Το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας προσπάθησε να προσδιορίσει ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μιλώντας προχτές στο συνέδριό της. Ακόμα κι αν οι λαοί ανά τον κόσμο δεν είχαν μέχρι σήμερα καμιά εμπειρία από τα έργα και τις ημέρες της σοσιαλδημοκρατίας, από τη συμμετοχή των κομμάτων της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, από την εφαρμογή πολιτικής από κυβερνητική θέση της διαρκούς αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ακόμα κι αν εδώ στην Ελλάδα δεν είχαμε ζήσει από πρώτο χέρι τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τις συνέπειές της, η ομιλία του Γ. Παπανδρέου είναι από μόνη της αποκαλυπτική για τη στήριξη που πάντα δίνει στο σύστημα η σοσιαλδημοκρατία και τα κόμματά της. «Σήμερα ο αγώνας μας υπερβαίνει τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή», είπε χωρίς μισόλογα ο Γ. Παπανδρέου. Οχι γιατί πάλευαν πράγματι για κοινωνική αλλαγή, αλλά το πρόβαλαν ως σύνθημα σπέρνοντας αυταπάτες, για τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων στον καπιταλισμό που υπηρετούν. Ενώ λίγο πιο πριν είχε κατεβάσει ύμνους για τα υποτιθέμενα «επιτεύγματα» της σοσιαλδημοκρατίας για απελευθέρωση του ανθρώπου από την ανισότητα, την ανασφάλεια, τον αναλφαβητισμό, την ακραία φτώχεια, τον πόλεμο...

Ομως η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας και η συμβολή της στα εγκλήματα του καπιταλισμού την έχει αποκαλύψει. Ο άνθρωπος δεν απελευθερώθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία κι ούτε πρόκειται να απελευθερωθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Το επιβεβαιώνουν τα εκατομμύρια των φτωχών, των εξαθλιωμένων, των μεταναστών, τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων από τη φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που καίει ή απειλεί να κάψει ανά τον κόσμο, τα εκατομμύρια των αναλφάβητων από τη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι την Αφρική και την Ασία, τα εκατομμύρια των αστέγων, των ανέργων, των εργατών που αιώνες τώρα οι καπιταλιστές τους κλέβουν το μόχθο τους. Πώς λοιπόν ήρθε η ώρα να μπει στην άκρη ο αγώνας για την κοινωνική αλλαγή; Ακριβώς αυτός ο αγώνας, ο αγώνας για ριζικές αλλαγές στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει λύσεις. Αφού τα προβλήματα που περιγράφονται είναι σύμφυτα του καπιταλισμού, μόνο η ανατροπή του και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας μπορεί να τα εξαλείψει.

«

Προέβλεψε» ο Γ. Παπανδρέου ότι οι κλιματικές αλλαγές, ο ανταγωνισμός των αγορών, η μη ελεγχόμενη διάχυση των νέων τεχνολογιών θα δημιουργήσουν στο μέλλον μεγάλη έκρηξη βίας, για να προσθέσει ότι «εμείς οι σοσιαλιστές (...) έχουμε βιώσιμες και καλύτερες εναλλακτικές». Η βία που περιέγραψε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι η βία που γεννά ο καπιταλισμός. Κι επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι το σύστημά τους σαπίζει, αυτό που επιδιώκουν είναι μην ξεσηκωθούν τα θύματα αυτής της βίας, οι λαοί. Φοβούνται την ώρα που οι καταπιεσμένοι θα σπάσουν τις αλυσίδες τους, γι' αυτό και ψάχνουν «εναλλακτικές» προκειμένου να σώσουν το σύστημά τους. Και είναι υπόθεση των λαών σε κάθε χώρα να κάνουν τους φόβους των σοσιαλδημοκρατών πραγματικότητα.