Η πρωτόγνωρη σε σχέση με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τα τελευταία χρόνια το φοιτητικό κίνημα αγωνιστική του ανάταση εξανάγκασε την κυβέρνηση να προσποιηθεί προσωρινή υποχώρηση. Η μη κατάθεση του νόμου - πλαίσιο στη Βουλή μέσα στο μήνα, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός, και αντ' αυτής η δημοσιοποίησή του - κατά πάσα πιθανότητα σήμερα - ώστε να τεθεί σε «δημόσια διαβούλευση», δεν αποτελεί παρά έναν ελιγμό για την κυβέρνηση ώστε να κερδίσει χρόνο και κυρίως να αποσοβήσει τις έντονες αντιδράσεις που αυτός ο νόμος προκάλεσε.

Αν και αυτονόητο, πρέπει να επισημανθεί. Η κυβέρνηση δεν απέσυρε το νόμο. Η κυβέρνηση δεν υποχωρεί από τις στοχεύσεις της για παραπέρα εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, για βαθύτερη σύνδεσή της με τις ανάγκες της αγοράς, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου, για ταχύτερη προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και σ' αυτόν τον τομέα. Παραμένει πιστή στις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις όπως αυτές συγκεκριμενοποιήθηκαν στην Μπολόνια, τη Λισαβόνα και αλλού.

Στο δόλωμα του διαλόγου δεν πρέπει να τσιμπήσει κανείς. Κανένας φοιτητής, κανένας γονιός, κανένας εργάτης, άνθρωπος του μόχθου, που κατανοεί τη μόρφωση των παιδιών ως δική του πρωτίστως υπόθεση. Και, επιπλέον, επειδή οι καιροί είναι πονηροί, να έχει αυτιά και μάτια ανοιχτά, να εντοπίσει και να καταδικάσει δυνάμεις που, την ώρα που δημόσια εμφανίζονται να στηρίζουν τις φοιτητικές διαδηλώσεις, παρασκηνιακά, τμήματά τους καλλιεργούν την αυταπάτη του διαλόγου. Για ποιον διάλογο όμως γίνεται λόγος; Και μόνο το γεγονός ότι θέτουν ως προϋπόθεση για τη διεξαγωγή του τον τερματισμό των κινητοποιήσεων οδηγεί στο να ψυλλιαστεί και ο πλέον ανυποψίαστος. Διαλόγους ο λαός γνώρισε πολλούς τα τελευταία χρόνια. Ούτε ένας δεν έληξε με μέτρα προς όφελός του. Το αντίθετο. Ολοι είχαν ως αποτέλεσμα το πετσόκομμα δικαιωμάτων του.

Εκεί στοχεύει και ο εξαγγελλόμενος διάλογος για την Παιδεία. Στη νομιμοποίηση των κυβερνητικών σχεδιασμών με την ταυτόχρονη απονεύρωση του κινήματος. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Αποκρύπτουν βέβαια ότι διάλογος έγινε και γίνεται. Στα αμφιθέατρα, στους δρόμους, στη Βουλή, στις συγκεντρώσεις. Τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος είναι γνωστά στην κυβέρνηση. Οπως γνωστά είναι τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος στην εκάστοτε κυβέρνηση. Υπάρχουν αποφάσεις, πλαίσια αιτημάτων στη βάση των οποίων κινητοποιούνται χιλιάδες. Δε θέλουν όμως τέτοιο διάλογο. Θέλουν διάλογο - άλλοθι των προειλημμένων αποφάσεών τους για να τις σερβίρουν μετά σαν αποτέλεσμα μιας συναινετικής διαδικασίας.

Το φοιτητικό κίνημα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα που στηρίζει τον αγώνα των φοιτητών, πρέπει να έχουν καθαρό πως ο μόνος διάλογος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα προς όφελός τους είναι αυτός που γίνεται στους δρόμους του αγώνα. Να μη σταματήσουν αυτόν τον διάλογο - ενημέρωση - κινητοποίηση, παρότι μεσολαβεί καλοκαίρι. Να συνεχίσουν με κάθε δυνατό τρόπο, γνωρίζοντας πως η κυβέρνηση θα επανέλθει στην επίθεσή της ενάντια στο δημόσιο - δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης. Να συνεχίσουν αντάμα με τους εργάτες, γιατί στην κοινή τους πολύμορφη ασίγαστη πάλη και μόνο βρίσκεται η ελπίδα για δικαίωση των αιτημάτων τους.