Ψηφίστηκε προχτές στη Βουλή κυβερνητική τροπολογία που διευκολύνει το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ. Η κυβέρνηση προσδιορίζει τις οφειλές του Δημοσίου στην Επιχείρηση και την αποπληρωμή τους. Ετσι, η ΕΥΔΑΠ γίνεται «ελκυστικότερη» στους ιδιώτες «επενδυτές». Παραπέρα καταργεί διάταξη που αφορά στις αποζημιώσεις των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ με βάση την Ειδική Συλλογική Σύμβαση που έχουν υπογράψει και ισχύει. Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση απαλλάσσει τον ιδιώτη «επενδυτή» από «βαρίδια» που αφορούν στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, εξασφαλίζοντάς του ακόμα φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Την ίδια ώρα η Γενική Συνέλευση των μετόχων της ΕΥΔΑΠ τροποποιούσε το καταστατικό της, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την εκχώρησή της στα μονοπώλια. Η συγκυβέρνηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ (βασικός μεγαλομέτοχος) κατάργησε προηγούμενη διάταξη με την οποία οι ιδιώτες «επενδυτές» είχαν τη δυνατότητα απόκτησης ποσοστού μέχρι 49%. Με νέα διάταξη η συγκυβέρνηση έχει δυνατότητα εκχώρησης ολόκληρου του μετοχικού πακέτου που ακόμη βρίσκεται σε κρατική ιδιοκτησία και διαμορφώνεται στο 61% της εταιρείας. Παράλληλα, πολλοί δήμοι του Λεκανοπεδίου της Αττικής παραδίδουν τα δίκτυά τους στην ΕΥΔΑΠ, ενώ στο τελικό στάδιο είναι ο διαγωνισμός για την απόκτηση του 51% της Εταιρείας Υδρευσης - Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, με μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους να έχουν εκδηλώσει «ενδιαφέρον». Σημειωτέον ότι η ΕΥΔΑΠ παρουσιάζει συνεχή κερδοφορία (το 2011 είχε καθαρά κέρδη 26 εκατ. ευρώ, το 2012 αναμένονταν σε 36,5), ενώ υπολογίζεται ότι θα δοθεί για 250 με 300 εκατ. ευρώ.

Η ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα έχει αρνητικότατες επιπτώσεις. Καταρχάς δεν εξασφαλίζει νερό καθαρό κι ασφαλές για την υγεία των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών. Η δημόσια υγεία γίνεται πλέον υπόθεση των πολυεθνικών, που θα διαχειρίζονται αυτόν το φυσικό πόρο με γνώμονα την κερδοφορία τους. Π.χ. τα δίκτυα είναι σε κακό χάλι και μια ιδιωτική εταιρεία ουδόλως θα ενδιαφερθεί για την αντικατάστασή τους με νέα ασφαλή για την υγεία του λαού. Παραπέρα, οι λαϊκές οικογένειες θα πληρώνουν ακόμη ακριβότερα το νερό. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο πετσόκομμα μισθών και εντατικοποίηση της δουλειάς. Το αποδεικνύει η διεθνής εμπειρία, όπου ιδιωτικοποιήθηκε η διαχείριση του νερού. Στη Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις της περιόδου 1989 - 1993 έφεραν αύξηση της τιμής του νερού σε πρώτη φάση 50% και συνολικά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν, οι εταιρείες περιόρισαν στο ελάχιστο τις επενδύσεις σε έργα υποδομής. Στην Αργεντινή το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Αϊρες. Τέσσερα χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι η πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, ενώ τα τιμολόγια πήγαν στα ύψη. Το 2003 διαπιστώθηκε ότι γινόταν επεξεργασία μόλις στο 12% των λυμάτων, η υπόλοιπη ποσότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα.

Στον αντίποδα της πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο την υγεία του λαού, που ιδιωτικοποιεί το νερό και αφήνει ανεκμετάλλευτες τεράστιες ποσότητες, το ΚΚΕ τονίζει ότι το νερό πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα. Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησής του έχει μόνο μία νικηφόρα προοπτική. Περνά από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με κοινωνική συμμαχία, λαϊκή εξουσία και οικονομία, ώστε η αξιοποίηση του νερού να σχεδιάζεται, υλοποιείται και ελέγχεται με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία.