Στις 24 Ιούλη 2008 στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, η δεξαμενή Νο 3 του αεράδικου πλοίου «FRIENDSHIPGAZ» πήρε φωτιά εξαιτίας της έλλειψης ακόμα και των στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας. Ο απολογισμός τραγικός. Εφτά μεταλλεργάτες και ένας ναυτεργάτης δε γύρισαν εκείνη τη μέρα στο σπίτι τους. Οχτώ εργάτες νεκροί στο βωμό του κέρδους των εφοπλιστών και των εργολάβων. Οχτώ οικογένειες ντύθηκαν στα μαύρα. Εφτά σχεδόν μήνες μετά, η ουδέτερη δικαιοσύνη του αστικού κράτους επιχειρεί να μετακυλήσει τις ευθύνες για το πολύνεκρο μακελειό στον μεταλλεργάτη Β. Καββαδία. Λεπτομέρεια: Ο μεταλλεργάτης ήταν ένας από τους τραυματίες του δυστυχήματος και από τύχη γλίτωσε και αυτός από του χάρου τα δόντια.

Πρωτοφανές μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Ακραίο, αλλά εξαίρεση, ίσως ισχυριστεί ο αναγνώστης. Και όμως η δίωξη αυτή, η δίωξη σε βάρος του θύματος, η μετατροπή των θυμάτων σε ενόχους, είναι κανόνας στο γκουβέρνο που κουμάντο κάνουν οι εφοπλιστές, οι άλλοι μεγαλοεργοδότες και οι άνθρωποί τους σε όλη την κρατική πυραμίδα. Κάθε χρόνο πάνω από 110 μετριούνται οι νεκροί από «εργατικά ατυχήματα». Σε χιλιάδες οι τραυματίες και εκατοντάδες μένουν σακάτηδες και δεν μπορούν να βγάλουν ξανά μεροκάματο. Και όμως για δεκαετίες, ούτε ένας εργοδότης δεν πλήρωσε πραγματικά για το έγκλημα που έγινε στην επιχείρησή του. Ποτέ, κανένας βιομήχανος, κανένας εργοδότης δεν τιμωρήθηκε όπως θα του άξιζε για τα φονικά με θύματα εργάτες.

Αυτή η επαναλαμβανόμενη ατιμωρησία δεν μπορεί να είναι ούτε τυχαία, ούτε μόνο ζήτημα λειτουργίας της δικαιοσύνης. Κάτι πολύ βαθύτερο είναι σάπιο. Και αυτό το σάπιο είναι το ίδιο το σύστημα που ζούμε. Είναι το γεγονός ότι το κέρδος και η επιτυχία του, με κάθε μέσο, στέκονται ως «Αρχή» υπεράνω όλων. Αυτό καθορίζει τους κανόνες, αυτή την «αρχή» υπηρετουν η πολιτική εξουσία και οι θεσμοί της. Αυτή η υπέρτατη «αξία» εμποδίζει και τη λήψη μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας, αλλά και εξασφαλίζει την ατιμωρησία των αφεντικών.

Η δίωξη μάλιστα ενάντια στον μεταλλεργάτη - θύμα του πολύνεκρου μακελειού δείχνει και κάτι άλλο. Την προσπάθεια εργοδοσίας και κυβέρνησης να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Να τους υποχρεώσουν όχι μόνο να αποδεχτούν τη διαρκή ατιμωρησία των εργοδοτικών εγκλημάτων, αλλά και να τρομάξουν, να παραιτηθούν από κάθε διεκδίκηση για τη λήψη μέτρων ασφαλείας. Η δίωξη δεν είναι άσχετη με τη σθεναρή αντίσταση των συνδικάτων της Ζώνης, από τον αγώνα που κάνουν ενάντια στην ασυδοσία και την αυθαιρεσία εφοπλιστών και εργολάβων, την κάλυψη που δίνεται από την κυβερνητική πολιτική.

Η δίωξη του μεταλλεργάτη είναι δίωξη με ευρύτερη πολιτική στόχευση. Είναι κίνηση για να κρατηθεί στο απυρόβλητο όλο αυτό το άθλιο σύστημα, που σκοτώνει κάθε μέρα εργάτες και αφήνει ατιμώρητους τους ενόχους. Γι' αυτό αφορά όλους τους εργαζόμενους, όλα τα συνδικάτα και όχι μόνο τους εργαζόμενους της Ζώνης. Και σαν τέτοιο ζήτημα πρέπει να το αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι, εντείνοντας την πάλη τους για το δικαίωμα στην ασφαλή δουλειά.