Σε πρόσφατη προεκλογική του ομιλία στο Κερατσίνι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, παρουσίασε «ένα σχέδιο με τρία στάδια που είχε προετοιμάσει το ντόπιο κατεστημένο σε συνεργασία με ακραίους κύκλους της Ευρώπης». Αυτό το σχέδιο, σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, εκπονήθηκε για να εκβιαστεί και να ανατραπεί. Επιγραμματικά, λοιπόν, το πρώτο στάδιο - κατά τον Αλ. Τσίπρα - έχει διάρκεια από 26 Γενάρη έως 12 Ιούλη, όταν οι δανειστές μαζί με τη ΝΔ πίεζαν τη νέα κυβέρνηση να αποδεχτεί το μνημόνιο που είχαν συμφωνήσει. Το δεύτερο στάδιο - λέει - ήταν το στάδιο όπου κάποιοι από μέσα ανέτρεψαν τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και το τρίτο στάδιο το διανύουμε τώρα - λέει - κατά το οποίο προωθούν σενάρια «κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού» ή κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη. Γιατί όλο αυτό το σχέδιο; Συνοψίζει ο Αλέξης Τσίπρας: «Για να ανακόψουν την πορεία του λαού και του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και να ξεκόψουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τις ταξικές και κοινωνικές ρίζες του. (...) Αλλά και πάλι, εσείς (σ.σ. ο λαός δηλαδή) θα ακυρώσετε το σχέδιό τους».

Ας δούμε, όμως, ποια είναι η πραγματικότητα που είδε και έζησε ο λαός αυτούς τους τελευταίους 7 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γιατί σχέδια υπήρχαν πράγματι και ήταν αντιλαϊκά. Φαίνεται, όμως, ότι η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν είχε στόχο να τα αντιμετωπίσει, αλλά πρώτη και καλύτερη τα υλοποίησε στις πλάτες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε πρώτο κόμμα στις 25 Γενάρη, με την υπόσχεση ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, τον ΕΝΦΙΑ, τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, θα επαναφέρει το ΕΚΑΣ, θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, θα επαναφέρει τη 13η σύνταξη. Εκανε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τους εταίρους του...

Τι έκανε;

- Συμφωνία της 20ής Φλεβάρη για παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης - μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι.

- Δέσμευση ότι η χώρα θα υλοποιήσει «εις το διηνεκές τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές».

- Αποδοχή του 70% των προβλέψεων των μνημονίων. Δηλαδή, ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το χρέος, να ζει με το 1ο και το 2ο μνημόνιο να υλοποιούνται κανονικά, να κάνει εκπτώσεις από τις πραγματικές του ανάγκες.

- Παραπομπή σε βάθος τετραετίας των περιβόητων «κόκκινων γραμμών» που αναφέραμε και παραπάνω (ΕΝΦΙΑ κ.λπ.).

- Σαφή αναφορά ότι οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν δρομολογηθεί θα γίνουν κανονικά.

- Υλοποίηση κανονικότατα των εφαρμοστικών νόμων των δύο πρώτων μνημονίων. Για παράδειγμα, ο περαιτέρω περιορισμός προσλήψεων συμβασιούχων στο Δημόσιο με επιπτώσεις που βλέπουμε τώρα, όπως το κλείσιμο ή η υπολειτουργία των παιδικών σταθμών σε όλη τη χώρα.

Πώς συνέχισε;

- Συντάσσει και αποστέλλει στους «εταίρους» τους την πρόταση των 47+8 σελίδων, που προβλέπει μέτρα 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα και με αυτή ζητείται η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας.

Συγκεκριμένα, η πρόταση προβλέπει χτύπημα σε μισθούς, συντάξεις, «ανοίγει» το Ασφαλιστικό, περιλαμβάνει εκτενή ατζέντα ιδιωτικοποιήσεων για την περίοδο 2015 - 2025, ενεργοποιεί την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ και προβλέπει το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, που μπορεί να κάνει αυτόματα περικοπές σε δημόσιες δαπάνες, δηλαδή μισθούς, συντάξεις και πόρους προς νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, εάν δεν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις προς τους «εταίρους». Είναι κυριολεκτικά το πρώτο βήμα για το τρίτο μνημόνιο που θα ερχόταν δυο μήνες αργότερα.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ήδη μία μεγάλη επίθεση στα ταμειακά διαθέσιμα νοσοκομείων, δήμων, περιφερειών, οργανισμών του Δημοσίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κρίσιμες υπηρεσίες που εξυπηρετούν λαϊκές ανάγκες, να λειτουργούν κάτω από ακόμα χειρότερες συνθήκες.

Αρχές Ιούλη, τέσσερις μόλις μέρες πριν το δημοψήφισμα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υποβάλλει αίτημα για νέα διετή δανειακή σύμβασ, ύψους 29,1 δισ. ευρώ προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Οσα προβλέπει, είναι ακριβώς τα ίδια σε ποσοστό 99,9% με όσα περιλαμβάνονται στην πρόταση Γιούνκερ, εξαιτίας της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε και ανακοίνωσε το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Περιλαμβάνει υλοποίηση όλων των νόμων του 1ου και 2ου μνημονίου, ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, αυξήσεις στο ΦΠΑ σε είδη διατροφής πρώτης ανάγκης και σε πολλά ακόμα, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, «άνοιγμα» συνολικά του Ασφαλιστικού, αύξηση εισφορών σε συνταξιούχους και μισθωτούς, ΕΝΦΙΑ και το 2016, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, επιβολή μέτρων σε βάρος των φτωχών αγροτών, ιδιωτικοποιήσεις.

Λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα και το «όχι» του ελληνικού λαού, η συγκυβέρνηση φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο ζητά να εγκριθεί η έναρξη των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους» για νέα δανειακή σύμβαση - μνημόνιο και ζητά να ψηφιστούν σκληρά προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα για να ξεκινήσει αυτή η διαπραγμάτευση. Αυτά ψηφίζονται από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι.

Μία εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, στη Σύνοδο Κορυφής που ξεκίνησε στις 12 και τέλειωσε στις 13 Ιούλη, επικυρώνεται το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που συμφωνήθηκε ανάμεσα σε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΕΕ - ΕΚΤ - ESM - ΔΝΤ. Το μνημόνιο αυτό προβλέπει εκτεταμένα αντιλαϊκά μέτρα που θα υλοποιηθούν, με τις επιπτώσεις για το λαό να βρίσκονται σε βάθος δεκαετιών. Οι «εταίροι», με πρώτο και καλύτερο τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, τον Ολάντ κ.λπ., πλέκουν το εγκώμιο της κυβέρνησης Τσίπρα. Το 15Αύγουστο, αυτό το μνημόνιο ψηφίζεται από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές...

Μετά απ' όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο, έχουν το θράσος να ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού. Το ίδιο θράσος έχουν και όσοι σε όλη αυτή τη μακρά αντιλαϊκή διαδρομή έβαλαν πλάτη από τα υπουργικά τους γραφεία στο να περάσει αυτή η πολιτική και τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν, όπως οι της ΛΑΕ. Στην πραγματικότητα, όλοι τους ζητούν από το λαό να τους ψηφίσει για να επικυρώσει μόνος του την προδιαγεγραμμένη σφαγή του... Θα το δεχτεί αυτό ο λαός;

Ψήφος στο ΚΚΕ. Γιατί είναι η μόνη ψήφος που μπορεί να επιστρέψει σαν δύναμη αντίστασης απέναντι στο νέο μνημόνιο, αλλά και σαν δύναμη αντεπίθεσης στην πάλη για φιλολαϊκή διέξοδο, για τη λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.