Τη συζήτηση για τα όρια στη δράση του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ συντηρούν με οξυμένο τρόπο οι γραφίδες των αστών, σε μια περίοδο που εξελίσσονται μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστικότερη όλων η «Καθημερινή», η οποία, από το κυριακάτικο φύλλο, προσπαθεί να λοιδορήσει την έννοια της «λαϊκής νομιμότητας», με την οποία αντιπαραβάλλει το ΚΚΕ στην αστική νομιμότητα και εξουσία. Η εφημερίδα του συγκροτήματος Αλαφούζου προσπαθεί με άθλιο τρόπο να ταυτίσει τη λαϊκή πάλη και το ΚΚΕ με την «ανομία». Βάζει μάλιστα ευθέως το θέμα για το κατά πόσο το ΚΚΕ σέβεται το Σύνταγμα. Λένε ότι προβάλλουμε τη γραμμή της ανυπακοής, της απειθαρχίας, ότι μιλάμε εναντίον της αστικής νομιμότητας. Οτι το ΚΚΕ δε σέβεται το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους του, άρα «το ΚΚΕ θέτει τον εαυτό του εκτός νόμου».

Τι είναι αυτό που ενοχλεί τους αστούς και τα παπαγαλάκια τους; Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ένα κόμμα που αμφισβητεί ευθέως την πολιτική της εκμετάλλευσης και την εξουσία τους, βάζοντας σαν στρατηγικό στόχο την ανατροπή της από την πλειοψηφία του λαού, με τη δική του μαζική κοινωνικοπολιτική πάλη. Τους ενοχλεί, με άλλα λόγια, ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αναγνωρίζει στο λαό το δικαίωμα να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να ανατρέπει συσχετισμούς και να διαμορφώνει νέους. Μ' αυτόν τον τρόπο κινείται ο τροχός της Ιστορίας, τον οποίο η αστική τάξη θέλει μάταια να σταματήσει, για να μη χάσει την εξουσία. Την οποία, ούτως ή άλλως, και αυτή, σαν προοδευτική τάξη στην εποχή της, την κέρδισε μέσα από την αμφισβήτηση της εξουσίας των φεουδαρχών και σε σύγκρουση μαζί τους, δηλαδή με τη βία.

Οι αστοί, σαν τάξη, αναγνωρίζουν το δικαίωμα στον εαυτό τους να ασκούν βία, αλλά θέλουν να στερήσουν από την εργατική τάξη το δικαίωμα της αντίδρασης σ' αυτή τη βία. Για παράδειγμα, η αστική νομιμότητα θεωρεί δίκαιο να πετσοκόβονται μισθοί και δικαιώματα, να διαμορφώνονται συνθήκες σύγχρονης εργασιακής δουλείας και την ίδια ώρα στις τράπεζες της Ελβετίας το ντόπιο κεφάλαιο να κρατάει σωρευμένο πλούτο πάνω από 600 δισ. ευρώ, κλεμμένο ιδρώτα του λαού. Το ίδιο «δίκαιο», όμως, θεωρεί παράνομο ο λαός να παλεύει ενάντια στα μέτρα που κατατρώνε το εισόδημά του και φτηναίνουν την εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Θεωρούν «ανομία» την πάλη του λαού να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του και να διαμορφώσει μια νομιμότητα που δε θα επιτρέπει στα παράσιτα να καταστρέφουν τη ζωή του.

Αυτή είναι η λαϊκή νομιμότητα, η μη αναγνώριση της πολιτικής που τσακίζει το λαό, η κατάργησή της, η οποία μπορεί και πρέπει να εμπεδώνεται στις καθημερινές μάχες, με οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Μέσα στο καμίνι αυτής της απαιτητικής μάχης οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα σπάνε τη μοιρολατρία, θα αποκτούν εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς, μέχρι το επίπεδο της εξουσίας. Δικαίωμά τους είναι και ταυτόχρονα καθήκον. Γιατί την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί και όχι οι διάφοροι παρατρεχάμενοι που ομνύουν στα αστικά Συντάγματα όταν είναι να βάλουν το κίνημα στο γύψο και να υπερασπιστούν μια νομιμότητα πέρα για πέρα άδικη για τους πολλούς.