Η Στρατηγική της Λισαβόνας αποφασίστηκε από τους ηγέτες των 15 (τότε) ηγετών της ΕΕ στην ομώνυμη Σύνοδο Κορυφής το Μάρτη του 2000. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι 13 από τους 15 πρωθυπουργούς ή αρχηγούς κρατών που συμμετείχαν στη Σύνοδο εκπροσωπούσαν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Στη Λισαβόνα, οι εκπρόσωποι του ευρωενωσιακού κεφαλαίου έθεσαν σαν στόχο να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να καταστήσουν την οικονομία της ΕΕ την πιο ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο - κυρίως απέναντι στο κυρίαρχο αμερικάνικο κεφάλαιο - μέχρι το 2010. Δηλαδή, να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ώστε να το φέρουν στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας μέχρι τα τέλη της δεκαετίας.

Η στρατηγική της Λισαβόνας περιέγραφε τις κατευθυντήριες γραμμές πάνω στις οποίες θα έπρεπε να κινηθούν οι κυβερνήσεις σε κάθε κράτος - μέλος. Αποφασίστηκε η πολιτική για την απασχόληση με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας, δηλαδή κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, προώθηση της μερικής και προσωρινής απασχόλησης ή άλλων ευέλικτων μορφών, κατάργηση του ορίου των απολύσεων, κατάργηση των αποζημιώσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση των μισθών και σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, παράταση του εργάσιμου βίου και πέρα από τα ηλικιακά όρια σύνταξης, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων, μείωση χρόνου και ύψους των επιδομάτων ανεργίας κλπ.

Αποφασίστηκε ακόμα η ταχύτατη εφαρμογή της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, τόσο επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, όσο και τομέων παροχής δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών (Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας), η προώθηση αντεργατικών μεταρρυθμίσεων στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ανάλογα μέτρα αποφασίστηκαν για την Παιδεία, με το βάρος να πέφτει στην κατάρτιση και στη διά βίου εκπαίδευση. Ειδικά για το Ασφαλιστικό, με τη στρατηγική της Λισαβόνας επιβαλλόταν, ανάμεσα σε άλλα, ο «εκσυγχρονισμός των συστημάτων Κοινωνικής Πρόνοιας και εκπαίδευσης», μέσα από ένα «τολμηρό πρόγραμμα», ενώ προβλεπόταν η «μακρόχρονη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων, συμπεριλαμβανομένων των επιπτώσεων της γήρανσης του πληθυσμού».

Στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής το Μάρτη του 2005, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, με εκπρόσωπο της Ελλάδας αυτή τη φορά τον Κώστα Καραμανλή, ενέκριναν την «Ενδιάμεση Ανασκόπηση της Στρατηγικής της Λισαβόνας» και δεσμεύτηκαν να εντείνουν τους ρυθμούς και να μεγαλώσουν το εύρος των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι που τέθηκαν το 2000. Η ανάγκη της Ανασκόπησης προέκυψε από το γεγονός ότι ο παγκόσμιος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνθηκε με την ισχυροποίηση των λεγόμενων «αναδυόμενων οικονομιών», κύρια της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας. Σαν αποτέλεσμα, οι αρχηγοί των κρατών -μελών αποφάσισαν να εντείνουν τα αντεργατικά αντιασφαλιστικά μέτρα, προκειμένου να εξασφαλίσουν στο κεφάλαιο ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη και άρα μεγαλύτερη κερδοφορία για το κεφάλαιο της ΕΕ.