Πέμπτη 22 Απρίλη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η λαϊκή θέληση και οι πλαστογράφοι

Σταθερό προβάδισμα του «Οχι» δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα για το «Σχέδιο Ανάν». Στην τελευταία απ' αυτές, της εταιρίας «Opinion», το 44% απορρίπτει το «Σχέδιο», ενώ το 40% υποστηρίζει το «Ναι». Και να σκεφτεί κανείς σε ποιες συνθήκες και με ποιο κλίμα διαμορφώνεται αυτό το ποσοστό...

Να σκεφτεί, παραδείγματος χάριν, την «επικοινωνιακή καταιγίδα» που ξέσπασε υπέρ του «Σχεδίου Ανάν» από την πρώτη κιόλας στιγμή. «Καταιγίδα», που πήρε τη μορφή μονολόγου των υποστηρικτών του «Σχεδίου» στα μέσα ενημέρωσης, με τον αποκλεισμό των εκπροσώπων του ΚΚΕ, του μόνου κόμματος που υποστήριξε το «Οχι». Να σκεφτεί, ακόμη, ότι τα τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Συνασπισμός) υποστήριξαν το «Ναι», δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό διλημμάτων, παραπληροφόρησης, κινδυνολογίας, γύρω από κάθε πολίτη.

Και, βέβαια, με ένα συνεχή βομβαρδισμών από το «διεθνή παράγοντα» (Πάουελ, Ανάν, Φερχόιγκεν, Σολάνα, κ.ά.), που απειλούν με «θεούς και δαίμονες» τους Ελληνοκύπριους, επειδή επιμένουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία, σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα, να ψηφίσουν «Οχι».

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η επικράτηση του «Οχι» αποκτά εξαιρετική σημασία, ενόψει, μάλιστα, πολιτικών εξελίξεων και των ευρωεκλογών. Αποδεικνύει, δηλαδή, μια σαφέστατη τάση χειραφέτησης μεγάλων στρωμάτων από μια πολιτική, όπως εκφράζεται, με διαβαθμίσεις, από τα τρία κόμματα του «Ναι».

Για όσους, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων αποτυπώνουν την έγκριση της πολιτικής τους από το λαό, σημειώνουμε ότι στις εκλογές της 7ης Μάρτη τα τρία κόμματα συγκέντρωσαν το 89,17% των ψήφων. Σήμερα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως το Κυπριακό, μόλις το 40% υποστηρίζει τη θέση τους.

Αυτή η διάσταση μεταξύ της πραγματικής θέλησης και της ψήφου στις εκλογές δεν παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Προεκλογικά, πολλές φορές διαπιστώθηκε στις δημοσκοπήσεις, για μια σειρά καίριων ζητημάτων (Ασφαλιστικό, οικονομική πολιτική, ανεργία, Παιδεία, Υγεία, πόλεμος) ότι η συντριπτική πλειοψηφία ζητούσε μια πολιτική διαφορετική από την πολιτική του δικομματισμού.

Υπάρχει, βεβαίως, εξήγηση για τη διάσταση αυτή. Η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, το ρουσφέτι, οι πελατειακές σχέσεις, ο εκφοβισμός, ο εκβιασμός, το επικοινωνιακό «νέφος» και άλλοι λόγοι την εξηγούν. Ομως, αυτή η απόκλιση μεταξύ της λαϊκής θέλησης και της πολιτικής των κομμάτων που διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία, ή και αυτών που συμβάλλουν στη συγκάλυψή της, ανοίγει μια νέα προοπτική.

Στην προοπτική αυτή, απαιτείται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, να σπάσουν τα δεσμά της μοιρολατρίας, να συσπειρωθούν στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, αναπτύσσοντας τους αγώνες τους ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου. Να καταδικάσουν πολιτικά τις πολιτικές δυνάμεις εκείνων, που επιμένουν να πλαστογραφούν τη λαϊκή θέληση, που ασκούν, ή υποστηρίζουν, μια πολιτική αντίθετη με τα λαϊκά συμφέροντα, ως ένα σημαντικό βήμα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όφελός τους, ενισχύοντας το ΚΚΕ. Οι ευρωεκλογές έρχονται και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία.


Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ