Συνηθίζουμε να ονομάζουμε «αιώνιους» τους φοιτητές που καθυστερούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ή που τις εγκαταλείπουν, γιατί ποτέ δε χάνουν τη φοιτητική ιδιότητα, δηλαδή το δικαίωμα να προσέλθουν για να δώσουν εξετάσεις στα μαθήματα που χρωστούν. Αυτής της κατηγορίας οι φοιτητές, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν κοστίζουν τίποτα απολύτως στο πανεπιστήμιο (ή το ΤΕΙ) και δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα στο ίδρυμα το γεγονός ότι διατηρούν τη φοιτητική τους ιδιότητα. Ακόμα και η δικαιολογία της ανάγκης εκκαθάρισης των μητρώων των ιδρυμάτων από τους φοιτητές που εισήχθησαν πριν από μια ή περισσότερες δεκαετίες, ακούγεται αστεία σήμερα, που η τεχνολογία επιτρέπει την απλή και γρήγορη μηχανοργάνωση μητρώων με εκατομμύρια εγγεγραμμένους...

Ο ντόρος που γίνεται τώρα, λοιπόν, από την κυβέρνηση για τους «αιώνιους φοιτητές» δεν πατάει πάνω σε πραγματικά προβλήματα των ιδρυμάτων. Ο πραγματικός λόγος που θέλουν να βάλουν τέλος στο φαινόμενο των «αιώνιων» είναι η εναρμόνιση με τις ευρωαποφάσεις που έχουν συνυπογράψει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με το μοντέλο του πανεπιστημίου που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, οι ρυθμοί αποφοίτησης θα είναι κριτήριο αποδοτικότητας και οι φοιτητές θα πρέπει να «αδειάζουν» τις θέσεις του πανεπιστημίου σα να βγαίνουν από ένα ιδιωτικό νοσοκομείο με τον ορό στο χέρι!

Στην πραγματικότητα, όμως, ο αριθμός των αποφοίτων είναι ένα ποσοτικό κριτήριο που καμιά σχέση δεν έχει με το επίπεδο και την ποιότητα των σπουδών. Ισα ίσα, αυτού του τύπου τα κριτήρια - που ταιριάζουν περισσότερο σε μια φάμπρικα - σπρώχνουν τις σπουδές σε υποβάθμιση. Εχει παρατηρηθεί σε χώρες όπου ήδη εφαρμόζονται οι αναδιαρθρώσεις, να γίνονται εκπτώσεις στις σπουδές που απαιτούν πολλά μαθήματα και πολύ κόπο, προκειμένου να πιαστούν τέτοια κριτήρια.

Το φαινόμενο των φοιτητών που καθυστερούν ή δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους δε θα υπήρχε αν οι σπουδές ήταν πραγματικά δωρεάν, αν εξασφαλίζονταν όλοι οι απαραίτητοι όροι ώστε οι νέοι να αφοσιώνονται απρόσκοπτα στις σπουδές τους για το αναγκαίο διάστημα που αυτές χρειάζονται. Αυτό σημαίνει να εξασφαλίζονται όλοι οι κοινωνικοί παράγοντες που απαιτούνται προκειμένου ο φοιτητής να μη χρειάζεται να δουλεύει, να μη χρειάζεται να διακόψει τις σπουδές του για να φροντίσει την οικογένειά του, κτλ. Να έχει επίσης δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες, εξασφαλισμένη φοιτητική μέριμνα που σήμερα είναι ανύπαρκτη.

Η κυβέρνηση, όμως, δεν εξασφαλίζει τίποτα από τα παραπάνω. Αντίθετα, με το νόμο - πλαίσιο που φέρνει στη Βουλή προτείνει στους φοιτητές να «φεσώνονται» με δάνεια για να καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Παράλληλα, φουσκώνει το θέμα των δήθεν «αιώνιων φοιτητών», προκειμένου να φανεί ότι βάζει «τάξη» στα πανεπιστήμια. Είναι εντελώς υποκριτικό να λέει η κυβέρνηση ότι θέλει να περιορίσει την «αιώνια» φοίτηση, την ίδια στιγμή που έχει ήδη νομοθετήσει το «διά βίου» κυνήγι καταρτίσεων και διαφημίζει σε κάθε ευκαιρία τη «διά βίου» περιπλάνηση από την ανεργία και την ημιαπασχόληση στην κατάρτιση και αντίστροφα.