Στο στόχαστρο του δικομματισμού βρίσκεται το τελευταίο διάστημα η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων. Τα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φαίνεται πως έχουν εστιάσει (όπως ακριβώς και στην περίπτωση των νέων) στην υφαρπαγή της ψήφου των γυναικών. Και τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης δημαγωγικής πλειοδοσίας προεκλογικών υποσχέσεων και εξαγγελιών, που επί της ουσίας συνθέτουν το παζλ της αντιδραστικότερης εκδοχής της πολιτικής που μέχρι τώρα έχει προωθηθεί. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που σηματοδοτούν οι ...«νέες» και «φρέσκες» ιδέες των κάθε λογής βαρόνων της πολιτικής υποκρισίας.

Η προχτεσινή αντιπαράθεση, για το ποιος τις «κατανοεί» περισσότερο, ήταν η παραδοχή για ό,τι επιφυλάσσουν στις γυναίκες. Ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες, που θα προσλαμβάνουν μητέρες με δύο παιδιά ή ανύπαντρες μητέρες με ένα παιδί. Να απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές οι εργοδότες, που φτιάχνουν χώρους φύλαξης για τα παιδιά των εργαζόμενων γυναικών. Να ενισχυθεί η μερική απασχόληση. Ενώ ο Κ. Καραμανλής μίλησε για «προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και απασχόλησης» άνεργων γυναικών, να βρεθούν εξειδικευμένα μέτρα και κίνητρα για την αγορά εργασίας, προκειμένου να υποστηριχτεί η εργαζόμενη μητέρα, ονομάζοντας ταυτόχρονα πολύτεκνες αυτές με τρία παιδιά και ας μην μπορούν να τα ζήσουν. Με απλά λόγια, και οι δύο προτείνουν τη διαχείριση της μιζέριας, που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι και οι δύο απλά προσπαθούν να καμουφλάρουν τη βαθιά εκμετάλλευση της γυναίκας, την καταδίκη της στη μερική απασχόληση, την επιφόρτισή της με διπλά και τριπλά καθήκοντα. Τίποτα για κανονικό μισθό. Τίποτα για κανονική δουλιά. Τίποτα για πλήρη ασφάλιση. Τίποτα για το κράτος και τις υπηρεσίες του, που θα στηρίζουν τη μητέρα και συνεπώς την οικογένεια. Τίποτα για τις προϋποθέσεις, που θα εξασφαλίζουν την αληθινή ισοτιμία της γυναίκας.

Τα «φρέσκα οράματα», που διατυμπανίζει ο δικομματισμός, δεν απέχουν σπιθαμή από την πολιτική που ευθύνεται για το 16% της ανεργίας στις γυναίκες, την πολιτική που εντοπίζει διεξόδους στην αναγνώριση της πορνείας ως επάγγελμα, την πολιτική που καλλιεργεί στη γυναικεία συνείδηση ότι «έτσι είναι και δεν αλλάζει». Ο αληθινός δρόμος λύσης των προβλημάτων της εργαζόμενης επιβάλλει σύγκρουση με τα αστικά κόμματα. Ποιος είπε στους μονομάχους του δικομματισμού ότι οι γυναίκες θέλουν τη μερική απασχόληση, δηλαδή τη «μερική ζωή»; Ποιος τους είπε ότι έχουν ανάγκη να μπουν στις συνθήκες δουλείας που τους ετοιμάζουν; Και πώς μπορούν να ισχυρίζονται ότι τα προβαλλόμενα ως προεκλογικά ...δωράκια μπορούν να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες της γυναίκας;

Στην κοινωνικοπολιτική απομόνωση, όπου τη βυθίζει ο πολλαπλός της ρόλος, η γυναίκα πρέπει να απαντήσει με την αποφασιστική της ένταξη στο λαϊκό και στο ταξικό εργατικό κίνημα. Να απαιτήσει, ο διαρκώς αυξανόμενος πλούτος, που παράγει η δική της τάξη, να αντιστοιχεί σε διαρκή βελτίωση της δικής της ζωής, και όχι των εκμεταλλευτών της. Να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την αληθινή της χειραφέτηση, η οποία είναι αδύνατο να δρομολογηθεί χωρίς την ανατροπή της σημερινής πολιτικής, που βήμα της είναι η εκλογική ενίσχυση της ταξικής της φωνής, του ΚΚΕ.