«Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο Τ. Μπουν Πίκενς έβγαζε λεφτά από το πετρέλαιο (...) τώρα ήδη έχει ξοδέψει 100 εκατομμύρια δολάρια σε 8 χρόνια αγοράζοντας γη στο Πανχάντλ του Τέξας περιοχή που φημίζεται για τον πλούσιο υδροφορέα του υπεδάφους της (...)

«"Πολύς κόσμος θεωρεί ακόμη ασύλληπτη την ιδέα ότι το νερό μπορεί να πουληθεί με στόχο το ιδιωτικό κέρδος" λέει ο Τζέιμς Ολσον αμερικανός δικηγόρος ειδικευμένος στο δίκαιο του νερού. "Ομως τα λιγοστά αποθέματα και τα τεράστια κέρδη που μπορεί κανείς να αποκομίσει είναι πιθανόν να υπερκεράσουν τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης" (...)

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του αμερικανικού περιοδικού Vanity Fair κάθε μέρα περισσότερα παιδιά πεθαίνουν στον κόσμο από μολυσμένο νερό παρά από το AIDS, την ελονοσία, τους πολέμους και τα ατυχήματα μαζί (...)

Οσοι προωθούν την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης (ανάμεσά τους η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στα οποία στρέφονται οι κυβερνήσεις προκειμένου να βοηθηθούν στα προβλήματα ύδρευσης που αντιμετωπίζουν) υποστηρίζουν ότι αν αφήσει κανείς τους νόμους της προσφοράς και ζήτησης να ρυθμίσουν τη διαδικασία, η αγορά θα βρει την ισορροπία μεταξύ του τι θέλουν οι καταναλωτές (επαρκές καθαρό νερό) και του τι μπορούν να πληρώσουν. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών, λένε, τις καθιστά υπεύθυνες απέναντι στην κοινή γνώμη (...) και στο κάτω κάτω ακόμα κι αν οι τιμές είναι τσιμπημένες αυτό θα κάνει τους καταναλωτές να σκέφτονται δύο φορές προτού σπαταλήσουν νερό το οποίο δεν έχουν απόλυτη ανάγκη»

(τα αποσπάσματα από ρεπορτάζ στο ΠΟΝΤΙΚΙ).