Ούτε οι καταιγίδες ούτε οι βροχές λύγισαν τους κομμουνιστές, Επέτειος Πολυτεχνείου 11-17-2008. Ούτε ξερονήσια ούτε φυλακές λύγισαν τους κομμουνιστές. Δεκαετίες μέσα στα 90 χρόνια αγώνων του Κόμματος που δημιουργήθηκε και τελικά συστάθηκε ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Ξέρουν πως οι αγώνες δεν είναι ανθόσπαρτοι, αλλά τα εμπόδια μπορούν να τα ανατρέψουν, οι δρόμοι, θα τους κάνουν λεωφόρους, δεν είναι λείοι, η κάθε καινούρια γενιά θα τους επιμηκύνει, ενώ θα σκάβει όλο και πιο βαθιά για να φτάσει στον πυρήνα αυτής της παγκόσμιας ιδεολογίας που το κύριο πρόσωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Είναι ένας δρόμος, που τον περπατάς κρατώντας ένα βιβλίο, ένα κελί φυλακής, όπου διαβάζεις ένα βιβλίο, ένας βράχος εξορίας, όπου διαβάζεις ένα ποίημα.

Οι ανάγκες υλικές και διανοητικές σμίγουν, γνωστικά και συνειδητά, σε αυτή την πορεία προς το σοσιαλισμό, και σε ωθούν στη διερεύνηση και διεύρυνση της βαθύτερης γνώσης γιατί την έχεις πάρει και την ακολουθείς.

Η λέξη «λύγισαν» παραπέμπει και στο βιβλίο «Ο Αλύγιστος» του Κώστα Κοτζιά και βάζει σε δοκιμασία και τις δικές μας αντοχές.

Στο πρόσωπό μας ανακατεύτηκε η βροχή με τα δάκρυά μας για τους χαμένους, τους σκοτωμένους, τους τραυματισμένους γι' αυτούς που δεν εγκατέλειψαν τη θέση τους, για όσους μας δίδαξαν επειδή δε λύγισαν.