Δύο βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από τις εξελίξεις στην ΕΕ και τη συζήτηση γύρω από το μέλλον κύρια της Ευρωζώνης. Πρώτον, η κρίση είναι καπιταλιστική και συγχρονισμένη. Γι' αυτό χτυπάει όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, με αυξομειούμενες εντάσεις. Το παραμύθι της ελληνικής κυβέρνησης, ότι τα μέτρα στην Ελλάδα είναι επιβεβλημένα εξαιτίας της «αδιαφάνειας» στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και της «αλόγιστης σπατάλης», στην οποία επιδόθηκαν δήθεν τα λαϊκά νοικοκυριά όλα τα προηγούμενα χρόνια, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Χώρες όπως η Ιρλανδία, που προβλήθηκαν σαν πρότυπα καπιταλιστικής ανάπτυξης, ή η Ισπανία, η τέταρτη ισχυρότερη οικονομία στην ΕΕ, βρίσκονται στη δίνη μιας κρίσης που βαθαίνει και αξιοποιείται από το κεφάλαιο σαν «ευκαιρία» για βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, για ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη.

Δεύτερον, ο νόμος της ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται σε συνθήκες κρίσης, είναι παράμετροι που οι καπιταλιστικές οικονομίες δεν μπορούν να υπερβούν, ούτε μέσα ούτε έξω από τις διακρατικές τους ενώσεις. Η ΕΕ, που προβλήθηκε από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στην Ελλάδα σαν το «κοινό μας σπίτι» με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο στα μάτια του λαού. Πρόκειται για ένωση του κεφαλαίου, που συγκροτήθηκε και εξελίχτηκε στη βάση συγκεκριμένων αντιλαϊκών συνθηκών, όπως αυτή του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, για να υπηρετήσει τα γενικότερα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ επιβεβαιώνει ότι ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές δεν μπορεί να υπάρξουν ανιδιοτελείς συνεργασίες για το συμφέρον του λαού. Αυτό που συναθροίζει τα καπιταλιστικά κράτη σε διεθνικές ενώσεις είναι η ανάγκη να υπηρετήσει το καθένα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη δική του ντόπια αστική τάξη. Εκεί που τα συμφέροντα ταυτίζονται, οι δεδομένοι ανταγωνισμοί αμβλύνονται, χωρίς σε καμιά περίπτωση να εκλείπουν. Η καπιταλιστική κρίση, όμως, απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων για να ξεπεραστεί και γι' αυτό αποτελεί παράγοντα όξυνσης του ανταγωνισμού για το ποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι, στους οποίους συνυπάρχουν τράπεζες, βιομηχανίες κλπ., θα επιβιώσουν. Αυτή την κατάσταση αντανακλά σήμερα ο αδυσώπητος πόλεμος στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης, για να μην επεκταθεί κανείς στον πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των νομισμάτων τους σε παγκόσμια κλίμακα.

Κρίσεις θα υπάρχουν όσο υπάρχει καπιταλισμός. Αντιλαϊκά μέτρα θα παίρνονται είτε σε συνθήκες κρίσης, είτε σε συνθήκες μεγέθυνσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η Ιρλανδία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εκτόξευσε τους ρυθμούς της ανάπτυξης με άγρια μέτρα (μείωση της φορολογίας για το κεφάλαιο, ιδιωτικοποιήσεις, γενίκευση της ελαστικής εργασίας, μείωση μισθών κ.ά.) και τώρα ο λαός της καλείται να απεμπολήσει τα τελευταία κεκτημένα για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Σε κάθε περίπτωση, τα μονοπώλια βγήκαν και βγαίνουν κερδισμένα, όσο δε σπάει ο φαύλος κύκλος της κυριαρχίας τους. Γιατρειά ο καπιταλισμός δεν παίρνει. Μόνο ανατροπή. Εκεί πρέπει να κατατείνουν οι αγώνες του λαού, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, παράλληλα με την πάλη να οργανωθεί με προωθημένα αιτήματα η άμυνα στη βαρβαρότητα που δεν έχει τέλος.