Οι κυρίες έχουν προβάρει ήδη τα καλά τους, τα κατάλληλα για την περίσταση. Τα Γραφεία Τύπου έχουν στείλει ξανά και ξανά τις σχετικές ειδοποιήσεις. Εχει εξασφαλιστεί ότι οι κάμερες θα είναι εκεί. Τίποτα δε θα μείνει κρυφό. Οι φτωχούληδες του θεού που έχουν προσκληθεί ως ντεκόρ στα διάφορα τραπέζια της χριστουγεννιάτικης φασολάδας έχουν μάθει πια μέσα από την επανάληψη, χρόνο το χρόνο, να είναι ακριβείς στις κινήσεις που απαιτεί το σενάριο του «ριάλιτι»: «οι φιλάνθρωποι».
«Φώτα!», προστάζει ο ένοικος του δημαρχείου της Αθήνας. «Φώτα!» αξιώνει και ο ομογάλακτός του στο βορρά. «Φώτα!» ζητάνε ο ένας μετά τον άλλο οι διάφοροι άρχοντες ανά την επικράτεια. Σάμπως με καρμπόν βγαλμένο το σενάριο εκτελείται τέτοιες μέρες σ' όλη την υφήλιο. Λες και ένα κύμα από μια έκρηξη φιλανθρωπίας αγκάλιασε τους φονιάδες κάθε επιπέδου εκμετάλλευσης ανθρώπων και τους μεταμόρφωσε σε καλές μάγισσες που απόψε, αύριο, μεθαύριο άλλη αποστολή δεν έχουν παρά να πράξουν το καλό προς τον συνάνθρωπο.
Υποκριτές! Ακόμα κι όταν οι οργανισμοί που ελέγχουν (από τον ΟΗΕ ως τη «μη κυβερνητική οργάνωση» της γειτονιάς) ανακοινώνουν στατιστικές για τη φτώχεια, δεν αναφέρονται στη φτώχεια. Σε προγράμματα αναφέρονται. Προγράμματα αφαίμαξης κρατικών ταμείων από χρυσοκάνθαρους που προσφέρονται «εθελοντικά» να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο. Γιατί πραγματική αναφορά στη φτώχεια δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αναφορά στην αιτία που γεννά τη φτώχεια. Οποιος μιλά για την αιτία που γεννά τη φτώχεια δεν παίρνει επιδότηση. Είναι αυτόματα εχθρός της τάξης και της γαλήνης. Κελιά τον περιμένουν. Ενώ οι άλλοι... Οι άλλοι μπορούν να εκπονούν προγράμματα για την αντιμετώπιση της φτώχειας τέτοια που στο τέλος ο εργάτης να αισθάνεται ένοχος, γιατί έχει ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι ενώ δίπλα του υπάρχουν άνεργοι κι άστεγοι. Μπορούν να οργανώνουν «γκαλά» για την οικονομική ενίσχυση των απόρων...
Αυτά την ώρα που «ο δρόμος στριμώχνει σιωπηλά τα βάσανά του. Η φωνή του σαν κόκαλο ψαριού στο λαρύγγι του. Η πολιτεία αμπάρωσε το δρόμο στο σκοτάδι. Και στο στόμα σαπίζουν τα μικρά πτώματα των πεθαμένων λέξεων και δυο μονάχα ζουν χοντραίνοντας, "τσογλάνι" και μια άλλη ακόμα, θαρρώ "ψωμί"».
Δεν ήταν προφήτης ο ποιητής. Κομμουνιστής ήταν. Που σημαίνει πως γι' αυτό μπορούσε και να δει από τότε ακόμα, το 1915, πως «τίποτα πια δεν είναι για συγνώμη» γιατί «σήμερα πρέπει με τη βαριά ν' αποτυπώνεσαι στο καύκαλο του κόσμου». Τίποτα, ως προς την αιτία, δεν άλλαξε από τότε. Αυτό που μένει μόνο να κρατήσουμε είναι πως η εργατική τάξη στα τελευταία 150 χρόνια ανέπτυξε μορφές αλληλεγγύης που καμιά σχέση δεν έχουν με την ελεημοσύνη και την υποκρισία. Το ίδιο το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα όπου Γης είναι κατάκτηση - προϊόν σκληρής ταξικής αναμέτρησης (απ' τις ανάγκες, στα ταμεία αλληλοβοήθειας κι ως τα ασφαλιστικά ταμεία). Κι αυτό χτυπιέται σήμερα, σε καιρούς επικράτησης της αντεπανάστασης.
Τίποτα, λοιπόν, δεν είναι για συγνώμη. Ο εργάτης δε χρωστάει στον εργάτη. Μαζί λοιπόν «της γης οι κολασμένοι» για μια πραγματική ταξική αλληλεγγύη, μέσα από μια ουσιαστική λαϊκή ενότητα, για τη μόνη λύση: τη λαϊκή εξουσία έτσι που τρανταχτά ν' απαγγέλλουμε μια μέρα: «στον ουρανό, σα Μαρσεγιέζα κόκκινη, σφαδάζει ψοφώντας η δύση. Ολα πια είναι μια τρέλα».
ΥΓ. Στα κολαστήρια της «διαρκούς πυράς» θα σκοτωθούν κι απόψε εργάτες. Γυναίκες θα μείνουν χήρες και παιδιά ορφανά. Μυριάδες είναι ήδη οι απολυμένοι σήμερα. Είναι σύντροφοί μας. Οχι «φτωχούληδες του θεού»...
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Feeds
