Με αφορμή τις εκλογές της 17ης Ιούνη στην Ελλάδα, κλιμακώθηκαν χωρίς προηγούμενο οι παρεμβάσεις από την πλευρά της ΕΕ (κύρια από Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία), των ΗΠΑ και των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης. Πρόκειται για δυνάμεις με αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα, αλλά με κοινή συνισταμένη την προσπάθεια να εκφοβιστεί ο ελληνικός λαός, να παραιτηθεί ακόμα και από το αίτημα για κατάργηση του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, που ήταν στο επίκεντρο της εκλογικής μάχης της 6 του Μάη. Εκτός απο τις δηλώσεις, τις «συστάσεις» και τα κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, οι παρεμβάσεις τους εκδηλώθηκαν ακόμα και με επί τόπου επισκέψεις στην Ελλάδα, όπως αυτή του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή αξιωματούχων του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών.

Επιδίωξη όλων, όπως και της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της, ήταν να καμφθεί το όποιο σκίρτημα ριζοσπαστισμού κατέγραψε το εργατικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, παρά το γεγονός ότι οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες δεν είχαν ούτε τον προσανατολισμό, ούτε τη μαζικότητα - οργανωτικότητα, ώστε άμεσα να απειλούν την αστική εξουσία του κεφαλαίου. Προκάλεσαν όμως την ανησυχία κύρια της ΕΕ, εξαιτίας της απήχησης που είχαν σε άλλους λαούς της Ευρώπης, αλλά και εξαιτίας των προϋποθέσεων για ριζοσπαστικοποίηση που δημιουργούσε η βαθιά κρίση από τη μια και η απαξίωση του παραδοσιακού αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην οργάνωση και κλιμάκωση της πάλης του λαού, γι' αυτό και βρέθηκε στο επίκεντρο της πολεμικής από τα ντόπια αστικά επιτελεία και τους ξένους συμμάχους τους.

Με δεδομένη τη φθορά της δικομματικής εναλλαγής, που επί δεκαετίες ήταν στην Ελλάδα το δοκιμασμένο εργαλείο για αστική διαχείριση και ενσωμάτωση της λαϊκής αγανάκτησης, εκδηλώθηκε με όχημα και τις εκλογές η συστηματική προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα νέο δίπολο, με βάση τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιήθηκαν οι ελληνικές εκλογές του Ιούνη ως ένα πείραμα και εργαλείο στην υπηρεσία των ανταγωνισμών ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, στο φόντο της νέας όξυνσης της κρίσης, αλλά και ενόψει της Συνόδου της ΕΕ στις 28-29 Ιούνη και της Συνόδου του G20 18-19 Ιούνη. Η αντι-Μέρκελ ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε από ένα μέρος των Ευρωπαίων ανταγωνιστών προς τη Γερμανία, όπως και από την πλευρά των ΗΠΑ, σε αντίθεση με το άλλο μέρος που υποστήριζε ότι η κατάργηση του Μνημονίου θα οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, θα προκαλέσει ενδεχομένως και τη διάλυσή της.

Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι τα ευνοϊκά για το ΣΥΡΙΖΑ δημοσιεύματα του αμερικανικού και του βρετανικού Τύπου, αλλά και η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ για τις αμερικανικές παρεμβάσεις στις ελληνικές εκλογές, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές και κυρίως της Γερμανίας. Ανάλογα στρατόπεδα εκφράστηκαν και στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπως έδειξε η εξόφθαλμη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ από μια υπολογίσιμη μερίδα των αστικών ΜΜΕ που εκφράζουν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ολα τα παραπάνω συνέβαλαν στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος στην Ελλάδα και στην επιτάχυνση της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, η σκοπιμότητα της οποίας πρέπει να προβληματίσει κάθε καλοπροαίρετο και ριζοσπάστη άνθρωπο.