Κάθε μέρα που περνάει η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει και η κυβερνητική πολιτική για το ξεπέρασμά της προς όφελος των μονοπωλίων δείχνουν τα δόντια τους στην εργατική τάξη. Η δραματική αύξηση της ανεργίας, η κατακρήμνιση των μισθών, τα ατέλειωτα και δυσβάσταχτα χαράτσια, η απροκάλυπτη εμπορευματοποίηση της Υγείας, η αποδόμηση της όποιας Πρόνοιας υπήρχε, το χτύπημα των συντάξεων, απειλούν την ίδια την επιβίωση των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας. Σε αυτήν την καταστροφική πορεία για το λαό, που υποθηκεύει το μέλλον όχι μόνο των σημερινών αλλά και των επόμενων γενεών, είναι επιτακτική ανάγκη να σηκωθούν εμπόδια, να χτιστεί λαϊκό τείχος παρεμπόδισης της ανελέητης λαίλαπας, αντίστασης και πάλης μέχρι την οριστική αποτροπή και ανατροπή της. Και αυτό το έργο μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο η εργατική τάξη μαζί με τους φυσικούς της συμμάχους. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο των δικών τους ταξικών αγώνων.

Απ' αυτή την άποψη, η πρόταση του ΠΑΜΕ για την οργάνωση της πάλης με στόχο την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας το 2013 και την υπογραφή αντίστοιχα Συλλογικών Συμβάσεων στους κλάδους είναι υπόθεση κρίσιμης σημασίας. Είναι στρατηγικό σημείο εκκίνησης της πάλης που πρέπει να διεξάγει η εργατική τάξη και το κίνημά της για να μείνει όρθια, να μην αφεθεί στη μοιρολατρία, να βαδίσει αποφασιστικά σε νέες ταξικές αναμετρήσεις ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Γιατί, όσο είναι αλήθεια ότι οι αγώνες που έγιναν μέχρι τώρα, ήταν πίσω από το μέγεθος της επίθεσης που εξαπολύθηκε σε βάρος των εργαζομένων, άλλο τόσο είναι αληθές, πως χωρίς αυτούς, η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη, οι απώλειες για το λαό θα ήταν ανεπανόρθωτες. Κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος και κανένας δε θα πάει χαμένος. Μόνο που μπροστά στις πρωτόγνωρες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα, εξίσου πρωτόγνωρη και αποφασιστική πρέπει να γίνει η στάση τους, οι ίδιες οι αντιλήψεις τους για το περιεχόμενο των αγώνων, η συμμετοχή τους σ' αυτούς. Δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα η παραμικρή αμφιβολία ότι τα συνδικάτα πρέπει να προετοιμαστούν για μακρόχρονους αγώνες, αγώνες σκληρούς που απαιτούν αντοχή, θυσίες και προσωπική προσφορά του καθενός και της καθεμιάς.

Ως εκ τούτου η μάχη για τις Συμβάσεις, ως ένα θεμελιακό προπύργιο των δικαιωμάτων της, της οργάνωσής της, της ίδιας της υπόστασής της, δεν μπορεί να είναι ζήτημα απλά μιας απόφασης. Απαιτείται γενικός ταξικός συναγερμός. Τώρα, άμεσα, σε κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων να ανοίγει με την έναρξη της βάρδιας. Να γίνει η καθημερινή «είδηση», το «πρωτοσέλιδο» σε κάθε εργατική παρέα, σε κάθε σύναξη, στη συνέλευση, στην περιοδεία, στο διάλειμμα, στο σχόλασμα... Να τίθεται ανοιχτά, πλατιά, μαζικά. Να γίνει υπόθεση όλων των διοικήσεων από το πρωτοβάθμιο σωματείο μέχρι την Ομοσπονδία και το Εργατικό Κέντρο. Με πρωτοβουλία και μεράκι από κάθε εργάτη, με σχέδιο και προγραμματισμό από τα συνδικάτα, να μετατραπεί στο γεγονός των επόμενων βδομάδων και μηνών. Να γίνει η αφετηρία για αντιστροφή της κατάστασης, το προσάναμμα για νέους ταξικούς αγώνες. Γιατί, στον τόπο αυτό, εκτός από τη «λίστα Λαγκάρντ» υπάρχουν και οι εργάτες.