιγγες της Ιεριχούς στα τείχη των μαύρων θεσμών.

Ποτέ καμιά «σωτηρία» λαών και κοινωνιών δεν ήρθε πουθενά όταν αφέθηκαν να οδηγηθούν στην πεποίθηση ότι κι ο πολιτισμός είναι σαν τις χαρτοπετσέτες. Μιας χρήσης σκούπισμα για λαδωμένα στόματα και αλάδωτα μυαλά.

Υ.Γ. Ως βουλευτής ΚΚΕ δεν θυμάμαι πόσες Ερωτήσεις έχουν κάμει στη Βουλή για τα «Μουσικά Σύνολα» της ΕΡΤ και της «Ορχήστρας των Χρωμάτων». Δεν άρκεσαν. Θα τις αφήσω στη σακούλα της εργάτριας που δεν υπάρχει πια με την περιβολή της φάμπρικας στα σκαλιά του Μπαλσόι.

Χορδή ή συρματόσχοινο είναι ο πολιτισμός μωρέ;