Δίπλα στα ψέματα και στις αυταπάτες που αραδιάζει στο λαό αυτές τις μέρες, με στόχο να κλέψει την ψήφο του και να την εξαργυρώσει με μια - δυο υπουργικές καρέκλες σε μια κυβέρνηση της διαχείρισης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί και κάτι άλλο, ακόμα πιο αισχρό και άτιμο. Προσπαθεί να παρέμβει για να διορθώσει τάχα την ηγεσία του ΚΚΕ που δεν ακολουθεί την πολιτική του Κόμματος, την πολιτική βεβαίως που θέλει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, τρέφοντας φρούδες ελπίδες ότι θα κάνει αυτό που δεν κατάφερε ο ίδιος και το αστικό σύστημα τόσα χρόνια, να ενσωματώσουν δηλαδή το ΚΚΕ, να το βάλουν στο χέρι. Η προχτεσινή αναφορά του Τσίπρα στο πρόγραμμα του Κόμματος, που διαμορφώθηκε στο 15ο Συνέδριο, το 1995, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ο Τσίπρας απέσπασε ένα κομμάτι του προγράμματος του ΚΚΕ και το προσάρμοσε στην επιθυμία του να σύρει το Κόμμα σε μια κυβέρνηση μαζί του, για να μην το έχει απέναντι ο ίδιος και η αστική τάξη. Λέει το ΚΚΕ στο πρόγραμμά του: «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση της χώρας και την εξάρτηση από συμμετοχή της σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει την ανάγκη γενικότερης ρήξης. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση. Με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη επαναστατικής διαδικασίας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα και στις «αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές» δυνάμεις συγκαταλέγει τον εαυτό του! Το οπορτουνιστικό συνονθύλευμα, που πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ, που θέλει ανάπτυξη με μοχλό τα μονοπώλια, που δίνει διαπιστευτήρια στη λυκοσυμμαχία ότι θα μείνει πάση θυσία στο ευρώ και ότι μαζί της θα διαπραγματευθεί, αν ποτέ κυβερνήσει, έχει το θράσος να μετράει τον εαυτό του στις «αντιμονοπωλιακές δυνάμεις»! Και όχι μόνο αυτό. Σκόπιμα και αυθαίρετα προβάλλει στις σημερινές συνθήκες μια πρόβλεψη και εκτίμηση του ΚΚΕ, όταν είναι φανερό ότι, ανεξάρτητα από τους τριγμούς στο αστικό σύστημα, σήμερα δε βρισκόμαστε ακόμα «σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους». Αυτά είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ, που βαφτίζει «εξέγερση» το σπάσιμο της βιτρίνας και «εξαλλοσύνες» την απεργία των ναυτεργατών στο λιμάνι. Πολύ περισσότερο που δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικειμενικά σύμμαχοι των αστικών κομμάτων, στο βαθμό που διαγκωνίζονται μεταξύ τους για τη διαχείριση της αστικής εξουσίας και όχι για την ανατροπή της. Αλλωστε, οι θέσεις που προβάλλει ως δύναμη κυβερνητική κάθε άλλο παρά ενάντια στα μονοπώλια είναι αφού μιλάει για την αναγκαιότητα ενίσχυσης της πραγματικής οικονομίας για ανάπτυξη, δηλαδή τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους κ.λπ. Ταυτόχρονα, εχθρεύονται την ταξική πάλη, κάνοντας κηρύγματα για «κοινωνική συνοχή», που σε συνθήκες καπιταλισμού ισοδυναμεί με ταξική συναίνεση.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι κάνει λαθροχειρία και ατιμία με το συγκεκριμένο απόσπασμα από το πρόγραμμα του ΚΚΕ, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τον αποτρέπει. Γιατί; Το ομολόγησε ο ίδιος σε προηγούμενες ομιλίες και συνεντεύξεις του. Επειδή ελπίζει (και μάταια επιδιώκει...) να στρέψει τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ ενάντια στην καθοδήγηση του Κόμματος, για να νοθεύσει τη στρατηγική του ΚΚΕ και τις συλλογικά επεξεργασμένες προγραμματικές αρχές του, όπως δεκαετίες τώρα κάνουν με δόλια μέσα οι αστοί και οι μηχανισμοί τους, θέλοντας να σύρουν το ΚΚΕ στο γήπεδό τους, να το κάνουν να εγκαταλείψει την αντιμονοπωλιακή του στρατηγική, να γίνει και αυτό κόμμα της αστικής διαχείρισης. Είναι βαθιά νυχτωμένοι αν διατηρούν έστω και την πιο μικρή ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν. Το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του γαλουχούνται στο πεδίο της ταξικής πάλης και όχι στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου και του συμβιβασμού, όπως ο Βασιλόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι συνδικαλιστές του. Οι κομμουνιστές αντιπαλεύουν με αδιαπραγμάτευτη συνέπεια τα κόμματα των μονοπωλίων και της ΕΕ, και δε συνεργάζονται μαζί τους στα σωματεία και την Τοπική Διοίκηση, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να χτυπήσει το ταξικό κίνημα. Το ΚΚΕ δε «γλείφει» τη σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που χαντάκωσαν το λαό, για να πάρει δυο υπουργικές θεσούλες, όπως έκανε και κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, το ΚΚΕ δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Δεν κατάφεραν να το βάλουν στο χέρι όταν χανόταν ο κόσμος, το '91 - '92, νομίζουν οι αφελείς και καιροσκόποι ότι θα το καταφέρουν τώρα;