Στο «κυβερνητικό πρόγραμμα» της επόμενης μέρας, που περιέχεται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», δεσμεύονται τόσο η ΝΔ, που ετοιμάζεται να αναλάβει τη διακυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα; «Μεταρρυθμίσεις», ιδιωτικοποιήσεις, προνόμια, επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, για να βελτιωθεί το «επενδυτικό κλίμα» και να επιταχυνθεί η ανάπτυξη.

Το πρόγραμμα αυτό εφάρμοσε με συνέπεια μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπερασπίζεται τους δεκάδες νόμους που ψήφισε ή διατήρησε για τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τις ιδιωτικοποιήσεις που ολοκλήρωσε, τις μεταρρυθμίσεις σε αγορά εργασίας, φορολογικό και κράτος, που στοχεύουν στη διευκόλυνση των επενδύσεων και στη στήριξη της ανάπτυξης.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν να σπάσουν ρεκόρ 11ετίας οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα το 2018.

Προϋπόθεση, όμως, για τα επενδυτικά «ρεκόρ» είναι η διατήρηση και επέκταση όλου του μνημονιακού αντιλαϊκού πλαισίου, με αποτέλεσμα σήμερα να μιλάμε για τη «γενιά των 400 ευρώ» (όταν πριν από λίγα χρόνια γινόταν λόγος για τη «γενιά των 700 ευρώ» που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα), ο μέσος μισθός να κατρακυλάει, οι συντάξεις να θυμίζουν ολοένα και περισσότερο επιδόματα και η «ευελιξία» στην αγορά εργασίας να επεκτείνεται ραγδαία.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ασύμβατη με τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες και ότι προϋποθέτει τη συντριβή τους.

Τον ίδιο δρόμο δεσμεύεται να συνεχίσει και να επιταχύνει ως κυβέρνηση η ΝΔ. Αλλωστε, πολλές φορές στη διάρκεια της περασμένης τετραετίας η ΝΔ διαμαρτυρήθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της πήρε την μπουκιά από το στόμα, ότι εφαρμόζει τη δική της πολιτική.

Γι' αυτό ψήφισε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ όλα τα «αναπτυξιακά» νομοσχέδια, που προβλέπουν μειώσεις φόρων και άλλα προνόμια στο κεφάλαιο, πλειοδοτώντας μάλιστα σε αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.

Ποιος δεν θυμάται τη ΝΔ να ψηφίζει, για παράδειγμα, τη μείωση της φορολογίας στα διανεμόμενα κέρδη από το 15% στο 10%; Ποιος δεν θυμάται να ψηφίζει τον νόμο ενάντια στην απεργία, ή την ενεργοποίηση του δικού της νόμου για τον κατώτερο μισθό, τον οποίο η ίδια παρουσίασε ως μέτρο «θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων» και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έθεσε σε εφαρμογή με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα;

Είναι επομένως καθαρό ότι τα μέτρα στήριξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, στο όνομα της ανάπτυξης, είναι η κορωνίδα της πολιτικής που υπηρετούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Αναγκαίο συμπλήρωμα είναι τα μέτρα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, η «κοινωνική πολιτική» στον πάτο του βαρελιού, με επιδόματα και ψευτοπαροχές, εντός των δημοσιονομικών ορίων και των αντιλαϊκών «μεταμνημονιακών» στόχων, στοχευμένα σε εκείνους που κινούνται στο φάσμα μεταξύ ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι κάλπικο το δίλημμα στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, που καλεί το λαό να διαλέξει ανάμεσα σε «επιδόματα για τους φτωχούς» ή «μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν ανάπτυξη, για περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας».

Η όποια διαφορά τους βρίσκεται στην αναλογία του «μείγματος», καθώς δεσμεύονται και οι δύο απέναντι στη συμφωνία με τους «θεσμούς», η οποία προβλέπει: Να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα, να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και το τμήμα της υπεραπόδοσης από το ξεζούμισμα του λαού, που κατευθύνεται σε «δράσεις στήριξης» των πιο φτωχών, να μην στερεί πόρους από άλλα «αναπτυξιακά» μέτρα, όπως η επιδότηση της εργασίας και η μείωση των φόρων για το κεφάλαιο, που βρίσκονται έτσι κι αλλιώς στον πυρήνα του προγράμματος και των δύο κομμάτων.

Απαντώντας μάλιστα στην κριτική της ΝΔ, ότι με τις καθυστερήσεις στις μεταρρυθμίσεις και την «επιδοματική» του πολιτική φρενάρει την ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι ακόμα και αυτά τα επιδόματα έχουν «αναπτυξιακό χαρακτήρα», επειδή προφανώς απαλλάσσουν το κράτος από μεγαλύτερες δαπάνες για ουσιαστική στήριξη, πόσο μάλλον για την κάλυψη των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

Ο καβγάς τους γίνεται επομένως για να «μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου», αφού «ένα το κρατούμενο» παραμένει η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης την επόμενη μέρα, για πιο κερδοφόρες επενδύσεις, για πιο ανταγωνιστικά μονοπώλια, για καλύτερους και πιο σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Κι όλα αυτά, με δεδομένη τη βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με στόχο την αναβάθμιση της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κέντρο, που θα προσελκύσει μεγάλες επενδύσεις.

Απέναντι σ' αυτήν την επίθεση που θα συνεχιστεί, στο όνομα της ανάπτυξης, είτε τη βαφτίζουν «δίκαιη» είτε «βιώσιμη», ο λαός έχει ανάγκη από ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, για να βάλει φρένο στα χειρότερα, να διεκδικήσει ανάκτηση των απωλειών και σύγχρονα δικαιώματα, να οργανώσει ακόμα πιο μαχητικά την αντεπίθεση, παλεύοντας για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτή είναι η απάντηση και στην κάλπη, που μπορεί να κάνει την πραγματική διαφορά και να ανοίξει δρόμους για τα λαϊκά συμφέροντα την επομένη των εκλογών, στον αντίποδα των ψευτοδιλημμάτων, των ψεμάτων και των εκβιασμών που κλιμακώνουν προεκλογικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα για να χειραγωγήσουν την ψήφο του λαού.