Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι στο εργατικό κίνημα κυριαρχούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δηλητηριάζει εδώ και χρόνια τις συνειδήσεις των εργαζομένων με την αντίληψη ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τους μεγαλοεργοδότες. Η πλειοψηφία των συνδικάτων (με ευθύνη των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης» που πλειοψηφούν) όχι απλά δε λειτουργούν ως εργαλεία αποκάλυψης των αιτιών των προβλημάτων των εργαζομένων, αλλά «διδάσκουν» στους εργάτες να θεωρούν μοιραία τη χειροτέρευση της ζωής τους. Οχι απλά δεν οργανώνουν την πάλη των εργαζομένων για να αποκρούσουν την άγρια επίθεση που δέχονται οι οικογένειές τους, αλλά και πασχίζουν να τους συμφιλιώσουν με τους αντιπάλους τους. Για παράδειγμα, όταν το ΠΑΜΕ καλούσε εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια σε οργάνωση και ένταση της πάλης χωρίς καμιά αναμονή, με δεδομένο ότι η αντεργατική επίθεση θα δυνάμωνε μπροστά (και) στο βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και ότι αυτό ζητούσαν η ΕΕ και οι μεγαλοεργοδότες στο όνομα της υπεράσπισης της «ανταγωνιστικότητας», όλες οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις είτε καλούσαν σε αναμονή, είτε οργάνωναν «διαλόγους» με τους μεγαλοεργοδότες, είτε αναζητούσαν μια «ανταγωνιστικότητα» και μια «επιχειρηματικότητα» που δε θα συντρίβουν τις κατακτήσεις των εργατών...