Η τεράστια σημασία που έχει η δημόσια υγεία, αλλά και η προληπτική ιατρική, αναδεικνύεται ακόμα μία φορά, αυτή τη φορά με την εμφάνιση του ιού του «Δυτικού Νείλου». Ομως, βασική προϋπόθεση για τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας είναι ο σχεδιασμός, η ανάπτυξη και λειτουργία όχι μόνο όλων των δομών και υπηρεσιών Υγείας, αλλά πρωτίστως η εφαρμογή μέτρων για υγιεινή ζωή που να υπηρετούν αποκλειστικά τις λαϊκές ανάγκες. Στη βάση, βέβαια, ότι ένα πρόβλημα, ειδικά όταν πρόκειται για το κρίσιμο ζήτημα της υγείας, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται εκ των υστέρων (όταν μάλιστα η συνέπεια μπορεί να είναι και ο θάνατος, όπως έχει γίνει με αρκετές επιδημίες), αλλά το ζήτημα είναι να γίνεται ό,τι περισσότερο είναι δυνατόν για να προληφθεί κάθε αρνητική συνέπεια. Ζήτημα που έχει σχέση με μέτρα για υγιεινό περιβάλλον στη δουλειά και στην κατοικία και που εξαρτάται από την ίδια την οργανωμένη κοινωνία, με ευθύνη του κράτους. Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση του κουνουπιού γίνεται πριν κάνει τη ζημιά. Αλλά η κυβέρνηση δεν το έκανε αφού μείωσε τα έξοδα του ψεκασμού για την αντιμετώπισή του.

Βασικό επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα απουσίας προληπτικών μέτρων είναι η ανυπαρξία ενός ολοκληρωμένου δικτύου επιδημιολογικής επιτήρησης, ενταγμένου ασφαλώς σε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας. Κάτι που βέβαια προσκρούει στις προτεραιότητες κάθε κυβέρνησης που υπηρετεί το κεφάλαιο. Για την οποία, όπως κάνει και το ΠΑΣΟΚ σήμερα, τα δημόσια ταμεία είναι πάντα «άδεια» όσον αφορά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά πάντα γεμάτα όταν το μεγάλο κεφάλαιο ζητά και χρειάζεται φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις για την κάλυψη των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κτλ.

Το πρώτο και βασικότερο σημείο, όμως, που εμποδίζει την ανάπτυξη ολοκληρωμένης προληπτικής ιατρικής είναι το ότι η Υγεία δεν είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Γιατί οι επιχειρηματίες που επιλέγουν να επενδύσουν κεφάλαιά τους στο συγκεκριμένο κλάδο δεν το κάνουν με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και ανάλογη ιεράρχηση (για παράδειγμα, δε λέει κανείς ότι οι αισθητικές επεμβάσεις είναι άχρηστες, αλλά σίγουρα προτεραιότητα πρέπει να έχουν ζητήματα πρόληψης ασθενειών και ανάλογα να διαμορφώνεται η εξειδίκευση του προσωπικού ή των ιδρυμάτων). Επειτα, μια ολοκληρωμένη επιδημιολογική επιτήρηση απαιτεί την καταγραφή και συστηματική μελέτη συνθηκών που επηρεάζουν την καθημερινότητα και την υγεία των εργαζομένων (γεωγραφικών, κλιματολογικών, ατμοσφαιρικών κτλ.). Για παράδειγμα, επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια η επιστημονική κοινότητα μιλά για αλλαγές που γίνονται στο κλίμα. Τι έχει γίνει για την πραγματοποίηση αντίστοιχων μελετών; Και ποιος είναι αρμόδιος για να κάνει κάτι τέτοιο, αν όχι το κράτος; Πώς θα το κάνει όμως ένα κράτος που αντιμετωπίζοντας την Υγεία ως εμπόρευμα είτε κοστολογεί τις υπηρεσίες που απαιτούνται για προαγωγή της δημόσιας υγείας και των δημόσιων νοσοκομείων είτε τα υποβαθμίζει, επιταχύνοντας έτσι την πλήρη παράδοσή τους στα μονοπώλια;

Είναι σίγουρο λοιπόν ότι η συζήτηση για την αντιμετώπιση του νέου ιού δεν μπορεί να μείνει στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας. Αλλά πρέπει να «βγει» έξω, στις γειτονιές και τους τόπους δουλειάς. Να ενισχύσει τον προβληματισμό και τις κουβέντες για την αναγκαιότητα σήμερα, σύσσωμος ο λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, να παλέψει για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της Υγείας.