Ούτε 24 ώρες δεν πέρασαν από την ανακοίνωση ότι πτώχευσε η «Ηλεκτρονική» και ήδη γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά. Αλλα για να θολώσουν τα νερά ως προς τις πραγματικές αιτίες ενός ακόμα «λουκέτου», άλλα για να βγάλουν λάδι την εργοδοσία και άλλα για να αθωώσουν την κυβέρνηση και την πολιτική που υπηρετεί. Ας δούμε, για παράδειγμα, την ανακοίνωση που εξέδωσε το τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτήν «καταγγέλλει την απαράδεκτη ενέργεια της διοίκησης της εταιρείας να προχωρήσει εν κρυπτώ και χωρίς καμία διαβούλευση με τους εργαζόμενους σε πτώχευση της επιχείρησης, πετώντας ουσιαστικά στο δρόμο 450 εργαζόμενους». Ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει το πρόβλημα στον τρόπο που μεθοδεύτηκε το «λουκέτο», καταλογίζοντας στην εργοδοσία «μπαμπεσιά» στη στάση της απέναντι στους εργαζόμενους. Διαμαρτύρεται μόνο επειδή ο εργοδότης τούς αιφνιδίασε και δεν διαβουλεύτηκε μαζί τους.

Αραγε, τι θα τους έλεγε στη διαβούλευση; Μήπως να χαρίσουν έναν ακόμα μισθό για να σωθεί η επιχείρηση, όπως έκανε παλιότερα; Μήπως θα τους ζητούσε να αποδεχτούν νέες απολύσεις ή και μειώσεις μισθών, για να παρατείνει η εταιρεία την παρουσία της στον ανταγωνισμό; 'Η μήπως για να τους πείσει να παραιτηθούν εκ των προτέρων από τις αποζημιώσεις τους, προκειμένου με λιγότερα εμπόδια και υποχρεώσεις να κλείσει τελικά τα εναπομείναντα μαγαζιά; Και τι απ' όλα αυτά υπονοεί ότι πρέπει να γίνουν για να επαναλειτουργήσει η επιχείρηση «σε συνεργασία με τους εργαζόμενους», όπως ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εν κατακλείδι, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα «στη βελτίωση και διεύρυνση του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου για την αυτοδιαχείριση πτωχευμένων επιχειρήσεων, ώστε να διευκολύνονται πιθανές συνεργατικές πρωτοβουλίες των εργαζομένων της υπό πτώχευση επιχείρησης». Κατ' αρχάς, αν ήθελε η κυβέρνηση να βοηθήσει ουσιαστικά τους εργαζόμενους, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να υποχρεώσει την εργοδοσία να τους δώσει το χαρτί της απόλυσης και τις αποζημιώσεις, για να μπορέσουν να πάρουν κι αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας.

Αντ' αυτού, το υπουργείο Εργασίας τούς συστήνει να προσφύγουν στα δικαστήρια για να πάρουν τις αποζημιώσεις τους και υπόσχεται να τους εντάξει σε κακοπληρωμένα προγράμματα κατάρτισης, όπως αυτά στα οποία ξεροσταλιάζουν οι απολυμένοι άλλων πτωχευμένων επιχειρήσεων, οι οποίοι, εκτός όλων των άλλων, ακόμα περιμένουν να δουν τις αποζημιώσεις τους. Από πάνω, ετοιμάζει και νόμο για την «κοινωνική οικονομία», κοροϊδεύοντας ωμά τους ανέργους ότι θα σωθούν αν γίνουν οι ίδιοι επιχειρηματίες... Κυβέρνηση και εργοδοσία βρίσκονται στην ίδια όχθη, απέναντι από αυτήν των εργαζομένων. Αυτό αφορά και εκείνους που προσπαθούν να χρεώσουν το «λουκέτο» σε μια «κακή» κυβέρνηση, που με την πολιτική της δεν βοηθάει τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, για να βγάλουν με αυτόν τον τρόπο λάδι μια «καλή» τάχα εργοδοσία. Να αθωώσουν, δηλαδή, συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το καπιταλιστικό κέρδος, που είναι και το μοναδικό κριτήριο για το πότε και πού θα γίνει μια επένδυση, αν και πότε θα κλείσει μια επιχείρηση, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, που ο ανταγωνισμός καταπίνει τα πιο αδύναμα ψάρια και ενισχύει τα μεγαλύτερα και πιο ανθεκτικά. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης ενισχύθηκε η τάση της συγκέντρωσης και στον κλάδο του Εμπορίου.

Αυτό το σύστημα υπηρετούν με την πολιτική τους όλες οι κυβερνήσεις και αυτό φαίνεται από το σύνολο της νομοθεσίας με την οποία προστατεύουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, σε αντίθεση με τα δικαιώματα των εργαζομένων, που γίνονται βορά στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Απ' αυτήν τη σκοπιά, ο αγώνας που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι στην «Ηλεκτρονική», για να αποσπάσουν και τα πιο στοιχειώδη, είναι μακρύς, επειδή ακριβώς ο αντίπαλος στέκεται απέναντί τους με ταξική σκληρότητα. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα κριθεί από το κατά πόσον θα τον δώσουν με ταξική συνέπεια, χωρίς συμβιβασμούς και μοιρολατρία, συσπειρωμένοι στο κλαδικό τους σωματείο και στην Επιτροπή Αγώνα, με την αλληλεγγύη των εργαζομένων από άλλους κλάδους, βάζοντας στην άκρη εκείνους που τους καλούν σε συμφιλίωση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και την πολιτική της. Ενα αποφασιστικό πρώτο βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι η συμμετοχή τους στη μάχη, για να έχει επιτυχία η 48ωρη γενική απεργία.