Κάτι από την ιστορία με τον ληστή που πήρε το πορτοφόλι αλλά άφησε μερικά ψιλά για να γυρίσει το θύμα στο σπίτι, θυμίζουν οι «διαρροές» της κυβέρνησης ότι «η υπεραπόδοση των φορολογικών εσόδων ανοίγει τον δρόμο για νέα μέτρα στήριξης».

Την ώρα που οι τιμές της Ενέργειας, του σούπερ μάρκετ, των καυσίμων εξαφανίζουν κατά κύματα το λαϊκό εισόδημα, την ώρα που ο λαός κόβει ακόμα και από τις βασικότερες από τις ανάγκες του, όπως π.χ. τις λίγες μέρες διακοπών για να πληρώσει λογαριασμούς και τα απολύτως στοιχειώδη, η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί μπόρεσε να «βγάλει από τη μύγα ξίγκι», ξεζουμίζοντας μέσα σε έναν μόλις μήνα πάνω από 4 δισ. φόρους από τον λαό, 800 εκατομμύρια πάνω και από τον στόχο της.

Το «επίτευγμα» μάλιστα οφείλεται στα αυξημένα έσοδα από τον ΦΠΑ, τους πιο άδικους δηλαδή έμμεσους φόρους που φορτώνεται εξολοκλήρου ο λαός, τις εφάπαξ πληρωμές των φορολογικών υποχρεώσεων, στην προσπάθεια των λαϊκών στρωμάτων να γλιτώσουν ό,τι μπορούν, όπως και στην πληρωμή της δόσης του ΕΝΦΙΑ, που η σημερινή όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση τάχα θα καταργούσαν.

Στην «κανονικότητα» δηλαδή της φορολεηλασίας του λαού, με τα λαϊκά στρώματα διαχρονικά να πληρώνουν πάνω από το 95% των συνολικών έμμεσων και άμεσων φόρων, την ώρα που οι επιχειρηματικοί όμιλοι απολαμβάνουν πλήρη φορολογική ασυλία, φοροαπαλλαγές και κάθε είδους «ευκολίες» πληρωμών για τα συμβολικά ποσά που δίνουν, και κάθε τόσο διαγραφές χρεών, που φορτώνονται κι αυτά μαζί με τα άλλα στα «σπασμένα» που πληρώνει ο λαός.

Αλλά μήπως τάχα ο λαός «έχει λαμβάνειν» τίποτα από την «άλλη μεριά της εξίσωσης», περιμένοντας τουλάχιστον κάποια πιο «γενναιόδωρα» μέτρα στήριξης; Κάθε άλλο, αφού κι από αυτήν τη μεριά το «ζύγι» δείχνει μόνιμα σε βάρος του λαού και των αναγκών του.

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά: Η κοροϊδία των διάφορων «pass» μιλάει από μόνη της. Οχι μόνο γιατί δείχνει πόσο «σταγόνα στον ωκεανό» είναι τα μέτρα αυτά, αλλά γιατί αποτυπώνει και το τι καθορίζει σε κάθε βήμα τα «μέτρα» της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλο από τη θωράκιση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

Ενδεικτική π.χ. είναι η άρνηση της κυβέρνησης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων, ακόμα και να συζητήσουν για κατάργηση των ειδικών φόρων σε καύσιμα και Ενέργεια, με το επιχείρημα πως έτσι «θα καταρρεύσουν τα έσοδα». Στην πραγματικότητα όμως ο λαός καλείται να βλέπει το εισόδημά του να καταρρέει για να μη διαταραχθεί η «δημοσιονομική ισορροπία», που αποτελεί «κρατική εγγύηση» για τον φτηνό δανεισμό του κεφαλαίου. «Εγγύηση» που πληρώνει πολύ ακριβά ο λαός: Είτε τα προηγούμενα χρόνια όταν επί ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε από τη φοροληστεία το «μαξιλάρι» των 37 δισ., είτε τώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ «περιφρουρεί» με τη φοροληστεία το «μαξιλάρι» αυτό του κεφαλαίου.

Εξίσου ενδεικτικό είναι και το παράδειγμα για τα μέτρα για την Ενέργεια: Η κυβέρνηση συνδέει τα μέτρα αυτά με τα «περιθώρια» που υπάρχουν στο «ταμείο πράσινης μετάβασης», αυτό που γεμίζει με τα «πράσινα χαράτσια» που φορτώνεται ο λαός. Του λένε δηλαδή ότι όσο πιο... χαρατσωμένος είναι και όσο πιο ακριβό είναι το φυσικό αέριο και το ρεύμα ως αποτέλεσμα της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης... τόσο πιο πολύ θα τον «στηρίζουν».

Τα παραπάνω δείχνουν ότι στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας ο λαός θα γυρνάει μόνιμα στο «μαγκανοπήγαδο», βλέποντας την ψαλίδα συνεχώς να μεγαλώνει ανάμεσα στις ανάγκες του και στα όλο και λιγότερα ψίχουλα που του πετάνε από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας που στρώνεται στις δικές του πλάτες.

Δείχνει και πόσο σημαδεμένη σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων είναι η τράπουλα, στην αντιπαράθεση για το ποιος τάχα από τους κυβερνητικούς «σωτήρες» μπορεί να διασφαλίσει μια «πιο δίκαιη» χασούρα για τα λαϊκά στρώματα.

Στην προσπάθειά τους δηλαδή να ρίξουν τις απαιτήσεις του λαού στον πάτο, για να στριμώχνει τις ανάγκες του στον όλο και πιο στενό «κορσέ» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, να συμβιβαστεί με τη ζωή με τα ψίχουλα.

Ακριβώς στην απέναντι όχθη είναι η διέξοδος για τον λαό: Στην αμφισβήτηση των στόχων του κεφαλαίου και των κομμάτων του, στην αντεπίθεση με τη σημαία των σύγχρονων αναγκών του.