«Οι καλές προθέσεις - κι από αυτές ήταν πάντα πλήρεις οι οικολόγοι - δεν φτάνουν για να εξαλείψουν τις ανισότητες. Το θεωρητικό αυτό έλλειμμα των οικολόγων εκφράζεται και στην πολιτική. Στα τριάντα τόσα χρόνια που υπάρχουν, τα κινήματά τους παλινδρομούν ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Οι ψηφοφόροι που ψήφιζαν τους Πράσινους της Γερμανίας στη δεκαετία του 1990 δεν φαντάζονταν πως ο αρχηγός τους Γιόσκα Φίσερ θα έφτανε ποτέ να υποστηρίξει τις εισβολές στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν. Ούτε φαντάζονταν πως θα επιχειρούσε ποτέ να καταργήσει την ισότιμη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών στο κόμμα ή πως θα έθετε τους αριστερούς του κόμματός του υπό διωγμόν. Στην Ιρλανδία, οι Πράσινοι συγκυβερνούν σήμερα με το συντηρητικό κεντροδεξιό κόμμα Φιάνα Φέιλ. Και στην Τσεχία, με τους Χριστιανοδημοκράτες. Στις αμερικανικές εκλογές του 2000, ο «πράσινος» Ραλφ Νέιντερ συνεργάστηκε με τον υπερσυντηρητικό Πατ Μπιουκάναν. Οι αντιφάσεις στα κινήματα των οικολόγων προκύπτουν από την αδυναμία τους ή την απροθυμία τους να δουν τη φτώχεια των ανθρώπων και των χωρών ως μια συνέπεια του συστήματος. Προτιμούν να τη σκέφτονται αποσπασματικά. Ετσι είναι πιο εύκολο (και ίσως και πιο ακίνδυνο)» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Χρησιμοποιούν τον ποιητή σαν δήθεν "σπλάχνο των σπλάχνων τους" για να διαδώσουν την "αλήθεια" τους και να διασαλπίσουν μια "τίμια αντεπίθεση" ενάντια σε όσους "κακοποιούν", "βεβηλώνουν", "διαστρεβλώνουν", "παραμορφώνουν" το έργο του» (για το ΚΚΕ και τον Ρίτσο, σκυτάλη από τον Γ. Γιατρομανωλάκη στο ΒΗΜΑ).