Αγαπώ τα ΜΜΕ, που κάνουν τη γελοιότητα γεγονός. Αγαπώ τους δημοσιογράφους, αυτούς τους ελεύθερους σκοπευτές, που στήνουν τις μηχανές και πυροβολούνε τον κόσμο. Που παίρνουν πλάνα και στέλνουν ανταποκρίσεις από κάθε γωνιά της χριστιανοσύνης. Αγαπώ το ασήμαντο, που πασάρεται σαν σημαντικό. Αγαπώ τις στημένες διαφωνίες και τις εθνικιστικές κραυγές - ψεύτικης - αγωνίας, που εκπέμπουν τα ραδιόφωνα. Αγαπώ την «εθνική συζήτηση», που γίνεται για τις ταυτότητες. Αγαπώ τον αριθμό 666 και τη Συνθήκη Σένγκεν.

Χαιρετίζω τους καινούριους νόμους για την τρομοκρατία, που προαναγγέλλονται. Τους χιλιάδες νέους καταδότες, που θα δημιουργηθούν. Ολους αυτούς τους κουκουλοφόρους, που θα μας δείχνουνε. Αγαπώ τα δακτυλικά αποτυπώματα, που μας καθορίζουνε. Τους Κρητικούς που πυροβολούν στον αέρα και τον κ. Μητσοτάκη που κουρεύει τα πρόβατα. Αγαπώ και τον εισαγγελέα, που έπεσε από τα σύννεφα για τις μπαλωθιές που ακούστηκαν - και κυρίως - για την παραγγελία που έδωσε να συλληφθούν τα «Καλάσνικοφ». Αγαπώ όλον αυτόν τον παραλογισμό και τις δικαιολογίες που ακούστηκαν. Αγαπώ, ακόμα, όλες τις αναλύσεις που γίνονται για τη «17η Νοέμβρη» και το «τρίγωνο της τρομοκρατίας» στο Χαλάνδρι. Αγαπώ τους αρχηγούς - παλιούς και νέους - της ΣΙΑ, που ξέρουνε ονόματα και δε μιλάνε.

Αγαπώ, βέβαια, και το ΠΑΣΟΚ που - στο βάθος- ψιλοϋπερηφανεύεται, ότι ενδέχεται να διαθέτει, πέρα από το σοσιαλισμό, και ένοπλους λαϊκούς αγωνιστές. Που πλάι - πλάι με την πολιτική πτέρυγα του κόμματος, τον Σκανδαλίδη, την Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Λαλιώτη... οδηγήσανε τη χώρα στην ΟΝΕ. Εκαναν την Ευρώπη να τρίβει τα μάτια της. Το ΝΑΤΟ να κάνει το σταυρό του. Την Τουρκία να το βάζει στα πόδια. Δυνάμωσαν το ευρώ. Δεν είναι τυχαίο, κύριοι, που τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου αναγνώρισαν τον κ. Παπαντωνίου σαν εφάμιλλο του μακαρίτη Ρικάρντο. Και τον κ. Σημίτη πολύ πέραν του στρατηγού Ντε Γκολ.

Αγαπώ, όμως και τους θεατές αυτής της - αισχρής - πραγματικότητας. Το υπόλοιπο του λαού, που κάνει το σταυρό του για τα φαινόμενα, που προσπαθεί να δώσει «λογικές» εξηγήσεις σε αυτές τις συμπεριφορές, αλλά δεν προχωράει παραπέρα. Στέκεται μοιρολατρικά στις αναλύσεις! Παρακολουθεί τα τεκταινόμενα σαν να είναι σκηνές από ψυχαγωγική καλοκαιρινή ταινία του κινηματογράφου της γειτονιάς του. Σαν να μην είναι όλα ετούτα εκκωφαντικές σειρήνες, που σαλπίζουν μηνύματα μεγάλης παρακμής. Δείγματα μιας ανυπολόγιστης ζημιάς, που προκαλείται στο συνειδητό και το υποσυνείδητο της κοινωνίας μας.

Αγαπώ όλη αυτή την υπερβολή. Ολη αυτή την τρέλα, που μας περιβάλλει! Και δε συμφωνώ με τον φίλο μου το Γιώργο, που, παρότι μόλις τεσσάρων ετών, όταν τον ρωτάω «πώς πάμε Γιώργο;». Εκείνος μου απαντάει: «Καθόλου καλά». Γιώργο είσαι συντηρητικός. «Πατώσαμε», να λες, γιατί μόνο έτσι θα περιγράψεις σωστά όλη αυτή την τρέλα που ζούμε. Ολη αυτή την άγρια πραγματικότητα που βιώνουμε.