Στα «γεμάτα» ξεκίνησαν από χτες στην Αθήνα οι συζητήσεις της κυβέρνησης με το κουαρτέτο αναφορικά με τον 4ο κύκλο της «αξιολόγησης», όπου περιλαμβάνονται επιπλέον 88 νέα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. «Ενα το κρατούμενο» είναι η διατήρηση ολόκληρης της γκάμας των μέτρων και των τριών μνημονίων, καθώς επίσης και αυτών που ήδη έχουν προβλεφτεί και ψηφιστεί για την ερχόμενη διετία (2019 - 2020), για την περαιτέρω κατακρεούργηση των καταβαλλόμενων συντάξεων και του αφορολόγητου ορίου μισθωτών και συνταξιούχων. Σε αυτό το φόντο, για το αμέσως επόμενο διάστημα, ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης περιλαμβάνει ζητήματα όπως ο «επανυπολογισμός συντάξεων», η Υπουργική Απόφαση για το νέο συντριπτικό χτύπημα στο ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων, η πλήρης κατάργηση της έκπτωσης του ΦΠΑ στα νησιά, η αύξηση των συντελεστών του ΕΝΦΙΑ προκειμένου να εξισορροπηθούν οι αλλαγές στις τιμές ζώνης των ακινήτων κ.ά. Μάλιστα, οι νέες «παρεμβάσεις» θα ενσωματωθούν στο υπό διαμόρφωση «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής» 2019 - 2022, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί το μειωμένο αφορολόγητο όριο από το 2019 - μαζί με τις μειώσεις των συντάξεων - αντί του 2020.

Τα αντιλαϊκά παζάρια και οι διεργασίες σ' αυτήν τη φάση της διαπραγμάτευσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες, δεν αφορούν βέβαια τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, πόσο μάλλον την ανάκτηση των απωλειών μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, αλλά την παραπέρα θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, μέσα από το πρίσμα της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ, όπως εκφράζεται και στο θέμα της διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «επόμενη μέρα» στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τις ανακατατάξεις σε επίπεδο Ευρωζώνης, με τους νέους και υπό διαμόρφωση μηχανισμούς χρηματοδότησης κρατών ή και τραπεζών, που θα βρεθούν αντιμέτωπα με κινδύνους χρεοκοπίας, με την αναβάθμιση των οργανισμών που διενεργούν τους εποπτικούς ελέγχους, τόσο στους κρατικούς προϋπολογισμούς όσο και γενικότερα στις οικονομικές εξελίξεις, με γνώμονα βέβαια την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Μεταξύ αυτών, η συζήτηση περιλαμβάνει την παροχή στήριξης στα κράτη - μέλη για την υλοποίηση «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», με έμφαση στις «αγορές εργασίας και προϊόντων», στη «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση. Ζητήματα, δηλαδή, που έχουν τεθεί με τη μορφή των προαπαιτούμενων και στο πλαίσιο των «αξιολογήσεων» του μνημονίου στην Ελλάδα.

Σ' αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, η λεγόμενη «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική», που προωθούν κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί «θεσμοί», καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό για καλύτερες μέρες μετά το τέλος των μνημονίων, έρχεται στην πραγματικότητα να συμπληρώσει τις μνημονιακές διατάξεις για την τόνωση των επιχειρηματικών ομίλων, που επεκτείνονται στο διηνεκές και δεν έχουν ημερομηνία λήξης τον ερχόμενο Αύγουστο. Αλλωστε, όπως αναφέρεται και στο «συμπληρωματικό» μνημόνιο με την Ευρωζώνη, «η επιτυχία απαιτεί την ιδιοκτησία του μεταρρυθμιστικού προγράμματος από τις ελληνικές αρχές. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει όλα τα μέτρα που μπορούν να το καταστήσουν κατάλληλο για το σκοπό αυτό, καθώς οι συνθήκες αλλάζουν». Επιπρόσθετα, «οι ελληνικές αρχές θα ολοκληρώσουν τη στρατηγική ανάπτυξης», η οποία, μεταξύ άλλων, «θα πρέπει να στοχεύει στη δημιουργία, μέσα στα επόμενα 2,5 χρόνια, ενός ελκυστικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Σε αυτό το πλαίσιο, οι προτεραιότητες αφορούν νέες αντεργατικές ανατροπές, αλλά και νέες ενισχύσεις και προνόμια για το κεφάλαιο, κυρίως σε κλάδους όπως οι τηλεπικοινωνίες και η πληροφορική, ο τουρισμός, οι μεταφορές, η φαρμακοβιομηχανία, η εφοδιαστική αλυσίδα, η μεταποίηση και η βιομηχανία τροφίμων. Μάλιστα, για το σκοπό αυτόν, προβλέπεται η ίδρυση «Επιστημονικού Συμβουλίου Ανάπτυξης», με τη συμμετοχή επιχειρηματικών οργανώσεων (π.χ. ΣΕΒ), «συμβουλευτικής επιτροπής» ξένων επενδυτών, καθώς και των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή των εργοδοτών και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που στοιχίζεται πίσω από τον «εθνικό στόχο» της ανάκαμψης του κεφαλαίου.

Σε ό,τι αφορά, τέλος, τη συζήτηση γύρω από τη διαχείριση - «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προδιαγράφοντας τα μνημόνια για την περίοδο μετά το 2018, εκτιμά πως «ένας κατάλληλος συνδυασμός μέτρων για τη διαχείριση του χρέους, παράτασης των ωριμάνσεων και των περιόδων χάριτος για κεφάλαιο και τόκους, θα επιτρέψει την επαναφορά του ελληνικού χρέους σε βιώσιμη τροχιά». Θυμίζουμε ότι η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ προβλέπει το «κλείδωμα» των αντιλαϊκών στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% του ΑΕΠ για την περίοδο 2018 - 2022 και τουλάχιστον στο 2% για την περίοδο 2023 - 2060. Επομένως, για τις όποιες «ευκολίες πληρωμής» αποφασιστούν για λογαριασμό του κεφαλαίου, «ένα το κρατούμενο» είναι η εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, μέσω των «πρωτογενών πλεονασμάτων» που φορτώνουν στις πλάτες του λαού, με περικοπές σε συντάξεις, Πρόνοια, τη φοροληστεία κ.ο.κ. Με τέτοιους «οιωνούς» ξεκινάει η «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο, που τη βιώνει ήδη ο λαός, αφού το «πρόγραμμα ιδιοκτησίας της κυβέρνησης» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα προηγούμενα αντιλαϊκά μνημόνια. Αντίθετα, θωρακίζει τα κεκτημένα τους και τα πάει ένα βήμα πιο μακριά.