Ούτε καν τα «ξαφνικά» πυρά του τουρκικού φασιστικού καθεστώτος μπόρεσαν να ξυπνήσουν τους ...εθελοντικά κοιμώμενους της Ευρώπης. Τι κι αν δεκάδες άνθρωποι άφησαν, ήδη, την τελευταία τους πνοή μέσα στα απάνθρωπα μπουντρούμια της γειτονικής χώρας; Οι «δημοκράτες» της Ευρώπης θέλουν ακόμη να «αγνοούν» πως, κάμποσα χιλιόμετρα μακρύτερά τους, οι λέξεις «άνθρωπος», «ελευθερία» και «δικαίωμα» - χρόνια τώρα - κοντεύουν να εξαφανιστούν ακόμα κι απ' τα λεξικά αυτής της χώρας! Τι κι αν έφτασαν μπουλντόζες και θωρακισμένα έξω απ' τις τουρκικές φυλακές, τι κι αν έπεσαν βόμβες, σφαίρες κι ανελέητο ξύλο, μέσα κι έξω απ' αυτές; Η «σιωπή των αμνών» συνεχίζεται!

Μόνο κάποιοι άρχισαν να ψιθυρίζουν - φοβούμενοι προφανώς μην ακουστούν - για «11.500 πολιτικούς κρατούμενους», που σαπίζουν κυριολεκτικά στα μπουντρούμια του φασισμού, γιατί τόλμησαν να εκφράσουν άποψη διαφορετική απ' αυτήν του καθεστώτος. Κι έρχονται τώρα αυτοί οι ελάχιστοι «αγουροξυπνημένοι» Ευρωπαίοι με θρασύτητα να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και ν' αφήνουν ακόμα ανοιχτές τις πόρτες και τις αγκάλες τους σε μια τέτοιου είδους «δημοκρατία», που στήνει στον τοίχο 18χρονα παιδιά γιατί διακινούν προπαγανδιστικό υλικό, που καταδικάζει σε 30 χρόνια φυλάκιση όποιον τολμήσει να κάνει αφισοκόλληση...

Το πιο θλιβερό, βέβαια, της υπόθεσης είναι η στάση διαφόρων, που κατά καιρούς αξιώνουν τίτλο «προοδευτικού», για να μην αναφέρουμε τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ. Υπήρχε στην Τουρκία, εδώ και δύο μήνες, μια απεργία πείνας μέχρι θανάτου σε εξέλιξη. Υπήρχαν περισσότεροι από 250 πολιτικοί κρατούμενοι, που, μέσα απ' τις φυλακές του φασισμού, δήλωναν πως «προτιμούμε να πεθάνουμε παρά να μπούμε στα διαβόητα "λευκά κελιά"». Υπήρχε μια Επιτροπή Αλληλεγγύης, εδώ στη χώρα μας, που εδώ και 20 μέρες περίπου ξεκίνησε - σε ένδειξη συμπαράστασης - απεργία πείνας στα Προπύλαια. Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να χυθεί αίμα, με τον πιο βάρβαρο τρόπο, για να δούμε αυτά τα γεγονότα να γίνονται ειδήσεις. Και καλά τα κανάλια κι οι εφημερίδες, έχουν τον Αβραμόπουλο και τις νυχτερινές εξόδους του να καλύπτουν. Οι «άλλοι», όμως, πού ήταν και, κυρίως, πού είναι σήμερα, μετά απ' αυτές τις τραγικές εξελίξεις; Και δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στους κομμουνιστές, που πεισματικά επιμένουν να διαδηλώνουν πως «ένας είναι ο εχθρός...». Μήπως η άρνηση αυτής της αλήθειας εξηγεί και τις σιωπές;

Δικαιολογημένα, η ελληνική αντιπροσωπεία - που επισκέφτηκε την Τουρκία την προηγούμενη βδομάδα - άστραψε και βρόντηξε προχτές στο ΔΣΑ: «Πού είναι η φωνή όλων των μη κυβερνητικών οργανώσεων; Πού είναι η φωνή των διανοούμενων της χώρας, όλων αυτών που μέσα απ' την αντίστασή τους έκαναν καριέρα;». Εχουν, μήπως, άδικο;