Με τη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, καταρρίπτει ένα στερεότυπο, εν πολλοίς αποπροσανατολιστικό, που χρησιμοποιήθηκε κατ' επανάληψη από τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις για την ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Δηλαδή, της αντίθεσης μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας, όπου η μεν πρώτη ευθύνεται για την επεκτατικότητα και την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη είτε είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει, είτε διαφοροποιείται σε πολιτικό επίπεδο.

«

Αν υπάρχει ένταση στο Αιγαίο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η αναχαίτιση και παρενόχληση των τουρκικών αεροσκαφών στο διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου, είναι η κύρια πηγή έντασης», δήλωσε ο κ. Ερντογάν, διαλύοντας τις απλοϊκές αναλύσεις, στις οποίες κατέφευγε κυρίως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να τις αποφεύγει και η κυβέρνηση της ΝΔ. Αναλύσεις που είχαν στόχο τη δικαιολόγηση της εξωτερικής τους πολιτικής. Ωστόσο, το σημαντικότερο που προκύπτει από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού της Τουρκίας είναι η σαφής πρόθεση της τουρκικής κυβέρνησης όχι μόνο να συντηρήσει, αλλά και να διευρύνει τον κατάλογο των τουρκικών διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας.

Η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων ακολουθεί τους γενικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς του αμερικανο - ΝΑΤΟικού παράγοντα στην περιοχή. Από αυτή την άποψη, η στάση της τουρκικής ηγεσίας έρχεται να υπογραμμίσει αυτήν ακριβώς τη διάσταση. Εξάλλου, δε θα πρέπει να ξεχνούμε ότι το στάτους στο Αιγαίο φέρει τη σφραγίδα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Είτε με το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του κ. Σημίτη, είτε με τη «Συμφωνία της Μαδρίτης», που υπαγορεύτηκε από την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, στις δύο κυβερνήσεις.

Στο πλαίσιο αυτών των σχεδιασμών, η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, η διχοτόμηση και η «συνδιαχείρισή» του φαίνεται ότι αποτελούν στοιχεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Φυσικά, μια τέτοια διευθέτηση απαιτεί την παραίτηση της Ελλάδας από την άσκηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Και όπως φαίνεται, οι ελληνικές κυβερνήσεις μεθοδεύουν αυτό το συμβιβασμό, προτάσσοντας το ΝΑΤΟικό και αμερικανικό συμφέρον στην περιοχή έναντι του ελληνικού, κάτω από την άποψη ότι αυτό δεν προκαλεί βλάβη των ελληνικών συμφερόντων, αφού εντός των συμμαχικών οργανισμών υπάρχει «κοινό συμφέρον».

Προφανώς στο καθεστώς της «γενικής διευθέτησης», που επιχειρούν οι ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, τόσο η τουρκική επιμονή, όσο και η υποχωρητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, συντείνουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή, σε ένα καθεστώς «περιορισμένης κυριαρχίας», το οποίο θα τελεί υπό την αιγίδα των ΑμερικανοΝΑΤΟικών «φίλων».