Δεν περνάει μέρα που να μη δημοσιεύεται στον Τύπο μια ανάλυση, ένα ρεπορτάζ, ή ένα άρθρο σχετικά με τις επιδόσεις των επιχειρήσεων στον κλάδο του Τουρισμού, την ανάγκη για μεγαλύτερη κρατική αρωγή και στήριξη, τη συμβολή των μεγαλοξενοδόχων στην οικονομία και τη σημασία του κλάδου για την επίτευξη του στόχου της ανάκαμψης. Ανακατεύοντας μικρές αλήθειες με μεγάλους μύθους, επιχειρηματίες του Τουρισμού, κυβερνητικά στελέχη και οι ...ανταποκριτές τους στα αστικά ΜΜΕ, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους και τον λαό ότι αξίζει κάθε θυσία και κάθε κρατική βοήθεια για την παραπέρα ανάπτυξη του κλάδου, ότι είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες που θα στηρίξει την ανάκαμψη, ότι δίνει δουλειά σε χιλιάδες άνεργους και ότι στηρίζει τις «τοπικές κοινωνίες», διαμοιράζοντας σ' αυτές τα οφέλη της ανάπτυξης και ένα μεγάλο μέρος από τον τζίρο της τουριστικής περιόδου. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις συνθήκες και τους όρους εργασίας των χιλιάδων εργαζομένων στον τουρισμό, η προκλητικότητα των μεγαλοξενοδόχων ξεπερνάει κάθε όριο.

Μόλις πρόσφατα, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στον Τύπο, υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων και α' αντιπρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων. Σ' αυτό γραφόταν, ανάμεσα σε άλλα, ότι «στα χρόνια της κρίσης ο ξενοδοχειακός κλάδος υπήρξε η εξαίρεση που διατήρησε κλαδική Σύμβαση - την τελευταία διετία μάλιστα με αύξηση αποδοχών. Αυτό ήταν αποτέλεσμα εξαντλητικών διαπραγματεύσεων και καλής θέλησης όλων των πλευρών (...) Θα πρέπει να συνεχίσουμε στον δρόμο της συνεννόησης και της ωριμότητας. Η εργασιακή ειρήνη είναι ζητούμενο για τις τουριστικές υπηρεσίες. Οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε». Ο εκπρόσωπος των ξενοδόχων αναφέρεται στην κλαδική Σύμβαση του 2012, που έχει την υπογραφή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας και μείωσε τους βασικούς μισθούς κατά 15%, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά, πρόσθεσε δύο επιπλέον ώρες απλήρωτη δουλειά τη μέρα για τους ξενοδοχοϋπάλληλους.

Σημειωτέον, αυτή η ΣΣΕ εφαρμόζεται σε λιγότερο από το 1% των ξενοδοχείων, καθώς οι εκατοντάδες «Ενώσεις προσώπων» που συστήνουν τα στελέχη των ξενοδόχων, οι δεκάδες μορφές ελαστικής δουλειάς, η νομοθετημένη «μη υποχρεωτικότητα» στην εφαρμογή των κλαδικών Συμβάσεων, η μαζική αποχώρηση των ξενοδόχων από τις ενώσεις τους, διασφαλίζουν στους μεγαλοεργοδότες μια μεγάλη γκάμα εναλλακτικών για το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, για εξοντωτική δουλειά άνευ ορίων και όρων στον κλάδο. Σε κάθε περίπτωση, κυβέρνηση, εργοδότες και τα στηρίγματά τους στο κίνημα, ράβε - ξήλωνε, έχουν μειώσει πάνω από 40% το εισόδημα των εργαζομένων του κλάδου τα τελευταία μόνο πέντε χρόνια. Επομένως, η «εργασιακή ειρήνη» που ζητάνε οι εργοδότες και πρόθυμα προσφέρει η συνδικαλιστική πλειοψηφία, μόνο στόχο έχει να κλιμακωθεί η επίθεση σε μισθούς και εργατικά δικαιώματα, για να αυξάνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων και να συνεχίζει ο κλάδος να καταγράφει «ρεκόρ» στους δείκτες που ενδιαφέρουν την εργοδοσία.

Ακόμα πιο πέρα: Η «επένδυση στην εκπαίδευση και την κατάρτιση» που ζητάνε οι μεγαλοξενοδόχοι από το κράτος, πέρα από την ανάγκη τους για καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, δείχνει ότι «μυρίζονται» φτηνούς πρακτικάριους και ζεστό χρήμα, αφού οι περισσότερες κρατικές υποδομές τουριστικής εκπαίδευσης έχουν διαλυθεί, αφήνοντας χώρο σε ιδιωτικά επαγγελματικά ιδρύματα να πουλάνε πανάκριβα αμφισβητούμενες και κατακερματισμένες γνώσεις, χωρίς καμιά επαγγελματική κατοχύρωση. Οσο για τον ισχυρισμό ότι η ανάπτυξη του Τουρισμού δίνει οικονομική «ανάσα» στα μικρομάγαζα των τοπικών αγορών, η πραγματικότητα τους διαψεύδει: Η συγκέντρωση σε όλο και λιγότερους επιχειρηματικούς ομίλους, που γίνεται μέσα κι από την επέκταση των «all inclusive» ξενοδοχείων, έχει οδηγήσει τα τελευταία 20 χρόνια σε πραγματική ερήμωση δεκάδες περιοχές γύρω από τέτοιες ξενοδοχειακές μονάδες. Χιλιάδες μικρομάγαζα έκλεισαν, στέλνοντας τους μικρούς επαγγελματίες στην ανεργία, ή στην καλύτερη περίπτωση φτηνό εργατικό δυναμικό στους μεγαλοξενοδόχους. Για να μη μιλήσουμε για τις επιπτώσεις από τη δράση των μεγαλοξενοδόχων στο περιβάλλον, με τις πολεοδομικές παραβάσεις, την καταπάτηση ακτών, δασών, λιμανιών, τις ιδιωτικοποιήσεις, που είναι ο κανόνας για την πλειοψηφία των ξενοδοχειακών μονάδων.

Ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη του Τουρισμού, όπως και στο σύνολο της οικονομίας, γίνεται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και όχι την ανάγκη που έχει η λαϊκή οικογένεια για αναψυχή, φτηνές και ποιοτικές διακοπές, οι εργαζόμενοι στον κλάδο για σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα και ουσιαστική προστασία. Γίνεται σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων του Τουρισμού, της Εστίασης και του Εμπορίου, ακριβώς επειδή υπηρετεί την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με διεθνείς διασυνδέσεις και δραστηριότητα και σε άλλους τομείς της οικονομίας. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης παράγει μόνο φτώχεια και εκμετάλλευση, για να αυξάνονται τα ρεκόρ των ξενοδόχων. Είναι δρόμος αδιέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό, που μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αν βάλουν στην προμετωπίδα του αγώνα και της συμμαχίας τους το αίτημα για ανάκτηση των απωλειών, οργανώνοντας την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, είναι σημαντική και χρειάζεται να στηριχτεί ευρύτερα η πρωτοβουλία που πήραν ταξικά Σωματεία και Εργατικά Κέντρα από τουριστικές περιοχές για κοινή δράση απέναντι στην επιθετικότητα της εργοδοσίας και του κράτους την τουριστική περίοδο, που δίνει απάντηση στις προκλητικές εκκλήσεις των μεγαλοξενοδόχων για «εργασιακή ειρήνη», στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.