1. Το πρόσωπο που χάρισες στο Γιάννη Ρίτσο, όταν εκείνος έψαχνε μέσα στη νύχτα για άστρα και ένιωσε πως αυτά είναι τα μάτια σου.

2. Το πρόσωπό σου της αγωνίας στις εξορίες, στη Γενική Ασφάλεια, στις ταπεινώσεις, στους εξευτελισμούς, μέσα στο γελοίο και σοβαροφανές ελληνικό κράτος.

3. Το πρόσωπό σου όταν έτρεχες στους δρόμους της Αθήνας για να αντιμετωπίσεις τους Εγγλέζους που χτυπούσαν την Αθήνα πάνω απ' την Ακρόπολη.

4. Το πρόσωπό σου και την ιστορία του υπερασπίστηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης όταν, απευθυνόμενος στο Μαυροκορδάτο, τον μεγαλύτερο διώκτη του, έγραψε: «Ε, ρε Μαυροκορδάτε, εσύ την προδοσίαν μού την έγραψες εις το χαρτί και εγώ γρήγορα ελπίζω να σου τη γράψω εις το μέτωπό σου, να φανεί ποιος είσαι».

5. Γιατί το πρόσωπό σου θα βρεθεί σ' ένα παρόν που γεννιέται μέσα από την αιώνια επιστροφή των πραγμάτων, όπως αποτυπώνεται από τον ιστορικό Φωτιάδη: «Η έδρα της Κυβέρνησης ήταν μια κοσμοπλημμυρισμένη Βαβέλ, από τυχοδιώκτες που φορούσαν τα πιο παράταιρα κοστούμια όλων των εθνών - μια μασκαράτα βρώμικου μεγαλείου και ακόμα πιο βρώμικης αθλιότητας. Μισοπεινασμένοι αλητήριοι και θεσιθήρες, με ολάνοιχτα στόματα, ζούσαν με την ελπίδα του δανείου και πάσχιζαν κάτι να χάψουν από αυτό, όσο λίγο κι αν ήταν. Τόση στεκόταν η προσπάθειά τους, ώστε ποτέ άλλοτε δε φάνηκε τέτοιος ζήλος για την υποστήριξη της αυταρχικής εξουσίας, όσο τότε στο Ναύπλιο. Στην παραμικρή υπόνοια πως κάποιος δεν παραδεχόταν άσπιλες και πάνσοφες όλες τις ενέργειες των κυβερνώντων, η τιμωρία ακολουθούσε άμεσα. Ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Νικήτας, ο Οδυσσέας, που είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη για το γενναίο τρόπο με τον οποίο υπεράσπισαν τη χώρα τους, ήταν πια όλοι τους καταδικασμένοι ανέκκλητα, τους έλεγαν αντιπατριώτες. Ο λιβανωτός και οι κολακείες σ' αυτούς που κυβερνούσαν, τους ξεγύμνωνε από κάθε μετριοπάθεια και φρόνηση».

6. Το πρόσωπό σου τη στιγμή που σε πλησιάζει κάποιος για να προδώσεις το σύντροφό σου κι εσύ απαντάς μέσα από το στόμα του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Τώρα βάνουν εσένα να σκοτώσεις τον Δυσσέα· αύριο θα βάνουν εμένα, σκοτώνω εσένα. Και να το καρτερείς. Κι έτζι θα μας φάνε όλους!».

7. Το πρόσωπό σου μπροστά στο παλουκωμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία. Το ξέρεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε μια επανάληψη που στήνει η τρομερή Ιστορία. Συγκεκριμένα, φέρνεις στο νου τον Ιταλό Βιτάλη, που συνέταξε την ιατροδικαστική έκθεση για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που, εκτός του θανάτου, όπως παρατηρεί ο στοχαστής Κωστής Παπαγιώργης, πιστοποιείται και το ποιόν του θανόντος: «Τα θραύσματα του κροταφικού οστού επί του οποίου το κάταγμα προσβάλλοντα τον εγκέφαλο επέφεραν αυτοστιγμεί τον θάνατον, άξιον εις κακούργον προδότη της πατρίδος».

8. Το πρόσωπό σου της Ανατολής, όταν βρίσκεται μπροστά στον Λάο Τσε, στα 600 π.Χ., και σου στέλνει αυτό το γράμμα: «Να δρας πριν ακόμα εμφανιστούν συμπτώματα. Να ελέγχεις πριν ακόμα εμφανιστεί αταξία. Και ακόμα να ξέρεις ότι: Ενα δέντρο που για να το αγκαλιάσουν χρειάζονται πολλοί άνθρωποι, αναπτύσσεται από ένα φύτρο λεπτό σαν τρίχα. Ενας γεροφτιαγμένος πύργος ξεκινά με μια φτυαριά. Ενα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων, με ένα βήμα. Και ότι: όποιος εμποδίζει τη δράση παρεμβαίνοντας με τη σκέψη του, αποτυχαίνει. Οποιος κρατάει κάτι με πείσμα, το χάνει. Γι' αυτό όποιος γνωρίζει δεν αποτυχαίνει, γιατί δεν εμποδίζει τη δράση παρεμβαίνοντας με τη σκέψη του. Δε χάνει, γιατί δεν κρατάει κάτι με πείσμα. Οι άνθρωποι όμως, όταν επιδιώκουν κάποιο σκοπό, συνήθως, λίγο πριν από την εκπλήρωσή του, αποτυχαίνουν. Αν είχαν την ίδια φρονιμάδα στο τέλος όπως και στην αρχή, δε θα αποτύχαιναν. Γι' αυτό όποιος γνωρίζει: δεν εκτιμά τη συσσώρευση πλούτου, επειδή δεν είναι άπληστος. Αλλάζει τα μυαλά σε πολλούς υπερβολικούς, επειδή δεν επιδιώκει τη συσσώρευση γνώσεων. Με αυτόν τον τρόπο το καθετί αναπτύσσεται σύμφωνα με τη φύση του, και αυτοί, οι τελευταίοι, δεν αποτολμούν δράση».