Βασική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση των εργαζομένων από την αστική πολιτική είναι η εγκατάλειψη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εδώ και χρόνια δρουν έτσι ώστε να «τσακίζουν» το εργατικό κίνημα: Τα αιτήματα που προβάλλουν απαντούν στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Δε συμβάλλουν στην οργάνωση των εργαζομένων. Απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες και τη συμμετοχή των εργαζομένων καλλιεργώντας μοιρολατρία και συμβιβασμό. Καλούν σε δράση για την υπεράσπιση της κυβερνητικής - ευρωενωσιακής πολιτικής.

Στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πάντα υπήρχαν δύο «γραμμές» σε σύγκρουση: Η ταξική γραμμή διαμορφώνει αιτήματα και στόχους πάλης σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης κόντρα στο κεφάλαιο, με αφετηρία ότι είναι η τάξη αυτή που παράγει όλο τον πλούτο. Και με επιδίωξη η πάλη της εργατικής τάξης να κατευθύνεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την εκμετάλλευση. Η γραμμή που εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πρεσβεύει ότι οι ανάγκες και τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να «στριμώχνονται» στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, στην ανάπτυξη, δηλαδή, του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου υπερασπίζεται - με διάφορους τρόπους - τόσο τα συμφέροντα των εργοδοτών, όσο και των κυβερνήσεών τους.

Οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αποκαλύπτουν τον παραπάνω διαχωρισμό στους εργαζόμενους, ώστε να εγκαταλείψουν οριστικά τις δυνάμεις αυτές. Από την άλλη, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός - οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) - κατηγορούν προπαγανδιστικά το ΠΑΜΕ ως «διασπαστή» για να κρύψουν ότι «δουλεύουν» για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και αυτό εκφράζεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα. Δεν υπάρχει αντεργατικό μέτρο, που δεν έχει την ανοχή ή και στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παρατάξεις, που λίγα έχουν να χωρίσουν, σε μια σειρά εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και συνδικάτα κατεβαίνουν σε κοινό ψηφοδέλτιο.

Ιδιαίτερα ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είναι οι δυνάμεις που: Συμφωνούν με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, αλλά με ...έλεγχο. Εβαλαν πλάτη για να περάσουν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Χαρακτήριζαν τους συμβασιούχους και τους εργαζόμενους με stage «βολεμένους από ρουσφέτια». Εμποδίζουν συμβασιούχους να γραφτούν στα συνδικάτα. Υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις για μειώσεις μισθών και δέχονται την εκ περιτροπής εργασία, αναπαράγοντας τον εργοδοτικό εκβιασμό ότι διαφορετικά θα γίνουν απολύσεις. Πρωτοστάτησαν στη χρηματοδότηση εργοδοτών από το κράτος προκειμένου να μην κλείσουν επιχειρήσεις, ενώ μετά από λίγο τέτοιες επιχειρήσεις επικαλούνται εκ νέου οικονομικά προβλήματα για να ξαναχρηματοδοτηθούν, που, αν δεν το πετύχουν, είτε κλείνουν, είτε μεταφέρονται αλλού. Απεμπολούν την ανάγκη μέτρων προστασίας των ανέργων, βάζοντας πλάτη για χρηματοδότηση επιχειρήσεων στο όνομα δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Η λίστα θα ήταν πολύ μακριά αν τα αναφέραμε όλα. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να απομονωθεί η εργατική αριστοκρατία, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που ανήκουν στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Εχουν ξεπουλήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπονομεύουν τους αγώνες και την ενότητα των εργαζομένων, γιατί τα συμφέροντά τους βρίσκονται κοντά σε εκείνα των εργοδοτών και αυτά προασπίζονται. Να γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν αυτές τις δυνάμεις, να συσπειρωθούν στα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ για να ενισχύσουν τον ταξικό αγώνα διεκδικώντας πολιτική για τα δικά τους συμφέροντα.