Το μήνυμα προς τους εργαζόμενους είναι σαφές: «Θα δουλεύετε ακόμα κι αν είστε άρρωστοι». Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της κατάπτυστης τροπολογίας που ψηφίστηκε χτες από την κυβέρνηση, με την οποία δίνεται το «δικαίωμα» στους νοσούντες με κορονοϊό να τηλεργάζονται μέχρι και πέντε μέρες.

Πρόκειται για ρύθμιση που αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμα στην αναρρωτική άδεια για τους εργαζόμενους που νοσούν. Βρίσκοντας σήμερα πεδίο εφαρμογής τον κορονοϊό, και μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας, με δεκάδες χιλιάδες κρούσματα και νεκρούς, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για το πώς θα αξιοποιηθεί στο μέλλον αυτό το «προηγούμενο» ώστε να γίνει κανόνας το «πάρε ένα Ντεπόν και συνέχισε να δουλεύεις» που λέει η εργοδοσία στους ασθενείς. Ποιος θα «αξιολογεί» το αν ένας εργαζόμενος μπορεί να δουλέψει εξ αποστάσεως, αν και ασθενής; Η εργοδοσία, με κριτήριο πάντα το «καλό της επιχείρησης», και αξιοποιώντας τον εκβιασμό του μεροκάματου κ.ο.κ.

Με το άλλο σκέλος της ίδιας ντροπιαστικής τροπολογίας μπαίνει χαράτσι στους γονείς παιδιών που νοσούν με κορονοϊό, ίσο με το μισό μεροκάματο για τις 3 από τις 4 μέρες «ειδικής άδειας». Μάλιστα, η κυβέρνηση προεξοφλεί ότι τα παιδιά νοσούν ...μόνο πέντε μέρες, αφού τόσες είναι συνολικά οι μέρες άδειας που δικαιολογούνται για γονείς ασθενών με Covid. Κάπως έτσι η «ατομική ευθύνη» περνάει μια ακόμα πίστα, μετά το ρεσιτάλ της «αυτοδιάγνωσης», του «μείνε στο σπίτι μέχρι τη ραγδαία επιδείνωση των συμπτωμάτων», των προστίμων κ.ο.κ. Σήμερα, με την «τιμωρία» αυτή που επιβάλλεται στους γονείς, ανοίγει ο δρόμος για τη γενικευμένη παραίτηση από την όποια ιχνηλάτηση και επιδημιολογική επιτήρηση. Γιατί, ενώ η ακρίβεια σπάει κόκαλα, ρουφώντας λαϊκό εισόδημα, το δίλημμα για τον γονιό είναι παραπάνω από εκβιαστικό: Να μείνει σπίτι χάνοντας τον μισό μισθό ή να στείλει το παιδί άρον άρον στο σχολείο, ακόμα και με συμπτώματα;

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να διαπιστώσει ποιος είναι ο «εμπνευστής» των αρρωστημένων αυτών διατάξεων. Αποτελούν την πιο επίσημη παραδοχή από την κυβέρνηση ότι έχει χαθεί ολωσδιόλου η μπάλα με την εξάπλωση της πανδημίας σε σχολεία και χώρους δουλειάς. Είναι η πιο επίσημη παραδοχή ότι η εργοδοσία δεν αντέχει το «κόστος» των σχεδόν 50.000 μαθητών που έχουν νοσήσει από κορονοϊό και των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που είναι θετικοί και ζητούν άδειες, είτε για να προσέξουν τα παιδιά τους είτε για να αναρρώσουν οι ίδιοι. Με το ίδιο κριτήριο μειώθηκε η καραντίνα μόλις στις 5 μέρες, ενώ ειδικά οι υγειονομικοί επιστρέφουν στα νοσοκομεία πριν ακόμα αναρρώσουν.

Τα «ιερά και τα όσια» της εργοδοσίας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι αυτά που καθορίζουν τα παραπάνω πρωτόκολλα της ντροπής, βάζοντας τους εργαζόμενους σε πρωτοφανείς κινδύνους και ανοίγοντας δρόμους για τα ακόμα χειρότερα. Κι όσοι έχουν τον ίδιο «εμπνευστή», μοιράζονται και τις ίδιες αγωνίες, δηλαδή το πώς θα οχυρωθεί η «ανοσία των κερδών». Ετσι εξηγείται η τροπολογία που αντιπροτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η οποία επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά το «βάζουμε πλάτη», αφού από τη μία καταπίνει αμάσητο το «πάρε ένα Ντεπόν και δούλευε» που φέρνει η κυβέρνηση και από την άλλη αναγνωρίζει το 5ήμερο ως ικανό διάστημα για την «ειδική άδεια» των γονιών, κάτι που δεν απέχει και πολύ από αυτό που ήδη έχει κατοχυρώσει η κυβέρνηση.

Πρόκειται για μια ακόμα τρανή απόδειξη ότι οι συνέπειες για τον λαό από τα πρωτόκολλα της υπηρέτησης των επιχειρηματικών ομίλων είναι ασήκωτες. Τελικά ο πιο «επικίνδυνος ιός» έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός και πλέον δεν υπάρχει πλευρά από αυτήν την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας που να μη φανερώνει και την ανάγκη για οργανωμένη συλλογική αντίσταση, διεκδίκηση και σύγκρουση με την «ανοσία» των κερδών του κεφαλαίου. Για να μην αναγκαστεί κανένας ασθενής εργαζόμενος να δουλεύει, για να μπορούν οι γονείς να φροντίζουν τα παιδιά τους χωρίς το άγχος του μεροκάματου. Για να παρθούν ουσιαστικά μέτρα που θα προστατεύουν τη ζωή του λαού και των παιδιών του. Για να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι και με τη βαρβαρότητα και με τους εμπνευστές τέτοιων άθλιων ρυθμίσεων.