Οι εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική, αλλά και συνολικά στον αραβικό κόσμο, με τον ξεσηκωμό κόντρα στα καθεστώτα αυτών των χωρών, καταγράφουν τη δυσαρέσκεια που έχει δημιουργήσει η εξουσία, η οποία για χρόνια απομυζά τον τεράστιο πλούτο σε όλες τις χώρες προς όφελος μιας μικρής μερίδας πλουτοκρατών. Ταυτόχρονα σ' αυτές τις χώρες, όπως και σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται, ενισχύεται η διεθνοποίηση της δράσης του κεφαλαίου, η αλληλοδιαπλοκή της δράσης των μονοπωλίων. Αλλωστε διεθνικά μονοπώλια δρουν και σ' αυτές τις χώρες, βασικές ενεργειακές πηγές για όλο τον κόσμο. Αλλά η δράση των μονοπωλίων απαιτεί και ανάλογο πολιτικό σύστημα, που θα τους εξασφαλίζει ελευθερία κίνησης. Τα συγκεκριμένα καθεστώτα είχαν πλέον πολύ στενά όρια για να υπηρετήσουν αυτές τις ανάγκες των διεθνικών μονοπωλίων. Και λόγω της μεγάλης κρατικής ιδιοκτησίας που έπρεπε να γίνει κτήμα τους και από την άποψη της ευελιξίας στη σύναψη συμφωνιών εκμετάλλευσης του πλούτου των συγκεκριμένων κρατών κ.λπ. Επρεπε, λοιπόν, να αντιστοιχηθεί το πολιτικό σύστημα με τις παραπάνω ανάγκες, δηλαδή να δημιουργηθούν κρατικά - κυβερνητικά όργανα, που να προσομοιάζουν με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Σε όλες αυτές τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, είναι φανερό ότι οι όποιες λαϊκές δυνάμεις κινούνται έχουν ως υπόβαθρο λαϊκά προβλήματα, αλλά στο προσκήνιο βρέθηκαν να ηγούνται δυνάμεις που επιδιώκουν εκσυγχρονισμό της αστικής εξουσίας. Εμφανίζονται, δε, πολιτικά πρόσωπα που έχουν σχέση με κυβερνήσεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Δεν είναι τυχαίο οτι «ήρωας» της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο ήταν ο αντιπρόσωπος της Google σε όλη την περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης της Λιβύης, ο πρώτος που εγκατέλειψε τον Καντάφι, ήρθε σε άμεση επαφή με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστα προβάλλονται εργατικά αιτήματα σε σχέση με τον ξεσηκωμό για δημοκρατία και ελευθερία, για διεκδίκηση αλλαγών χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Αυτή η πραγματικότητα παρουσιάζεται από τα αστικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, ως το «τέλος του εργατικού κινήματος», ότι το μοναδικό κίνημα που έχει αξία είναι αυτό που εξελίσσεται στη Βόρεια Αφρική, ότι οι λαοί παλεύουν για δημοκρατία και ελευθερία, αλλά στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αποσιωπούν το γεγονός ότι η δράση των διεθνικών μονοπωλίων σ' αυτές τις χώρες, όπως και παντού βεβαίως, δεν περιορίζεται στα κέρδη, αλλά και στην πολιτική δράση για την ανάδειξη δυνάμεων βολικών στη δράση τους. Ταυτόχρονα, στις συγκεκριμένες χώρες, το εργατικό κίνημα είναι αδύναμο έως ανύπαρκτο. Την ίδια ώρα γράφουν, επίσης, για «εξεγέρσεις του αυθόρμητου», της «νεολαίας», του «φέισμπουκ», του «τουίτερ», της «νέας τεχνολογίας». Αναμφισβήτητα, τέτοιοι τρόποι επικοινωνίας αξιοποιούνται. Ομως, αυτό δεν αρκεί. Συγκαλύπτουν ότι στην Αίγυπτο υπήρχαν επιτροπές, δηλαδή μορφή οργάνωσης, που περιφρουρούσαν τις κινητοποιήσεις από την αστυνομία του Μουμπάρακ και το πλιάτσικο. Στη Λιβύη, εμφανίστηκαν, αντίστοιχα, επιτροπές που έχουν την εξουσία στις περιοχές που ελέγχουν και μάλιστα έχουν και ένοπλα τμήματα. Αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα και μετά τον ξεσηκωμό. Προϋπήρχαν.

Δεν ήρθε, λοιπόν, ούτε το τέλος του εργατικού κινήματος, ούτε η κυριαρχία του αυθόρμητου στις εξεγέρσεις. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι σκόπιμες, προκειμένου να διοχετεύουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το καπιταλιστικό σύστημα δράσεις, ανεξάρτητα από την εμφάνιση οξυμένων μορφών πάλης. Τη συνειδητοποίηση της πάλης για ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων θέλουν να εμποδίσουν.