Το ναυάγιο του γκαζάδικου «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ», που από το ξημέρωμα της Κυριακής βρωμίζει με μαζούτ τη θάλασσα και τις ακτές του Σαρωνικού, δεν οφείλεται στην «κακιά την ώρα». Πρόκειται για ένα 45χρονο πλοίο, το οποίο θα έπρεπε κανονικά να είχε πάρει «απόπλου» για το διαλυτήριο. Παρ' όλα αυτά, συνέχιζε να είναι εν πλω από την ιδιοκτήτρια εταιρεία, ενώ τα όσα καταγγέλλονται από ναυτεργάτες μετά το ναυάγιο γεννούν σοβαρά ερωτήματα για το αν στο πλοίο γίνονταν έστω και οι στοιχειώδεις επισκευές, ώστε να είναι τουλάχιστον οριακά αξιόπλοο. Για παράδειγμα, σοβαρές καταγγελίες υπάρχουν για το μηχανοστάσιο του πλοίου, που περιγράφεται ως «ρημάδι», ενώ οι σωληνώσεις του, ακόμα κι αυτές που έχουν να κάνουν με τη θάλασσα, είχαν παντού τρύπες και μπαλώματα... Οι ίδιες καταγγελίες αναφέρουν ότι η σκουριά είχε «φάει» και σημεία των λαμαρινών στα στεγανά του πλοίου, με αποτέλεσμα συχνά να «μπάζει» κι από εκεί νερά. Και όμως, γι' αυτό το πλοίο, το υπουργείο Ναυτιλίας αναφέρει σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε ότι «είχε σε ισχύ τα πιστοποιητικά του»!

Με άλλα λόγια, το υπουργείο και οι υπηρεσίες του (Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων, Νηογνώμονας) είχαν χαρακτηρίσει «αξιόπλοο» αυτό το καράβι και του έδιναν άδεια να δουλεύει ως ανεφοδιαστικό, δηλαδή να φορτώνει πετρελαιοειδή από τα διυλιστήρια, όπως του Ασπρόπυργου, της ΠΕΤΡΟΛΑ κ.λπ., και στη συνέχεια να τα παραδίδει στα διερχόμενα πλοία, στο λιμάνι και στη ράδα του Πειραιά. Του είχαν ανανεώσει τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας, παρά το γεγονός ότι «έβγαζε μάτι» ο κίνδυνος να συμβεί το «κακό» και μαζί με την καταστροφή του περιβάλλοντος να θρηνήσουμε και ανθρώπινες ζωές. Τελικά, το καράβι βούλιαξε, έχοντας στις δεξαμενές του 2.200 τόνους μαζούτ και 370 τόνους ντίζελ, τα οποία από τα ξημερώματα της Κυριακής διαρρέουν στη θάλασσα. Ηδη, τα νότια παράλια της Σαλαμίνας έχουν «αχρηστευτεί» σε μεγάλο βαθμό και έπεται συνέχεια, ενώ την τελευταία στιγμή σώθηκαν οι ναυτεργάτες του πληρώματος.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν σταματάει εδώ, καθώς το συγκεκριμένο δεξαμενόπλοιο δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Καταρχάς είναι το δεύτερο ναυάγιο που καταγράφεται σε διάστημα πέντε χρόνων στα ανεφοδιαστικά πλοία. Στις 5 Μάρτη 2012, μέσα στον Κόλπο της Ελευσίνας, τουμπάρισε το δεξαμενόπλοιο ανεφοδιαστικό «ΑΛΦΑ 1», πνίγοντας τον πλοίαρχο. Και τότε οι καταγγελίες έλεγαν για «στεγανά γεμάτα τρύπες», για λαμαρίνες «τσιγαρόχαρτο» κ.ο.κ. Δεύτερον, η πλειοψηφία του στόλου των ανεφοδιαστικών που εκτελούν «τοπικά δρομολόγια» (Ασπρόπυργος, λιμάνι και ράδα Πειραιά), μεταφέροντας χιλιάδες τόνους πετρελαιοειδών καθημερινά, αποτελείται από πλοία γέρικα που οι εφοπλιστές τα κρατούν «εν πλω» όσο αντέχουν, με αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος. Για παράδειγμα, κυκλοφορούν πλοία με έτος κατασκευής το 1964! Μάλιστα, την ίδια στιγμή που δίνουν πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε τέτοια σαπάκια, ο κρατικός μηχανισμός - όπως αποδείχθηκε και με το ναυάγιο του «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ» - δεν διαθέτει κανένα σοβαρό μέτρο ή υποδομή για να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις τέτοιας μεγάλης έκτασης, ούτε καν μπροστά στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά και στο αγκυροβόλιό του!

Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα καραμπινάτα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι το καπιταλιστικό κέρδος είναι ασύμβατο με την προστασία του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα, ακόμα και τη ζωή των ναυτεργατών, συνολικά τις λαϊκές ανάγκες. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή της η ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ, «ο κρατικός προϋπολογισμός, που απλόχερα δίνει δισ. ευρώ στο κεφάλαιο, είναι ιδιαίτερα φειδωλός όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το υπουργείο Ναυτιλίας, μαζί με τους εφοπλιστές, συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους, σύμφωνα με την οποία όλα υποτάσσονται στο κέρδος, περιφρονώντας επιδεικτικά τους κανόνες ασφαλείας και αξιοπλοΐας των πλοίων». Και προσθέτει: «Ας σκεφτεί ο καθένας την έκταση και τις επιπτώσεις μιας καταστροφής σε μια εξέδρα άντλησης πετρελαίου, π.χ. δυτικά της Πελοποννήσου ή νότια της Κρήτης». Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός της περιοχής χωρίς καθυστέρηση να διεκδικήσει και να απαιτήσει όλα τα αναγκαία μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση της ρύπανσης, με το κόστος να βαραίνει την πλοιοκτήτρια εταιρεία και να μη μετακυλιστεί στη ρημαγμένη τσέπη του. Προπάντων, χρειάζεται οργανωμένα να συγκρουστεί με τα «αναπτυξιακά σχέδια» κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ, που θυσιάζουν την υγεία, το περιβάλλον και γενικότερα τα δικαιώματα των εργαζομένων στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.