Οι συνομιλίες και τα νέα παζάρια για την προώθηση της διχοτομικού χαρακτήρα «λύσης» του Κυπριακού, που ξεκίνησαν στις 28 Ιούνη στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας, επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο το νησί αυτό της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά συνδέονται με τον σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή για τις πηγές Ενέργειας, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τον έλεγχό τους από μονοπωλιακούς ομίλους, τους αγωγούς μεταφοράς προς την ΕΕ (ήδη κολοσσοί όπως η «Εxxon Mobil», η BP, η «Τotal» κ.ά. έχουν μοιράσει τα «κυπριακά οικόπεδα») και συνολικά για τα γεωστρατηγικά ερείσματα που επιδιώκουν να έχουν διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι αντίστοιχες αστικές τάξεις σε βάρος των λαών.

Μπορεί τυπικά στις διαπραγματεύσεις να παίρνουν μέρος αντιπροσωπείες της Κυπριακής Δημοκρατίας, του ψευδοκράτους στο κατεχόμενο από την Τουρκία 1/3 του νησιού, οι εκπρόσωποι του ΟΗΕ και εγγυήτριες δυνάμεις (Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία), αλλά συμμετέχουν τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ και οι πιέσεις που ασκούνται για μια «λύση» δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας είναι το προκάλυμμα για δύο κράτη, επί της ουσίας, και για το μοίρασμα του πλούτου ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους. Ολο αυτό το παζάρι που γίνεται, είναι αρκετά πιο σύνθετο από αυτό που επιχειρούν να παρουσιάσουν, τις τελευταίες μέρες, ελληνικά και κυπριακά αστικά ΜΜΕ και κυβερνήσεις, περί αδιαλλαξίας της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι η κάθε πλευρά επιχειρεί να αποσπάσει καλύτερους όρους στο παζάρι, ώστε να θωρακίσει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, και απ' όλες τις πλευρές εκφράζεται διάθεση για κάποιου είδους συμβιβασμό, που βεβαίως πάντα θα έχει το στοιχείο της προσωρινότητας και της αβεβαιότητας. Στα ζητήματα του Εδαφικού ή της Διακυβέρνησης φαίνεται ότι έχουν υπάρξει προσεγγίσεις.

Η προσπάθεια συμβιβασμού έχει διαφανεί ήδη από την κοινή δήλωση Αναστασιάδη - Ερογλου, το Φλεβάρη του 2014, του Προέδρου της Κύπρου και του τότε ηγέτη του ψευδοκράτους, για «δυο συνιστώντα κράτη», που άνοιξε το δρόμο για να ξαναέρθει στο τραπέζι ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, τύπου «σχεδίου Αναν». Φαίνεται και τώρα, από τις πολλαπλές συναντήσεις όλων των συνδυασμών στην Ελβετία και τις θέσεις που προωθεί η κάθε πλευρά. Η Τουρκία που είναι κατοχική δύναμη στην Κύπρο - αξιοποιώντας από το 1960 τις Συμφωνίες Εγγυήσεως, Εγκαθίδρυσης και Συμμαχίας, οι οποίες της έδιναν παρεμβατικά δικαιώματα - θέλει να διατηρήσει την παρουσία της, αν και όπως λέει χαρακτηριστικά ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, «βάζοντας νερό στο κρασί της», μειώνοντας τα στρατεύματά της. Ωστόσο, διαμηνύει ότι «μηδέν στρατός και μηδέν εγγυήσεις είναι εκτός συζήτησης». Δηλαδή, προειδοποιεί ότι δεν θα δεχτεί να απολέσει παρεμβατικά δικαιώματα, επικαλούμενη την «ασφάλεια των πολιτών του νησιού». Η Βρετανία, που επίσης είναι κατοχική δύναμη στο νησί, διαθέτοντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις (λιμάνια και αεροδρόμια) από την περίοδο της αποικιοκρατίας, θεωρώντας την Κύπρο σημαντικό εφαλτήριο για τα σχέδιά της στην ευρύτερη περιοχή, έχει διαμηνύσει ότι μπορεί να υπάρξει κάποια παραχώρηση ενός μικρού ποσοστού εδαφών από τις βάσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτεί να μην έχει βάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πετύχει, η βρετανική παρουσία να θεωρείται δεδομένη. Αλλωστε, καμία πλευρά των αστικών κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο παζάρι, δεν την θέτει σε αμφισβήτηση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εκπροσωπείται από τον υπουργό Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, επιχειρεί να εμφανίζεται ως υπέρμαχος του τερματισμού της κατοχής στην Κύπρο, όμως αυτό που επιδιώκει είναι να αναβαθμίσει το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης στη «γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής», πάντα ενταγμένη στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, προσδοκώντας μεγαλύτερο μερίδιο. Το ανέβασμα των τόνων περί τουρκικής αδιαλλαξίας συνδυάζεται με νέα παζάρια περί «συμφώνου συμφιλίωσης» ή διακηρύξεις για «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «εμπέδωση της δημοκρατίας και σεβασμού των πολιτισμών», που είναι προσχήματα προκειμένου να διευκολυνθούν οι μπίζνες των καπιταλιστών και τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η κυβέρνηση, που στηρίζει μαχητικά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τη χώρα ορμητήριο επεμβάσεων (με τη βάση της Σούδας και άλλες διευκολύνσεις), που προσφέρει νέες βάσεις στο Αιγαίο (πρόταση για Κάρπαθο), που έχει φέρει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, πότε δεν πρόκειται να γίνει συνεπής υποστηρικτής της ειρήνης που έχουν ανάγκη οι λαοί. Γι' αυτό και ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής δεν πρέπει να «τσιμπάνε» στο κλίμα περί «τελευταίας ευκαιρίας για επίλυση του Κυπριακού». Στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων, τίποτε θετικό δεν μπορούν να περιμένουν. Ανεξάρτητα από την έκβαση των τωρινών παζαριών, αυτό που επιβάλλεται είναι οι λαοί να απεγκλωβιστούν από τα αστικά συμφέροντα και να σηκώσουν τις δικές τους σημαίες, της αυτόνομης και συντονισμένης πάλης ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.