Παρά την εγκληματική προσπάθεια της χριστιανικής εκκλησίας κατά το Μεσαίωνα να εξαφανίσει διαπαντός, από προσώπου Γης και πολιτισμού, το ποιητικό έργο της, ρίχνοντας στην πυρά όλο σχεδόν το έργο της, η φήμη και το ποιητικό μεγαλείο της «Δέκατης Μούσας» κατά τον Πλάτωνα, της «Ωραίας» κατά τον Σωκράτη, του «Θαύματος» κατά τον Στράβωνα, η Σαπφώ (612 - 557 πΧ περίπου) επέζησε των αιώνων. Χάρη στα ελάχιστα σωζόμενα σπαράγματα στίχων της αλλά και στις πολιτικές περιπέτειες, στα «μυστήρια» της ζωής και του «σχολείου» της, η Σαπφώ στο διηνεκές θα απασχολεί τους μελετητές της αρχαίας ιστορίας και ποίησης. Πλήθος τα βιβλία ξένων και Ελλήνων για το έργο της και -εν μέρει- για τη ζωή της. Κάποια, όχι ιδιαιτέρως σοβαρά, υπερθεματολογούν περί του «λεσβιασμού» της. Αλλα αποδίδουν αυτή τη φήμη σε παρερμηνεία των σωζόμενων ερωτικών στίχων, της ελευθεροφροσύνης, της τρυφερότητάς της για τις «μαθήτριές» της και της αυτοκτονίας της. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ιστορικά και φιλολογικά πληρέστερη και βιογραφικά λεπτομερέστερη μελέτη του αρχαιολόγου, επιθεωρητή Αρχαιοτήτων Αιγύπτου, βιογράφου και άλλων προσώπων της ελληνικής, αιγυπτιακής και ρωμαϊκής Ιστορίας, Αρτούρ Βαϊγκάλ «Σαπφώ η Λεσβία», σε εξαίρετη γλωσσικά μετάφραση της Δέσποινας Παπαθανασοπούλου (εκδόσεις «Ενάλιος»).

Η αξία του βιβλίου (σσ προτάσσονται, στο πρωτότυπο, όλοι οι σωζόμενοι στίχοι της Σαπφούς) βρίσκεται στο γεγονός ότι χωρίς σκανδαλιστικές προθέσεις και αξιοποιώντας όλα τα υπάρχοντα ιστορικο-φιλολογικά στοιχεία εξετάζει το έργο και το βίο της Σαπφούς (και της δεύτερης «πλασματικής» Σαπφούς, της εταίρας), υπό το «φως» της ιστορικής- πολιτικής - οικονομικής - κοινωνικής - ηθικής - πνευματικής - πολιτιστικής πραγματικότητας. Οχι μόνο στη γενέτειρά της Ερεσό, στην πόλη της Μυτιλήνης (όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά της μετά το θάνατο του πατέρα της), αλλά και στη Σικελία (όπου την εξόρισε ο τύραννος της Λέσβου Πιττακός), σε άλλες ελληνικές πόλεις - κράτη (συμμάχους ή μη της Λέσβου) και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο. Στα είκοσι τέσσερα κεφάλαια της ιστοριο-βιογραφίας του Α. Βαϊγκάλ, δίπλα από την «υπέρτατη, αμίμητης χάρης, δασκάλα του άσματος», τους γονείς, τα αδέλφια, το σύζυγό της (Κερκύλα), την κόρη της (Κλείδα), «παρελαύνουν» όλοι οι επώνυμοι σύγχρονοί της. Πολιτικοί, ιστορικοί, φιλόσοφοι, ποιητές. Εννοείται και οι ποιητές που την επηρέασαν, ώστε από τα δεκαεφτά της να γράφει ποίηση και οι ποιητές που την ερωτεύτηκαν, με πρώτο τον Αλκαίο.